«Λαϊκή εγρήγορση για την απόκρουση των νέων εκβιασμών»

• Το νέο επώδυνο πρόγραμμα ήρθε μετά τον εκβιασμό από την πλευρά των δανειστών και των εταίρων. Θεωρείτε ότι είναι πιθανό να προχωρήσουν σε νέους εκβιασμούς στη διαπραγμάτευση των επόμενων μηνών;

Οι εκβιασμοί των ισχυρών είναι μέρος της διαπραγμάτευσης. Για να αντιρροπηθούν χρειάζεται καθαρότητα στους κυβερνητικούς στόχους και λαϊκή εγρήγορση. Και, βεβαίως, η αλληλεγγύη των ευρωπαϊκών λαών, καθώς, σε άλλο επίπεδο, και η αξιοποίηση των αντιφάσεων των ευρωπαϊκών ελίτ.

Με τη συμφωνία, δίπλα στα επώδυνα μέτρα, πετύχαμε να καταστήσουμε τα ελληνικό δημόσιο χρέος ευρωπαϊκό θέμα και να το θέσουμε στη διαπραγμάτευση που αρχίζει τον Νοέμβριο.

Τόσο η διαπραγμάτευση όσο και η διακυβέρνηση θα επηρεάζονται από τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, που είναι απρόβλεπτες, εν όψει της αρχόμενης νέας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, αλλά και της ορμητικής εμφάνισης παγκόσμιων προβλημάτων, όπως η μετανάστευση και η προσφυγιά, που εγκαθιδρύονται στον ευρωπαϊκό δημόσιο χώρο και αναγκάζουν ακόμη και τη Μέρκελ να προχωρήσει σε ρωγμές, ακόμη και στο τείχος τού Δουβλίνου II. Οι εκλογές την Κυριακή έχουν ευρύτερη ευρωπαϊκή σημασία.

Αν κερδίσει η Αριστερά, τότε θα ενισχυθούν ανάλογες διεργασίες στον ­ευρωπαϊκό Νότο, αρχής γενομένης με τις εκλογές σε Ισπανία και Πορτογαλία το φθινόπωρο. Και πάλι ο ελληνικός λαός καλείται να κρατήσει ανοιχτή την προοπτική του απεγκλωβισμού της Ευρώπης από τον νεοφιλελευθερισμό, που με την ψήφο του άνοιξε τον Ιανουάριο. Γι’ αυτό κινήματα, κόμματα και προσωπικότητες της ευρύτερης Ευρωπαϊκής Αριστεράς προσβλέπουν στη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.

• Διακινείται τελευταία το σενάριο του «μεγάλου συνασπισμού». Πρόκειται για υπαρκτό ενδεχόμενο ή για ευσεβή πόθο συστημικών κύκλων εντός και εκτός Ελλάδος;

Δεν είναι απλώς πόθοι, είναι σχεδιασμοί τους. Τα περί «μεγάλου συνασπισμού» συζητούνται στο παρασκήνιο, ορισμένοι μάλιστα αντιμετωπίζουν την υπηρεσιακή κυβέρνηση ως μήτρα μιας τέτοιας εξέλιξης. Οι πιστωτές ξανάρχονται πιέζοντας ανοιχτά, με το επιχείρημα ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ. θα μπορεί να διαπραγματευτεί αποτελεσματικότερα το δημόσιο χρέος.

Ακόμη όμως και αν θα μπορούσε να συζητηθεί το ενδεχόμενο διακομματικής συνεννόησης για το χρέος, αυτό προϋποθέτει συμφωνία και αναγνώριση εκ μέρους της Ν.Δ. ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Η διακυβέρνηση ωστόσο δεν περιορίζεται στο σημαντικό, αναμφίβολα, θέμα της διαπραγμάτευσης του χρέους. Αφορά μεγάλες αποφάσεις, που η κατεύθυνσή τους θίγει μεγάλα συμφέροντα και δημιουργεί δύο αντίπαλα προγραμματικά και ιστορικά μπλοκ εξουσίας.

Δεν πρόκειται για ελληνική ιδιομορφία, αλλά για πραγματικότητα που σφραγίζει τις εξελίξεις σε όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, όπου η ένταση της κυβερνητικής κρίσης δημιουργεί βαθιές προγραμματικές διαχωριστικές γραμμές.

Σε διαφορετική περίπτωση, αν δηλαδή συγκατοικήσουν το παλιό με το νέο, θα επιμολυνθεί η πολιτική ζωή του τόπου και θα ισχυροποιηθούν οι δυνάμεις της αντιπολιτικής και της Ακροδεξιάς. Η αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκαία για να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα προβλήματα, αναμφίβολα η οικονομική κρίση αλλά και η εξίσου σημαντική ηθική-πολιτική κρίση, που θα την παροξύνει ενδεχόμενη επιστροφή του παλαιοκομματισμού με τη μία ή την άλλη μορφή.

• Συνεργασία μετεκλογική με το ΠΑΣΟΚ ή το Ποτάμι μπορεί να υπάρξει; Πρόκειται για δύο κόμματα με ονόματα και σύσταση συνυφασμένα με το παλιό κομματικό σύστημα.

Η ερώτηση πρέπει να απευθυνθεί στα δύο αυτά κόμματα, τα οποία προεκλογικά υποστηρίζουν την ανάγκη συγκρότησης οικουμενικής κυβέρνησης. Πρόκειται για επιλογή με την οποία επιχειρείται να παραμείνουν στο πολιτικό παιχνίδι τα παλαιά κόμματα, με νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα και με όλα τα στελέχη-βαρίδια.

Με αυτούς τους όρους δεν μπορεί να υπάρξει μετεκλογική συνεργασία. Η ψήφος των πολιτών θα διαμορφώσει τους όρους των μετεκλογικών συνεργασιών. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι καθαρή.

• Συμπορευτήκατε με στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας για σχεδόν δύο δεκαετίες στην Αριστερά. Πιστεύετε ότι η ενότητα στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν τελικά προσχηματική ή επίπλαστη;

Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκαν μέσα στο αντιφατικό πλαίσιο της κρίσης της Αριστεράς. Ως πρόταση ενότητας της Αριστεράς, που συχνά όμως δεν απέφυγε μικρότερες ή μεγαλύτερες διασπάσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις συνεδριακές του δεσμεύσεις, δεν κατόρθωσε να γίνει ενιαίο κόμμα. Λειτούργησε ως η πολιτική στέγη ευαισθησιών ή και αδρανειών της Αριστεράς, με διαφορετική ιστορική προέλευση, που δεν κατάφεραν όμως να συντεθούν δημιουργικά.

Γι’ αυτό η αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας, παρά τις αναμφισβήτητες επιπτώσεις της, δεν έχει τα χαρακτηριστικά κλασικής διάσπασης, αλλά περισσότερο μιας από καιρό προαναγγελθείσης αποχώρησης. Αυτό δεν πρέπει να πάρει τον χαρακτήρα εμφυλίου πολέμου. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να αναζητηθούν δυνατότητες κοινής δράσης. Η ΛΑ.Ε. είναι ένα κόμμα συγκυρίας και όχι μακράς πνοής.

Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί την Αριστερά του 21ου αιώνα στη χώρα μας σε αντιστοιχία με τις ιδεολογικοπολιτικές εξελίξεις της ευρύτερης ευρωπαϊκής Αριστεράς, όπως αυτή ορίζεται από κινήματα, αλλά και από διεργασίες στη ριζοσπαστική Αριστερά, την αριστερή Σοσιαλδημοκρατία και τους Πράσινους.

Απέναντι σ’ αυτό το μεγάλο ιστορικό καθήκον της αλλαγής της κοινωνίας, είναι δυνατόν να αντιπαρατεθεί ένα κόμμα με συρρικνωμένο πρόγραμμα για επιστροφή στη δραχμή; Ενα κόμμα που η γέννησή του σημαδεύτηκε από την ανατροπή της κυβέρνησης της Αριστεράς;

• Γιατί θεωρείτε ότι έχετε γίνει προσωπικά στόχος των αποχωρησάντων από τον ΣΥΡΙΖΑ;

Εχει πληρώσει ακριβά η Αριστερά τη στοχοποίηση προσώπων εξαιτίας των πολιτικών τους διαφωνιών. Είναι λάθος να επαναλαμβάνεται αυτή η τακτική, όταν μάλιστα δεν υπάρχει από την πλευρά των επιτιθεμένων η ψευδαίσθηση και o φανατισμός ότι μονοπωλούν την Επανάσταση. Διατηρώ άριστες προσωπικές σχέσεις με τη μεγάλη πλειοψηφία που βρίσκεται σήμερα στη ΛΑ.Ε.

Ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ είχα την ευθύνη και την υποχρέωση να εκπροσωπώ συλλογικά το κόμμα στη Βουλή και σε άλλες δημόσιες εμφανίσεις. Ισως αυτό να προκάλεσε τον εκνευρισμό ελάχιστων προσώπων, που έχουν όψιμη σχέση με την Αριστερά και θεωρούν ότι, ακόμη και αυτοθυματοποιούμενα, μπορούν να παίξουν το προσωπικό τους παιχνίδι. Ο κόσμος της Αριστεράς και ευρύτερα ο λαός κρίνει.