Τα αληθινά μας ρούχα

Στην αρχή της καραντίνας, που στους περισσότερους φαίνεται τόσο μακρινή -και τόσο κοντινή- πια, μια φίλη ψυχολόγος είχε γράψει αυτό στον λογαριασμό της στο facebook: «Στην ψυχολογία, μία από τις πιο συνηθισμένες (και σημαντικές) ερωτήσεις είναι τι είναι προσωπικότητα. Η πιο πλήρης και συνοπτική απάντηση που έχω διαβάσει είναι η εξής: Προσωπικότητα είναι αυτό που είμαστε σε συνθήκες ασάφειας».

Πριν από λίγες μέρες και την ώρα που όλοι προσπαθούμε να επανέλθουμε στις παλιές μας συνήθειες, έπεσε στα χέρια μου το κομψό βιβλιαράκι των εκδόσεων Ροές με τις επιστολές του Χένρι Ντέιβιντ Θόρο (του Αμερικανού φιλοσόφου, συγγραφέα, φυσιοδίφη του 19ου αιώνα) προς τον φίλο του Χάρισον Μπλέικ. Του γράφει: «Οι άνθρωποι δεν κρύβονται πίσω από τις συνήθειες αλλά προδίδονται απ’ αυτές -είναι τα μόνα αληθινά τους ρούχα- και διόλου δεν με ενδιαφέρει ποια παράξενη δικαιολογία επικαλούνται ως προς αυτό. Δεν είναι οι καταστάσεις δύσκολες και ανυπέρβλητες, αλλά οι συνήθειές μας ανυποχώρητες».

Ο Θόρο δεν έζησε κάποια πανδημία, παρά το γεγονός ότι πέθανε νέος (μόλις στα 45 του) από φυματίωση. Για ένα διάστημα της ζωής του -κάτι παραπάνω από δύο χρόνια- θέλησε να απομονωθεί από τον υπόλοιπο κόσμο, ζώντας ολομόναχος σε μια ερημική καλύβα στις όχθες μιας λίμνης.

Εμείς, πάλι, κλειστήκαμε στα σπίτια μας, άλλοι ολομόναχοι, άλλοι με παρέα. Ο καθένας βίωσε αυτήν την πρωτόγνωρη συνθήκη με τον δικό του τρόπο, επιστρατεύοντας κάθε άμυνά του. Υπήρξαν κι εκείνοι που έμειναν ανυπεράσπιστοι. Εκείνοι που έσπασαν. Εκείνοι που έπεσαν και ξανασηκώθηκαν. Σε κάθε περίπτωση, όλοι φορέσαμε τα «αληθινά μας ρούχα» αυτό το διάστημα. Ολοι μετρηθήκαμε. Και κανείς μας δεν είναι ίδιος πια. Ευτυχώς.