Και ο σώζων εαυτόν...

«Πράσινες ζώνες», «κόκκινες ζώνες», «αερογέφυρες», ασφαλείς (;) ταξιδιωτικοί «διάδρομοι» και «φούσκες» βάσει διακρατικών συμφωνιών. Καθώς οι χώρες της Ευρώπης ξανανοίγουν διστακτικά τα σύνορά τους με την προσμονή να σώσουν ό,τι μπορούν να σώσουν από την -κουτσουρεμένη ένεκα κορονοϊού- καλοκαιρινή τουριστική σεζόν, ένα χαοτικό κράμα στρατηγικών ξεδιπλώνεται στο τραπέζι, απουσία ενός πανευρωπαϊκού προγραμματισμού.

Μοιραία τo μεγαλύτερο στοίχημα είναι για τις -ήδη σκληρά δοκιμασμένες από τη λιτότητα- χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, οι οικονομίες των οποίων βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στην εγχώρια τουριστική βιομηχανία.

Για την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα αυτό μεταφράζεται αντιστοίχως σε 13%, 14%, 19% και 20% του ΑΕΠ. Το εγχείρημα φαντάζει ήδη με κακοτράχαλο αγώνα δρόμου, με διαφορετικά σημεία εκκίνησης -ανάλογα με τον βαθμό επικινδυνότητας κάθε χώρας όσον αφορά την πανδημία- και με άγνωστο τερματισμό.

Θα έρθουν και πόσοι ξένοι τουρίστες; Πόσο ασφαλής είναι η όλη διαδικασία; Πόσο ορατός είναι ο κίνδυνος ενός δεύτερου κύματος της πανδημίας; Πόσο προετοιμασμένος είναι ο κρατικός μηχανισμός; Μπορούν να κρατηθούν όρθιες οι επιχειρήσεις του κλάδου με προσφορές για τον εγχώριο τουρισμό; Σαφείς απαντήσεις ακόμα δεν υπάρχουν. Αυτά που προσώρας υπάρχουν είναι οι προβλέψεις για παγκόσμια -και ανά χώρες βαθιά- ύφεση και για εκτίναξη της ανεργίας.

Αποτυπώνοντας γλαφυρά το κλίμα αναφάλειας, προ μηνός έρευνα της Διεθνούς Ενωσης Αερομεταφορών κατέγραψε ότι το 60% των ερωτηθέντων θα περιμένει έως και δύο μήνες από τον περιορισμό της πανδημίας για να προγραμματίσει κάποιο ταξίδι. Το 40% επέκτεινε αυτό το διάστημα αναμονής το λιγότερο στους έξι μήνες. Το 69% δήλωσε ότι προϋπόθεση για διακοπές είναι -το αυτονόητο- η σταθεροποίηση της οικονομικής κατάστασής του. Αναμφίβολα αυτό το καλοκαίρι, προφανώς και το φθινόπωρο, θα είναι -σίγουρα όχι όπως το θέλαμε- διαφορετικό...