Οι πληγέντες

Μόνο τα τελευταία τρία χρόνια έχω κληθεί να καλύψω πολλές φυσικές καταστροφές και προϊούσης της κλιματικής αλλαγής θα κληθώ- μοιραία- να καλύψω ακόμα περισσότερες. Οι φωτιές στην Εύβοια (δις), οι πλημμύρες στη Μάνδρα και τη Σύμη στα Δωδεκάνησα, η εκατόμβη στο Μάτι και πολύ πρόσφατα οι καταστροφικές πυρκαγιές στις Κεχριές Κορινθίας, οι φονικές πλημμύρες στην Εύβοια και πριν από λίγες μέρες η συμφορά που βρήκε τον Νομό Καρδίτσας, την Κεφαλονιά και την Ιθάκη.

Κοινό σημείο όλων τα ακραία φαινόμενα που τις προκάλεσαν και σπάνιζαν στο παρελθόν και η διαχρονική αμέλεια των αρχών στην πρόληψη-προειδοποίηση, όπως και το έλλειμμα ουσιαστικής ανταπόκρισης στη συνέχεια. Το 112 δεν αποτελεί πανάκεια, ούτε είναι αριστερό ή δεξιό. Οι καταστροφές κι ο ανθρώπινος πόνος δεν γνωρίζουν κόμματα και κυβερνήσεις κι όσοι τα χρησιμοποιούν ως «σημαία ευκαιρίας» για φτηνή αντιπολίτευση αργά ή γρήγορα το βρίσκουν μπροστά τους.

Και μετά τι; Οι πληγέντες συνεχίζουν να βιώνουν τη δύσκολη καθημερινότητα για πολύ καιρό αφού σταματήσουν τα ρεπορτάζ και οι επισκέψεις πολιτικών αρχηγών και δεν ξεχνούν. Οποιος έχασε κυρίως τον δικό του άνθρωπο και δευτερευόντως το σπίτι του, την επιχείρησή του και την περιουσία του δεν θέλει να του κουνάνε το δάχτυλο, ούτε απλώς να τον χτυπάνε φιλικά στην πλάτη με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα.

Απαιτεί δικαιοσύνη (κι όχι έρευνες και πορίσματα που δεν καταλήγουν πουθενά), σοβαρές αποζημιώσεις μακριά από τον κυκεώνα της γραφειοκρατίας (ακόμα και σήμερα παλεύουν στο Μάτι και αλλού) και εύστοχες παρεμβάσεις-έργα που θα διασφαλίζουν ότι η τραγωδία δεν θα επαναληφθεί, τουλάχιστον όχι τόσο εύκολα.