Homeland

Είναι τώρα καιρός με τη Θεσσαλονίκη να φλέγεται, τους γιατρούς να τα έχουν παίξει με νεκρούς και διασωληνωμένους, να πέφτεις στο κρεβάτι και να βλέπεις εφιάλτες με τανκς και στρατά στις λεωφόρους της Ουάσινγκτον και τον Τραμπ, σαν να ‘ταν Αφρικανός δικτάτορας, να τα ‘χει στυλώσει στο Οβάλ; Μα γίνονται τέτοια πράγματα σε μια μεγάλη Δημοκρατία ή απλώς παραείδα Homeland και κατάπια αμάσητη δεν θυμάμαι τώρα πια ποια σεζόν του, εκεί που ένα ακροδεξιό coup d’ etat απειλούσε τη φιλελεύθερη πρόεδρο;

Αντεστραμμένα τα πράγματα, θα μου πείτε. Τώρα είναι ο πρόεδρος Τραμπ, αυτός ο Αμερικανός Σώρρας, που μοιάζει να σχεδιάζει κινήσεις για να εμποδίσει τον Μπάιντεν να πιάσει δουλειά. Τώρα δεν είναι, όπως στο Homeland, μια φούχτα παράφρονες, αλλά ένα ολόκληρο κόμμα -του Λίνκολν, by the way-, που εξευτελίζεται και τρέμει μπροστά στον παράφρονα που εξέλεξε. Και ήρθαν έτσι τα πράγματα, ποιος θα μας το ‘λεγε, που μέχρι και ο Μπους ο νεότερος, που όταν εκλεγόταν κλαίγαμε και θρηνούσαμε, να φαντάζει ένας αξιολάτρευτος δημοκράτης - μην πω για τον ΜακΚέιν, που βλέπουμε φιλμάκια του στο youtube και κλαίμε με μαύρο δάκρυ, και είναι ο ίδιος, παρακαλώ, που είχε παρτενέρ του την πανηλίθια Πέιλιν.

Κάθομαι και υπολογίζω: Δικαιοσύνη, ελεύθερος Τύπος, στρατός αμέτοχος στην πολιτική. Αυτά θα σταματήσουν τον Τραμπ και θα τον στείλουν στα γήπεδα του γκολφ, άντε και σε κάνα ριάλιτι. Κάθομαι και κάνω καλά σενάρια. Ειδικά ένα ομολογώ ότι δεν θα με χάλαγε καθόλου. Να μπουκάρουν, λέει, ράμπο της δημοκρατίας να τον βγάλουν καροτσάκι από τον Λευκό Οίκο, κι εγώ να κάθομαι στην τηλεόραση να χαζεύω. Αν υπάρχει δε ακόμα καραντίνα τον Γενάρη, θα έχουμε κάτι να ξεχαστούμε, έστω για μία μόνο μέρα.