Με το εξαιρετικά πρόωρο... «Φινάλε» του ίσως να είναι και η πρώτη φορά που μας πίκρανε. Πέρα από το ταλέντο και τις γνώσεις του, όλοι όσοι τον γνωρίσαμε, πολύ ή λίγο δεν έχει σημασία, έχουμε να θυμηθούμε στιγμές ξεχωριστές με τον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη – κυρίως να αφηγείται άγνωστα περιστατικά από τα παρασκήνια του σινεμά, του θεάτρου, της τηλεόρασης.
Γι’ αυτό και σε αυτήν την «Προσωπική Υπόθεση» δεν καταγράφουμε το ποιος ήταν, αλλά επτά συνάδελφοι θυμούνται πώς τον γνώρισαν, στιγμές που τους μένουν αξέχαστες, πράγματα που τον ξεχώρισαν. Μας λείπεις ήδη Ιασονάκο…
ᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓ
Φρέσκια η σχέση μου με τον Ιάσονα, μόλις δύο ετών. Ισως δεν με είχε καν ακουστά πριν διασταυρωθούμε στην «Εφ.Συν.», «δεν σ’ έχω διαβάσει ποτέ», εξομολογήθηκε. Εγώ τον διάβαζα. Εξ οφίτσιο. Οι «τρίτες ματιές» του κάθε Παρασκευή είχαν μιαν... επικινδυνότητα, η ελευθεροστομία του δεν αναγνώριζε όρια «αυτολογοκρισίας» και την ελευθερία που απολάμβανε εδώ φαίνεται πως τη φοβήθηκε κι ο ίδιος. Κάποια στιγμή μού εμπιστεύτηκε τον ρόλο του «Ροβεσπιέρου».
Κάποιες στιγμές κι εγώ αναγκάστηκα να τον παίξω. «Ιάσονα, αυτό που έχεις γράψει είναι κόντρα σ’ όλη την ταυτότητα της εφημερίδας, θα μας κράξουνε». Δεν έχει σημασία το θέμα. Ζύμωση τουλάχιστον τετάρτου. Δεν ξέρω αν τον έπεισα, αλλά είχε τα ανακλαστικά σε ένα τέταρτο να υπαγορεύσει νέο κείμενο.
«Πώς σου φαίνεται;» «Τέλειο, ρισπέκτ!» απαντώ, είχε πάει μεσάνυχτα. «Σε λατγεύω!», απάντησε. Ηταν η κατάληξη κάθε συνομιλίας επί των κειμένων. Με τίμησε και η «λατγεία» και η εμπιστοσύνη κι ο επαγγελματισμός του να ανεχτεί φιλτράρισμα, σε μια εφημερίδα όπου η λογοκρισία είναι αδιανόητη.
Γιάννης Κιμπουρόπουλος
ᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓ
Το τηλέφωνο δεν θα ξαναχτυπήσει στη 1 το πρωί από απόκρυψη! «Καλώς το Ιασονάκι μου!» δεν θα ξαναπώ. Δεν το πιστεύω… δεν μπορεί να έχεις φύγει… Στα περίπου 40 χρόνια της φιλίας μας είναι η πρώτη φορά που με κάνεις να κλαίω…
Γιατί μαζί μόνο γελούσαμε. Κι αισθανόμουνα ασφαλής… και προστατευμένη. Και κάτι μάθαινα, κάθε φορά…
Μια μεγάλη αγκαλιά είσαι, Ιασονάκι μου. Και δεν έχω λόγια να σε αποχαιρετίσω. Γιατί δεν θέλω να σου πω αντίο. Μόνο σ’ ευχαριστώ θα σου πω! Που με τίμησες με την αγάπη και τη φιλία σου… Θα σ’ αγαπώ πάντα γλυκό, ευγενικό μου αγόρι…
Αλίκη Μάτση
ᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓ
Κάθε μεσημέρι η ίδια κουβέντα βλέποντας το ταπεράκι που έβγαζα για να τσιμπήσω. Ξεκινούσε με την αθώα ερώτηση.
-Τι φάγατε σήμεγα;
Αν το φαγητό δεν του άρεσε, στραβομουτσούνιαζε και αποχωρούσε. Αν μάλιστα περιείχε τυρί, έβγαζε μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας και το ηχητικό «μπλιαχ». Οταν όμως του άρεσε, εκδηλωνόταν.
- Σήμερα είχαμε λαχανοντολμάδες.
- Σκέτους ή με αυγολέμονο;
- Με αυγολέμονο.
- Κάθαγμα.
Και η κουβέντα πήγαινε στο μετά το κυρίως πιάτο.
- Για γλυκό;
- Κουραμπιέδες και μελομακάρονα.
- Σε μισώ.
Φεύγοντας εκτόξευε την απειλή του.
- Αύγιο θέλω ταπεγάκι. Μην το ξεχάσεις γιατί θα έχεις να κάνεις μαζί μου, σε πγοειδοποιώ.
Συνήθως του απαντούσα με ατάκα από τον ελληνικό κινηματογράφο.
- Μη με φοβερίζεις εμένα γιατί «όταν εγώ ήμην νομάρχης, εσύ ήσουν ένας ασήμαντος υπαλληλίσκος». Πάντως ταπεράκι τού έφερνα.
Και διαλαλούσε τη νοστιμιά του περιεχομένου του σε όλους και όλες που ήταν μάρτυρες. Τα ταπεράκια με τη γήινη τροφή τελείωσαν για τον Ιάσονα. Ας βολευτεί με την αμβροσία και το νέκταρ εκεί που είναι.
Τάσος Παππάς
ᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓ
Ακόμα περιμένω να πεταχτεί από μια γωνιά να πει «Τζα! σου την έσκασα!» Τον γνώρισα πριν από 29 χρόνια. Μου χάρισε το μυαλό του, τη φιλία και τις γνώσεις του. Χαθήκαμε για κάποια χρόνια και ξαναβρεθήκαμε στην «Εφημερίδα των Συντακτών».
Ημουν διευθυντής σύνταξης και όταν μιλήσαμε, με το γνωστό του χιούμορ ο Ιασονάκος μας μού είπε: «Κύριε διευθυντά, να γράφω πού και πού;».
Ηξερα ότι έμπαινα σε μια περιπέτεια, διότι είχε τον γνωστό... ασυμμάζευτο. Αλλά πώς να αρνηθείς σε ένα τέτοιο πηγαίο ταλέντο γνώσης και αγάπης για τον χώρο αλλά και για την εφημερίδα μας; Οι διαφωνίες έγιναν γόνιμος διάλογος, με τον γνωστό σεβασμό του, η επιμονή του οδήγησε σε αφιερώματα, ένθετα και στήλες. Σχεδιάζαμε πολλά, αλλά βιάστηκε να κάνει το δικό του «Φινάλε».
Τον γνώρισα μέσω του Παναγιώτη Τιμογιαννάκη, όταν ήμουν στην «Απογευματινή». Κοντραριστήκαμε όταν ήμουν στην «Ελευθεροτυπία». Και τα τελευταία χρόνια φρόντιζε να με… πειράζει καθημερινά στην «Εφημερίδα των Συντακτών».
Θα σε περιμένω, φιλαράκο, για ένα... τσιγαράκι (παρότι το έχω κόψει 10 χρόνια), έναν καφέ ελληνικό και μία κόκα κόλα.
Σωτήρης Μανιάτης
ᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓ
Πολλά χρόνια προτού να συνεργαστούμε το τελευταίο διάστημα στην «Εφ.Συν.», θυμάμαι να τον χαζεύω, «τσικό» εγώ τότε στο Πολιτιστικό της «Ελευθεροτυπίας», περσόνα ξεχωριστή κι αυθόρμητη ο Ιάσονας, ήδη γνωστός από την τηλεοπτική παρουσία του και την υπογραφή του σε εφημερίδες και περιοδικά, να έρχεται άνετος με τις βερμούδες του συνήθως και τα ωραία του τα καρό πουκάμισα σε συνεντεύξεις Τύπου όπου, συχνά πυκνά, δεν δίσταζε να εκφράζει ηχηρά τον θαυμασμό του ή αντίθετα να κάνει τις πιο δύσκολες παρατηρήσεις. Να βρίσκεται μετά σε πηγαδάκια. Να σχολιάζει, να γελάει, να μοιράζει δυνατά «σ’ αγαπώ» και να φεύγει. Πάντα ορμητικός, παρορμητικός και ικανός να καταλαμβάνει τον χώρο μόνο με την αύρα και τη φόρα του.
Ετσι και στην «Εφ.Συν.». Τηλεφωνούσε ακόμα και σαββατόβραδα να μοιραστεί την ιδέα του, να προτείνει ένα θέμα, να σε ρωτήσει αν σου άρεσε το τελευταίο του άρθρο, να λήξει την επικοινωνία τόσο αιφνίδια όσο ορμητικά την ξεκινούσε, αλλά εδώ επιπλέον με αυτή την τόσο προσωπική και γοητευτική επωδό «σε λατγεύω». Ετσι ορμητικά μας άφησε, αποσύροντας αιφνίδια την αύρα του και χωρίς «σε λατγεύω» αυτή τη φορά.
Ναταλί Χατζηαντωνίου
ᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓ
Εγκάρδιος, πληθωρική προσωπικότητα με χιούμορ και τρυφερότητα, χωρίς ίχνος σνομπισμού και έπαρσης παρά την καταξίωση που ήρθε νωρίς (με σκληρή δουλειά), ο Ιάσονας ήταν παθιασμένος με αυτά που του άρεσαν, ισοπεδωτικός σε ό,τι βρισκόταν στο αντίπαλο στρατόπεδο. Τα χρόνια της διεθνοποίησης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είχαμε βρεθεί στα αντίπαλα στρατόπεδα, καθώς εκείνος υποστήριζε την ελληνικότητά του. Συζητήσεις, καβγάδες, κόντρες στην έδρα του Φεστιβάλ που τότε βρισκόταν εντός των εγκαταστάσεων της ΔΕΘ, στα στέκια και αντιπαραθέσεις, κυρίως μέσα από τα κείμενά μας.
Λίγες ημέρες αργότερα στην Αθήνα φεύγαμε βράδυ από κινηματογραφική εκδήλωση. Σταθήκαμε στον δρόμο για να πάρουμε ταξί. Αδύνατον να με αφήσει να επιστρέψω μόνη στο πατρικό μου. «Εγώ θα σε πάω». Πήραμε το ίδιο όχημα. Με πήγε στον Υμηττό για να γυρίσει στην Κυψέλη. Γενναιόδωρος, πάντα, σε λόγια και πράξεις. Αλησμόνητος.
Βασιλική Τζεβελέκου
ᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓᯓ
Η πρώτη φορά που του μίλησα στο τηλέφωνο ήταν όταν διορθώνοντας ένα κείμενό του μου άρεσε πολύ αλλά και ήμουν σίγουρη ότι την επομένη θα δεχόταν διάφορα σχόλια. Του τηλεφώνησα, του είπα τις σκέψεις μου, τις πιθανές «επιθέσεις» που θα δεχόταν αλλά και για την αμεσότητα της γραφής του. Από τότε μετρημένες ήταν οι τηλεφωνικές συνομιλίες μας για να διορθώσουμε κάτι στο γραπτό του, αλλά αμέτρητα τα συνεχή… ρωτακίστικα «ευχαριστώ» του, που γενικώς τα τσιγκουνεύεται ο δημοσιογραφικός κλάδος, και η γλυκιά ευγένειά του. Σ’ ευχαγιστώ εγώ, Ιάσονα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας