Το στοίχημα που έγινε δίλημμα...

Ακόμα αντηχούν στ’ αυτιά μου οι δηλώσεις του πρωθυπουργού της χώρας Κυριάκου Μητσοτάκη κάπου εκεί τον Ιούνιο ότι η «Ελλάδα είναι μια ασφαλής χώρα» και ότι οι «γιατροί και το κράτος έχουν λάβει κάθε αναγκαίο μέτρο για την προστασία των πολιτών».

Ποιος μπορεί να ξεχάσει άλλωστε εκείνο το άψογα σκηνοθετημένο ταξίδι του στη Σαντορίνη, το πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιουνίου, όπου με φόντο το διάσημο ηλιοβασίλεμα του νησιού έδωσε συνέντευξη στους ανταποκριτές ξένου Τύπου ανοίγοντας έτσι την τουριστική σεζόν. «Ελάτε στην Ελλάδα και φέρτε και τους φίλους σας» είχε πει περιχαρής ο πρωθυπουργός εκφράζοντας την ελπίδα ότι το «χειρότερο το ξεπεράσαμε» και πως «το φθινόπωρο θα είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι».

Το φθινόπωρο ήρθε λοιπόν, ήδη ο πρώτος μήνας του οδεύει προς το τέλος και εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας, σαστισμένοι παρακολουθούμε τις εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας και κάθε άλλο παρά καλύτερα προετοιμασμένους βλέπουμε τους ιθύνοντες. Φοβισμένοι και πάλι, μαθαίνουμε κάθε απόγευμα τα στοιχεία από τον ΕΟΔΥ και το χαμόγελο -έστω αυτό το αμυδρό που μας έχει απομείνει- παγώνει. Εκατοντάδες κρούσματα, δεκάδες διασωληνωμένοι και πολλοί νεκροί. Ανασφάλεια και ανησυχία μάς πλημμυρίζουν. Για εμάς, για τους ηλικιωμένους συγγενείς μας, για τους φίλους μας, για τους διπλανούς μας.

Τι έγινε λοιπόν; Πού πήγε εκείνο το μεγάλο στοίχημα της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη για την ασφάλεια των πολιτών; Μετατράπηκε τόσο σύντομα σε δίλημμα «αυτοπροστασία ή καραντίνα» όπως το έθεσε στο προχθεσινό μήνυμά του ο πρωθυπουργός; Ενα μήνυμα χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, που έγινε μόνο και μόνο για να μετατοπιστούν και πάλι οι σοβαρές κυβερνητικές ευθύνες στους κατοίκους της χώρας. Το συμπέρασμα είναι, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αποτυχία για μια κυβέρνηση από το να είναι οι πολίτες της φοβισμένοι, τρομοκρατημένοι και ανασφαλείς.