Εγώ και κανείς άλλος

Στις 1.398 λέξεις του 7ου πρωθυπουργικού μηνύματος της πανδημίας, με τις 110 περιόδους και 270 κύριες και δευτερεύουσες προτάσεις, από τις οποίες προκύπτει το επικοινωνιακό επίτευγμα των μόλις 5,1 λέξεων ανά πρόταση- φαινόμενο που συναντάται στον θραυσματικό λόγο ηρώων του Μπέκετ, στις εντολές του Μωυσή και στις αυτοματοποιημένες απαντήσεις των ψηφιακών τηλεφωνικών κέντρων- μέτρησα 30 χρήσεις του «εγώ», του πρώτου ενικού και των αντωνυμιών σε πρώτο πρόσωπο, έναντι μόλις 20 χρήσεων του «εμείς» και του πρώτου πληθυντικού.

Ομολογώ ότι καταγράφηκε μικρή βελτίωση σε σχέση με τα προηγούμενα μηνύματα, στα οποία η αναλογία «εγώ»/«εμείς» υπερέβαινε το 4/1. Αλλά παραμένουμε στη λουδοβίκεια κουλτούρα του «το κράτος είμαι εγώ» και του «μετ’ εμέ η καταστροφή» ή, ακόμη χειρότερα, στη ευαγγελική εκδοχή του «εγώ ειμί το φως του κόσμου» και «εγώ ειμί η άμπελος, υμείς τα κλήματα» κλπ. Οπερ σημαίνει ότι έχουμε κάνει ένα άλμα από τον απρόσωπο θεό της Παλαιάς Διαθήκης στον ενσαρκωμένο θεάνθρωπο της Καινής. Πάλι καλά, θα πείτε, που έχουμε πρωθυπουργό με σώμα και γλώσσα, ενώ θα βολευόμασταν μ’ έναν απροσπέλαστο ψηφιακό φαραώ του υπολογιστικού νέφους.

Η πληθωρική χρήση του «εγώ» στις πρωθυπουργικές παρεμβάσεις υποτίθεται ότι αντιστοιχεί στο πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο διακυβέρνησης όλων των δυτικών δημοκρατιών και δεν χαρακτηρίζει μόνο τον Κυρ. Μητσοτάκη. Την περίοδο της πανδημίας, όμως, έχουμε μια αξιοσημείωτη, αντιαισθητική και ανήθικη κατάχρησή του, που αποπνέει την αντίληψη πως κάθε επιτυχία απορρέει από τη σοφία «εμού του ιδίου», ενώ κάθε αποτυχία αφορά «εμάς, εσάς ή άλλους». Τι θα γίνει όταν το ισοζύγιο επιτυχίας/καταστροφής στη διαχείριση της πανδημίας γείρει τραγικά υπέρ της δεύτερης; Υποθέτουμε ότι το «εγώ και κανείς άλλος» θα εξαφανιστεί και τα πρωθυπουργικά μηνύματα θα πλημμυρίσουν από «εμείς, εσείς, οι άλλοι».