Κύριε Διευθυντά,
Ήταν (και ευτυχώς είναι ακόμα...) ανήσυχος, ασυμβίβαστος, αποφασισμένος από τα πρώτα χρόνια της χούντας. Δεν τον λύγισαν οι φυλακές, η απομόνωση για μήνες στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, τα ατελείωτα βασανιστήρια από τους ανθρωποφύλακες. Μυαλό δεν έβαλε!
Από τους πρώτους στην κατάληψη της Νομικής, πρωταγωνιστής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Με όλη την Ασφάλεια στο κατόπι του κατόρθωσε να διαφύγει και να φτάσει στην Κρήτη, να ζήσει μέχρι την πτώση της χούντας σε σπηλιές του Ψηλορείτη!
Δεν ζήτησε καμιά ανταμοιβή, δεν διεκδίκησε τιμές και αξιώματα. Μοναδική του «προίκα» η βαριά αναπηρία από τα βασανιστήρια! Μισό αιώνα μετά δεν μετανιώνει για τίποτα. Φωτεινό παράδειγμα.
Να είσαι καλά, Διονύση Μαυρογένη!
Με τιμή
