Κάποιος να φωνάξει: «Σκάνδαλο στο λιμάνι!»

Το επιχείρημα με το οποίο οι κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαπενταετίας, με την πίεση και των Ευρωπαίων δανειστών, προχωρούν στην ιδιωτικοποίηση κρίσιμων στρατηγικών υποδομών -στους σιδηροδρόμους, στους οδικούς άξονες, στα λιμάνια, στην ενέργεια- λέει ότι οι ιδιώτες μπορούν να κάνουν ταχύτερα και αποδοτικότερα τις αναγκαίες επενδύσεις εκσυγχρονισμού αυτών των υποδομών.

Μ’ αυτό το επιχείρημα πουλήθηκαν ή παραχωρήθηκαν όλα τα μεγάλα λιμάνια της χώρας, με το ίδιο τρένα και αεροδρόμια, η χρυσοφόρα έκταση του Ελληνικού ή φιλέτα ακινήτων του Δημοσίου σε όλη την επικράτεια. Θα αρκούσε, βέβαια, μόνο η τραγωδία των Τεμπών για να αποδείξει τη μοιραία συνυπευθυνότητα κυβερνήσεων και ιδιωτών στη ματαίωση ή την επ’ αόριστον αναβολή επενδύσεων που θα έσωζαν ζωές ή δεν θα ζημίωναν το δημόσιο ταμείο με απώλειες εκατοντάδων εκατομμυρίων.

Η ιστορία του ιδιωτικοποιημένου λιμανιού της Θεσσαλονίκης (μέχρι το 2051 και βλέπουμε) επιβεβαιώνει τον κανόνα της τελευταίας πενταετίας, ότι ειδικά η κυβέρνηση Μητσοτάκη εξελίσσεται σε ένα πρόθυμο γραφείο εξυπηρέτησης ιδιωτών επενδυτών, όταν αυτοί δυσκολεύονται ή απλώς δεν θέλουν να υλοποιήσουν τις επενδυτικές δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει.

Πόσες φορές την τελευταία πενταετία έχουν ακούσει οι Θεσσαλονικείς τις μεγαλεπήβολες διακηρύξεις για την ανάδειξη της συμπρωτεύουσας σε διεθνές διαμετακομιστικό κέντρο, με την επέκταση του Οργανισμού Λιμένα Θεσσαλονίκης, τη δημιουργία νέας προβλήτας, τη σύνδεσή του με το διεθνές οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο;

Ο,τι σχετικό κι αν έχουν ακούσει στις τελευταίες 5-6 ΔΕΘ από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, καλύτερα να το ξεχάσουν. Επειτα από επτά χρόνια από την παραχώρηση του δεύτερου μεγαλύτερου εμπορικού λιμένα της χώρας σε ιδιώτες, τους δίνεται ακόμα μια πενταετής παράταση στην υποχρέωσή τους να βάλουν λεφτά και να κατασκευάσουν ακόμα μία προβλήτα στο λιμάνι.

Το νομοσχέδιο που δωρίζει στους ιδιώτες ιδιοκτήτες του ΟΛΘ την τρίτη (!) αναθεώρηση της σύμβασης παραχώρησης του λιμανιού ψηφίζεται τις προσεχείς μέρες και τους απαλλάσσει από την υποχρέωση να παραδώσουν νέα. Και σχεδόν κανείς δεν υπάρχει να φωνάξει «σκάνδαλο στο λιμάνι!». Γιατί δεν είναι μόνο ο χρόνος και το χρήμα που κερδίζει ο ιδιώτης, αλλά η πολλαπλάσια ζημιά που υφίσταται το Δημόσιο από την απώλεια εσόδων που υποτίθεται θα έφερνε η ανάπτυξη του λιμανιού. Γι’ αυτή τη ζημιά θα μιλήσει κανείς; Θα λογοδοτήσει κανείς;