Το ΔΝΤ έχει πάλι κέφια

Το άρθρο των αξιωματούχων του ΔΝΤ, Πολ Τόμσεν και Μορίς Ομπστφελντ, προκάλεσε χθες έντονες αντιδράσεις τόσο από την Αθήνα όσο και από τις Βρυξέλλες. Τα στοιχεία άλλωστε, που αποδεικνύουν την εξάντληση των ορίων των Ελλήνων πολιτών, είναι αδιάψευστα και αρκούν για να αποδειχτεί ο κυνισμός των κορυφαίων στελεχών του Ταμείου. Το ερώτημα που επικρατεί αυτές τις ώρες είναι, ωστόσο, πού μπορεί να οδηγήσει η κορύφωση της έντασης ανάμεσα στις διαπραγματευόμενες πλευρές.

Οι παντελώς ανυπόστατοι ισχυρισμοί και οι προκλητικά ψευδείς αιτιάσεις για την ελληνική κοινωνία οδήγησαν τον υπουργό Οικονομικών όσο και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να παραθέσουν τα σχετικά στοιχεία.

«Οι εκτιμήσεις τους όμως είναι λανθασμένες, ενώ οι πληροφορίες που αναφέρουν είναι ψευδείς», ανέφερε ο Δημήτρης Τζανακόπουλος διαψεύδοντας τους ισχυρισμούς Τόμσεν και Ομπσφελντ, ότι το 50% των νοικοκυριών εξαιρείται από τη φορολογία και πως οι καταβαλλόμενες συντάξεις έχουν ύψος αντίστοιχο με αυτές που καταβάλλονται από ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες.

«Οι δαπάνες της Ελλάδας για συντάξεις και άλλα επιδόματα βρίσκονται στο 70% του μέσου όρου της Ε.Ε. και στο 52% της Γερμανίας. Την ίδια στιγμή το 45% των συνταξιούχων λαμβάνει σύνταξη κάτω από 665 ευρώ, που αποτελεί το όριο της φτώχειας, ενώ πάνω από 4 εκατομμύρια Ελληνες αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού», αποσαφήνισε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Λάθη με... προϊστορία

Τα στοιχεία αυτά ήρθαν να συμπληρώσουν λίγο αργότερα πηγές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που υπογράμμισαν με νόημα ότι το ΔΝΤ έχει κάνει λάθος σε όλες του τις εκτιμήσεις. Αλλες πηγές των Βρυξελλών, σύμφωνα με το real.gr, χαρακτήριζαν ψευδή και παραπλανητικό τον ισχυρισμό του ΔΝΤ ότι οι μισοί Ελληνες δεν πληρώνουν φόρους.

Σημείωναν χαρακτηριστικά ότι η Ελλάδα έχει επεκτείνει τη φορολογική της βάση, έχει μειώσει το αφορολόγητο στα 8.363 ευρώ, προσεγγίζοντας αυτό της Γερμανίας (8.354 ευρώ), αλλά και πως οι συντάξεις στη χώρα μας είναι 45% χαμηλότερες από αυτές που δίνει το γερμανικό ασφαλιστικό σύστημα (1.233 ευρώ στη Γερμανία και 846 στην Ελλάδα).

Πέραν αυτών, οι ίδιες πηγές θεωρούσαν άκυρα τα στοιχεία του ΔΝΤ γύρω από τα ληξιπρόθεσμα χρέη του Δημοσίου.

Ο Δημήτρης Τζανακόπουλος επανέλαβε τη θέση της κυβέρνησης ότι «δεν θα αποδεχθεί τη νομοθέτηση μέτρων μετά το πέρας του προγράμματος», ενώ απέρριψε και πάλι την εκλογολογία λέγοντας ότι «η ελληνική κυβέρνηση δεν πρόκειται να παραδώσει τη χώρα και την κοινωνία στους πρόθυμους».

Σημείωσε παράλληλα ότι η Αθήνα «επιθυμεί, βεβαίως, την παραμονή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, χωρίς όμως να είναι διατεθειμένη να υποχωρήσει στην απαίτηση για τη λήψη νέων μέτρων», καλώντας το Ταμείο «να επιμείνει στη θέση που πολλάκις έχει εκφράσει, ότι είναι αναγκαία η μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων στο 1,5% από το 2019 και μετά».

Το Μαξίμου υπενθύμισε μάλιστα τη σωρεία εσφαλμένων εκτιμήσεων για την ανάπτυξη, στην οποία είχε υποπέσει στο παρελθόν το ΔΝΤ. Κυβερνητικές πηγές αποτύπωσαν τις εκτιμήσεις και τα τελικά αποτελέσματα (βλέπε πίνακα)

Οι παρατηρητές σε Αθήνα και Βρυξέλλες εξετάζουν τη σκοπιμότητα της δημοσίευσης του κειμένου των Τόμσεν και Ομπσφελντ.

Το κείμενο έχει ως κεντρικό άξονα το ότι «τα νούμερα πρέπει να βγαίνουν», φράση η οποία επαναλαμβανόταν και στο προηγούμενο άρθρο που είχε συγγράψει ο Πολ Τόμσεν τον Φεβρουάριο του 2016 με αντίστοιχη επιχειρηματολογία.

Πηγές από τις δύο πόλεις επισημαίνουν μάλιστα ότι δεν επελέγη τυχαία η ψευδής σύγκριση του τι συμβαίνει στο φορολογικό και το ασφαλιστικό στην Ελλάδα σε σχέση με τις ισχυρότερες οικονομίες της ευρωζώνης, δηλαδή τη Γερμανία.

Δεν είναι πάντως λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι το άρθρο δημοσιεύθηκε ώστε να δημοσιοποιηθούν και να οριοθετηθούν οι διαφωνίες του ΔΝΤ με τους Ευρωπαίους εταίρους. Είναι δυνατόν αυτή η απόσταση ανάμεσα στους θεσμούς να γεφυρωθεί σύντομα;

Μόνο εάν σημειωθεί κάποια «άτακτη υποχώρηση» ή συναποφασιστεί ένα «μορατόριουμ» ανάμεσα σε Βρυξέλλες, Βερολίνο και Ουάσινγκτον.

Βάσει όλων των παραπάνω, στις επαφές του πρωθυπουργού την Πέμπτη και την Παρασκευή με τους Γιούνκερ, Σουλτς, Ολάντ, Ρούτε και Μέρκελ γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η εξεύρεση πολιτικής λύσης στον δυσεπίλυτο γρίφο.