Home sweet home

Παρέλαβαν κάποιοι Γάλλοι τη σταρ της λογοτεχνίας, τη Γαλλο-μαροκινή Λεϊλά Σλιμανί. Την καθυβρίζουν γιατί περνάει τον εγκλεισμό της στην εξοχική κατοικία της, στέλνοντας στη «Μοντ» κι ένα «Ημερολόγιο». «Η Μαρία-Αντουανέτα, όταν το έπαιζε αγρότισσα στο Τριανόν, δεν ήταν περισσότερο μακριά από τον φόβο και τις αγωνίες του λαού», πέταξε φαρμάκι μια συγγραφέας.

Περνάμε όλοι τον εγκλεισμό μας στις ίδιες συνθήκες; Οχι βέβαια. Αλλά, έχει τελικά σημασία να υπογραμμίζουμε τις διαφορές και να διασύρουμε ανθρώπους; Στο κάτω κάτω, η Σλιμανί, με το Γκονκούρ της («Γλυκό τραγούδι») να έχει μεταφραστεί σε 40 γλώσσες, και την ελληνική, πάντα προνομιούχα ήταν, με μπαμπά και σύζυγο τραπεζίτες – κάτι που δεν την εμπόδισε να γίνει μια παθιασμένη φωνή για τα μαρτύρια των γυναικών στις μουσουλμανικές χώρες.

Μήπως, όμως, η πανδημία μέσα σε όλα τα άλλα, με σημαντικότερη την ενίσχυση των εθνικών συστημάτων υγείας, πρέπει να κάνει τις κυβερνήσεις να ασχοληθούν και με τη λαϊκή στέγη; Οι Ελληνες, με τη μανία να έχουμε δικό μας κεραμίδι, τα κουτσοκαταφέρνουμε να ζούμε αξιοπρεπώς κι ας βλέπουμε ακάλυπτους (όσοι φθονούν βεράντες φίλων τους στο fb είναι μάλλον ψεκασμένοι).

Υπάρχουν, όμως, πόλεις σαν το Λονδίνο, που ο κόσμος, συνήθως μετανάστες, ζει σε κουτάκια. Πώς τους κουνάς το δάχτυλο και τους κοιτάς με μισό μάτι όταν παραβγαίνουν στους δρόμους; Και πώς προστατεύεις τις γυναίκες από τους ξυλοδαρμούς, που αυξήθηκαν μέχρι και 40% τώρα που οι κλεισμένοι σπίτι άνδρες κάπου πρέπει να ξεσπάσουν; Τις γυναίκες που, όπως γράφει η Σλιμανί στη «Μοντ», αντιμετωπίζουν πιο εύκολα τον εγκλωβισμό, γιατί σε πολλά μέρη του κόσμου γι’ αυτόν τις προόριζαν.