Για τον «μικρό Νίκο»

Η μητέρα του, Ελλη Παππά, τον αποκαλούσε «ο μικρός Νίκος» για να τον ξεχωρίζουμε, ηλικιακά έλεγε, από τον άλλο, τον «μεγάλο Νίκο». Εγραψαν γι’ αυτόν, τις προάλλες, με θαυμασμό και τρυφερότητα, άνθρωποι κοντινοί του. Και παλιοί Ρηγάδες που όλοι μαζί είχαν συνυπογράψει ένα προεκλογικό υποστηρικτικό κείμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Με τον Νίκο, με τον οποίο ήμασταν και λίγο συγγενείς, είχαμε δυο φορές αναβάλει το τελευταίο ραντεβού μας. Οπου, η κουβέντα θα πήγαινε και πάλι σε ιστορίες καταγραμμένες μέσα σε παλιές οικογενειακές διηγήσεις. Για τότε που ο πατέρας του, Νίκος Μπελογιάννης, έμενε στο σπίτι μας, στον Πύργο. Τότε που δούλευε για την εφημερίδα «Μαχητής» στο ισόγειο, με τους χίτες να πετροβολούν την πόρτα. Για το πώς ανέβαινε την ξύλινη σκάλα, αργά τη νύχτα, με τα παπούτσια στο χέρι μην τυχόν και ξυπνήσει τα παιδιά. Για το πώς η μάνα μας άλλαζε φιτίλια στο καντηλάκι, δίπλα στο κομοδίνο, καθώς το πρωί τον έβρισκε να διαβάζει. Για το πώς, το πέρασμά του από την ψηλοτάβανη κάμαρα άφησε βιβλία με ποιήματα στη βιβλιοθήκη των παιδιών που αργότερα κοιμήθηκαν εκεί. 

Ο «μικρός Νίκος» ήθελε να του πω και τα καινούργια στοιχεία που είχα ανακαλύψει για τους μακρινούς παππούδες του. Τον Παναγή, τον Γιωργάκη και τον Χρυσανθάκη, παλικάρια στο χωριό μας, Δίβρη της ορεινής Ηλείας «όπου πόδι Τούρκου δεν είχε πατήσει». Και για τη φωτογραφία που περίμενα της ερειπωμένης πόρτας του μπελογιαννέικου σπιτιού. Δεν προλάβαμε.