Ο διαπρεπής αρθρογράφος είναι κάποιος που διατυπώνει ένα αίτημα που τον περιέχει. Ο,τι υπογράφει είναι γραμμένο από την ιδιοσυγκρασία του και τα παρεπόμενα: ιδεολογία και συμφέροντα. Ετσι, δύσκολα αποσύρεται από τον εαυτό του, και δυσκολότερα σιωπά.
Η έπαρση που διαθέτει νομίζοντας πως ασκεί λειτούργημα ή οι αυταπάτες του πως γράφει για να διαφωτίζει τους «άλλους» χάνουν αμέσως τη σημασία τους αν τυχόν αναρωτηθεί: «Τι γυρεύουν οι άλλοι εδώ;»
Κατατάσσω κι εγώ τον εαυτό μου σ' αυτή την κατηγορία των εμμονικών. Θα ντρεπόμουν μάλιστα αν δεν έβρισκα καταφύγιο στο ευφυολόγημα. Γνωρίζω βέβαια ότι δεν υπάρχει ευφυολόγημα χωρίς κοινό.
Προσπαθώ να το κερδίσω γιατί έμαθα πως ευφυολόγημα είναι ό,τι μπορεί να μεταδώσει δραματικά το ίδιο του το εύρημα, παρακάμπτοντας ακόμη κι όποιον το «ασκεί».
Ως αρθρογράφος, σαράντα τόσα χρόνια, έχω ήδη λάβει από τον αναγνώστη μου, αντεστραμμένο, το παράδοξο μήνυμα που νόμιζα πως του απευθύνω. Αν συνεχίζω, είναι για να αποδείξω ότι ζω.
