Σημειώσεις από το πουθενά

Κάθε χρόνο αναμένω τη νέα εκδοτική παραγωγή σχεδόν με παιδιόθεν αδημονία. Μια αδημονία που έλκεται από ανεξίτηλη μνήμη των βιβλίων, αλλά και των αναλώσιμων των πρώτων τάξεων του Δημοτικού. Ολον αυτόν τον αλησμόνητο μικρόκοσμο (πρωτίστως όσφρησης και αφής) που ισορροπούσε ανάμεσα στη χρηστικότητα, στο όνειρο και στον φετιχισμό.

Κάπως έτσι αισθάνομαι όταν λαμβάνω μέιλ με τις προσεχείς εκδόσεις από διάφορους εκδότες (πόσο μάλλον τα πακέτα με τα βιβλία). Ισως λόγω αυτού, μέσα μου, η έναρξη της εκδοτικής περιόδου καθρεφτίζεται στην έναρξη της σχολικής χρονιάς. Νέοι τίτλοι, νέα εξώφυλλα, νέες μεταφράσεις, νέα επίμετρα, νέα βιβλία Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, όλου του βιβλιογραφικού φάσματος. Βιβλία ευπώλητα, πιο απαιτητικά, βιβλία με ετοιμοπαράδοτο αναγνωστικό κοινό ή βιβλία που ανιχνεύουν το κοινό τους. Βιβλία που περισσότερο τέρπουν, βιβλία που καινοτομούν, βιβλία που αναστατώνουν την εποχή τους.

Ολα έχουν τη θέση τους και το νόημά τους στον εκδοτικό χάρτη.

Αυτό το φθινόπωρο, ωστόσο, δεν είναι ένα οποιοδήποτε εκδοτικό φθινόπωρο. Οι περισσότεροι εκδοτικοί οίκοι την άνοιξη που μας πέρασε λόγω πανδημίας συγκρατήθηκαν, αυτοπεριορίστηκαν ή μετέθεσαν τα «βαριά χαρτιά» τους για το φθινόπωρο. Εξαιτίας αυτού η επάνοδος, ειδικά για τους μικρούς εκδοτικούς οίκους, είναι εξαιρετικά κρίσιμη.

Αναμένουμε λοιπόν τα νέα βιβλία, όχι μόνο για να τα μυρίσουμε, να τα ψηλαφίσουμε, φυσικά να τα κρίνουμε και να τα απολαύσουμε, όσα περισσότερα αντέχουμε ως αναγνώστες αλλά και βαλάντια, αλλά κατόπιν για να σταθμίσουμε και τους οικονομικούς δείκτες της βιβλιαγοράς. Καθώς μια εύρωστη αγορά με γεμάτα βιβλιοπωλεία, άρα ικανοποιημένους συγγραφείς, μεταφραστές, εκδότες αλλά και εργαζομένους στον χώρο του βιβλίου, σημαίνει ανοιχτή, πολυφωνική αναγνωστική συνείδηση.

Κι αυτό είναι, οφείλει να είναι, το πρώτο μέλημα του υποψιασμένου βιβλιόφιλου.