Η κόλασή μου είναι οι άλλοι

Από τότε που έπεσε η ιδέα ότι «ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος… αλλά και υπεύθυνος για ό,τι κάνει», αρκετοί βρήκαν καλή την ιδέα της ελευθερίας στην πολιτική ψευδολογία αλλά και της ελευθερίας να κρύβουν την αλήθεια και να αποποιούνται τις ευθύνες τους – τόσο για να μην τιμωρηθούν όσο και για να αποφύγουν το κράξιμο. Οπως το είχε περιγράψει στο «Κεκλεισμένων των Θυρών» από το 1944 ο Ζαν-Πολ Σαρτρ, σε τέτοιες καταστάσεις παγίδευσης, οι μετέχοντες αρχίζουν να αλληλοβασανίζονται, καθώς αποκαλύπτεται η μεταξύ τους δυναμική και συνειδητοποιούν ότι βρίσκονται στην κόλαση. Και το μάθημα όπως διατυπώνεται προς το τέλος του έργου κλειδώνει με τη φράση: «Η κόλασή μου είναι οι άλλοι».

Για την κυβέρνηση, λοιπόν, υπάρχει η εξής κατάσταση: «Εμείς, ως άριστοι, επιτελικοί και νόμιμοι ιδιοκτήτες του γκουβέρνου, τα κάνουμε όλα καλά. Για ό,τι δεν πάει καλά, φταίνε οι άλλοι». Π.χ., για το κολαστήριο της Μόριας φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Για το ζαμπόν -συγγνώμη, για το γκαζόν- της Ομόνοιας φταίει η κάμπια… Καραφατμέ (κατά δήλωση Κώστα Μπακογιάννη). Για το κλείσιμο των σχολείων φταίνε οι μαθητές και οι καθηγητές. Για την κόλαση των μέσων μαζικής μεταφοράς φταίνε οι επιβάτες. Για τις ΜΕΘ φταίνε οι γιατροί και οι νοσηλευτές. Για τις μεταμεσονύχτιες συναθροίσεις φταίνε οι περιπτεράδες, τα μίνι μάρκετ κ.ο.κ.

Αυτό λέγεται δυσανεξία στην πολιτική - δυσφορία απέναντι στην ίδια σου την πολιτική. Η κυβέρνηση είναι στα όρια να επιτιμήσει τους ψηφοφόρους για το λάθος που έκαναν να την αναδείξουν. Μήπως να το προσέξουν λίγο αυτό, εκεί στο Μαξίμου;