«Γύρω μας βλέπαμε φωτιά, ακούγαμε φωνές και κλάματα»

«Ημουν πάρα πολύ τυχερός», είναι το πρώτο που ακούμε από τον Δημήτρη Κωσταρέλο, επιβάτη του τρίτου βαγονιού της αμαξοστοιχίας 1564, που υπέστη ελαφρύ τραυματισμό στον ώμο. Πιστεύει ότι τα όσα βίωσε θα τον σημαδέψουν για μια ζωή και, πέρα από την ψυχολογική αλλά και υλική στήριξη από την πολιτεία που ζητά για τους επιβάτες, εύχεται να μην ξανασυμβεί ποτέ κάτι ανάλογο, χωρίς να παραγνωρίζει ότι υπάρχουν εγκληματικές ευθύνες για πολλούς.

• Μπορείτε να μας περιγράψετε τις στιγμές που ζήσατε μετά τη σύγκρουση των τρένων;

Δεν είχαμε καταλάβει τι γίνεται. Δεν ακούσαμε καμία κόρνα ή κάποιο φρενάρισμα. Μετά τη σύγκρουση, φύγαμε γύρω γύρω και μετά δεξιά, αριστερά, μέσα στο κουπέ. Ο χώρος στο κουπέ ήταν πολύ περιορισμένος κι εκεί βρισκόμασταν εγώ, ένας φίλος μου και ακόμη μία κοπέλα. Ηρθαμε ο ένας πάνω στον άλλον. Δεν καταλάβαμε πολλά, όμως σίγουρα πρέπει να πέρασε αρκετή ώρα. Θυμάμαι ότι είχα χρόνο να σκεφτώ και να πω από μέσα μου «πότε θα τελειώσει;». Αφού τελείωσε όλο αυτό, μπορούσαμε να δούμε μόνο τα δύο σπασμένα παράθυρα δεξιά, αριστερά, δεν υπήρχε ο διάδρομος και η γυάλινη πόρτα του κουπέ. Μέσα στο κουπέ μας είχε 2 μικρές εστίες φωτιάς, από τα ηλεκτρικά λογικά.

Επρεπε να πηδήξουμε έξω από το σπασμένο παράθυρο πάνω σε ένα βαγόνι από την εμπορική αμαξοστοιχία, μάλλον, που είχε αναποδογυρίσει. Μάλιστα, είχε πιάσει φωτιά και έρχονταν μέσα οι αναθυμιάσεις. Καταφέραμε να πηδήξουμε. Γύρω μας βλέπαμε φωτιά και ακούγαμε φωνές και κλάματα. Μετά προσπαθήσαμε να φύγουμε κάτω από αυτό το βαγόνι για να βρεθούμε πάνω στις ράγες, όπου πατούσε το τρένο και στη συνέχεια να βγούμε πάνω στην Εθνική Οδό. Ευτυχώς, μπορούσα να μετακινηθώ γιατί δεν είχα σπάσει κάτι. Με πονούσε ο ώμος μου και η μύτη μου από την πρόσκρουση. Καταφέραμε και σκαρφαλώσαμε με τα χέρια μία πλαγιά, πάνω από ένα χαντάκι, για να βγούμε στην Εθνική. Η εικόνα που έβλεπα κάτω δεν περιγράφεται: όλο σίδερα, βαγόνια το ένα πάνω στο άλλο, φωτιά και άνθρωποι να φωνάζουν «βοήθεια» μέσα από το τρένο και, δυστυχώς, να μην μπορείς να κάνεις κάτι εκείνη τη στιγμή. Μετά από λίγη ώρα, ήρθε πρώτη η αστυνομία, αλλά δεν είχαν τα μέσα να βοηθήσουν, μετά η Πυροσβεστική και μετά τα λεωφορεία που μας μετέφεραν. Τελευταία -και άργησαν λίγο- τα ασθενοφόρα.

• Πώς σχολιάζετε τις αντιδράσεις και τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας μετά την τραγωδία; Ποιο μήνυμα θα θέλατε να περάσετε ως επιζών της τραγωδίας και πώς σκοπεύετε να κινηθείτε από εδώ και πέρα;

Σίγουρα θέλουμε να αποδοθεί δικαιοσύνη και άμεσα. Επίσης, αυτή τη στιγμή, όπως πολλοί νέοι επιβάτες, έχω οικονομικό πρόβλημα και δεν είμαι σε θέση να δουλέψω. Αυτά είναι μικρά πράγματα βέβαια μπροστά στο ότι έχουμε τη ζωή μας μετά από όλο αυτό και εύχομαι συλλυπητήρια σε όλες τις οικογένειες των θανόντων, δεν υπάρχουν λόγια. Πρέπει όμως να δούμε και πώς θα συνεχίσουμε από εδώ και πέρα και ψυχολογικά και σωματικά.

Πρέπει το κράτος να δώσει κάποια στήριξη στους επιζώντες. Αφού γίνουμε όλοι καλά, θα δούμε πώς θα κινηθούμε νομικά και για να βρούμε το δίκιο μας, αν και μας τρομάζει το γεγονός ότι είμαστε τόσοι μικροί μπροστά σε όλους αυτούς που βρίσκονται πίσω από την τραγωδία. Οσο συνειδητοποιώ ότι δεν ήταν ένα απλό ατύχημα, αυτό με τρομάζει. Αναρωτιέμαι για πόσο καιρό θα επαναλαμβάνεται στο κεφάλι μου όλη αυτή η ιστορία. Είναι κάτι το οποίο πιστεύω ότι θα καθορίσει τη ζωή μου από εδώ και πέρα σε πολλές αποφάσεις και σκέψεις. Ακόμα κι όταν μας είπαν ότι θα πάρουμε εξιτήριο από το νοσοκομείο, δεν ήθελα να φύγω, γιατί ένιωθα ανασφάλεια βγαίνοντας από ένα προστατευμένο κλίμα...