Λαϊκή βάση, πρωταθλητισμός και ταλέντα

Εδώ και αρκετά χρόνια η συντριπτική πλειονότητα των φίλων του αθλητισμού και ιδίως του ποδοσφαίρου επικαλείται με θαυμασμό το μοντέλο «λαϊκής βάσης» της Μπαρτσελόνα.

Αποθεώνει σε κάθε ευκαιρία την ολλανδική σχολή παραγωγής ταλέντων και «ζηλεύει» τα φυτώρια του Αγιαξ.

Ταυτόχρονα, όμως, απαιτεί «εδώ και τώρα» νίκες, τίτλους και πρωταθλητισμό και ανεβαίνει στα… κάγκελα ακόμη και μετά από μια -βαριά- ήττα.

Ο οπαδός τα βάζει με θεούς και δαίμονες όταν δεν υπάρχει «προστασία» της ομάδας του από το περίφημο παρασκήνιο.

Απαξιώνει και «κράζει» τους νεαρούς αθλητές στα πρώτα λάθη απειρίας, χωρίς να αντιλαμβάνεται καν ότι αυτά εμπεριέχονται στο αρχικό στάδιο εκμάθησης και προσαρμογής τους.

Κι όποτε μπορεί να πέσει στο τραπέζι η εφαρμογή στην πράξη ενός παρεμφερούς έστω πλάνου «λαϊκής βάσης», γυρίζει επιδεικτικά την πλάτη και το κέρμα ανάποδα.

Επικαλείται τα «μεγάλα πορτοφόλια» κι ονειρεύεται μεγαλοεφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες που θα τα σκάσουν χοντρά για να έρθουν παιχταράδες. Παιχταράδες που δεν θα πάνε στα μεγάλα κλαμπ του εξωτερικού αλλά θα προτιμήσουν τις ομαδάρες μας. Οχι για τον ήλιο και τη ζωάρα που προσφέρει η χώρα μας όταν το οικονομικό είναι λυμένο, αλλά γιατί «είναι τρελός ο πρόεδρος».

Οσο παραμένει μπολιασμένη στην πλειονότητα του κόσμου αυτή η νοοτροπία όμως, όσο άλλα λέμε άλλα πράττουμε και δεν αλλάζουμε μυαλά, όσο επικαλούμαστε θεωρητικά τα παραδείγματα του εξωτερικού αλλά εφαρμόζουμε στην πράξη τη λογική του «πρώτου στο χωριό», θα μείνουμε ακόμα για πολλά χρόνια εγκλωβισμένοι στη μιζέρια μας.

Θα τρωγόμαστε μεταξύ μας για τις εντυπώσεις, θα βλέπουμε το δέντρο αντί για το δάσος και η απόστασή μας από τις προηγμένες χώρες θα αυξάνεται με μαθηματική ακρίβεια.