Οχι άλλη αποστείρωση

Το ένα μετά το άλλο, τα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα στις ευρωπαϊκές χώρες ολοκληρώνονται σε αυτή την τόσο περίεργη και ιδιαίτερη σεζόν. Εδώ και αρκετές εβδομάδες, έχουμε ήδη συνηθίσει τις άδειες εξέδρες, τους αναπληρωματικούς ποδοσφαιριστές με τις μάσκες στο πρόσωπο και τα τηλεοπτικά τρικ με τις πολύχρωμες κερκίδες ή τον ήχο-κονσέρβα από ηλεκτρονικά παιχνίδια για να καλύπτονται οι φωνές των προπονητών.

Ως επί το πλείστον στις μεγάλες λίγκες της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης, τα πρωτόκολλα περί κορονοϊού τηρήθηκαν και δεν υπήρξαν παρατράγουδα. Αυτό που δεν τηρήθηκε όμως ήταν οι συστάσεις να αποφύγουν οι ποδοσφαιριστές τους εναγκαλισμούς και τα φιλιά εν μέσω πανδημίας. Προσπάθησαν αρχικά οι Γερμανοί -ψυχρό αίμα γαρ...- να πανηγυρίζουν συντηρητικά τα γκολ. Ομως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο.

Στο τέλος της σεζόν, όταν ουσιαστικά οι αγώνες είναι ζαριές στις οποίες παίζεται όλη η χρονιά (και τα έσοδα της επόμενης...), το ξέσπασμα στα γκολ, η περικύκλωση του διαιτητή όταν «φαλτσοσφυρίζει» και οι αγκαλιές όταν τελειώνει ο αγώνας και ο στόχος έχει επιτευχθεί είναι ό,τι πιο ανθρώπινο υπάρχει. Είναι η ουσία... Και νιώθει κανείς αγαλλίαση που δεν αφαιρέθηκε από την εξίσωση με τον τρόπο που αφαιρέθηκαν οι θεατές.

Εχουμε αντέξει την ατμόσφαιρα νοσοκομείου στα γήπεδα, θα αντέξουμε τη σιωπηρή απονομή τροπαίων, δεν θα αντέξουμε όμως τους παίκτες να μετατρέπονται σε ρομπότ και να μη βγάζουν στον αγωνιστικό χώρο τη μανία και τη χαρά ή τη λύπη που θα έβλεπε κανείς στα πρόσωπα των οπαδών αν επιτρεπόταν η είσοδός τους στα γήπεδα. Γιατί στο ποδόσφαιρο δεν χωράει περισσότερη αποστείρωση...