Ολα τριγύρω αλλάζουνε...

Οι διασπάσεις στην Αριστερά ήταν πάντοτε ιδιαίτερα σκληρές και επώδυνες για τους ανθρώπους της. Από τα «γεγονότα της Τασκένδης» το 1956 μέχρι τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1991, οι εκδηλώσεις διχασμού στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα συνοδεύτηκαν από ακραίες ενέργειες των δύο «αντιμαχόμενων» πλευρών.

Το μείγμα συναισθηματισμού και πολιτικής «ορθότητας» παρήγαγε εκρηκτικά φαινόμενα, που άφησαν πολλαπλά και δυσβάσταχτα τραύματα, κυρίως στα μέλη και τους υποστηρικτές της.

Πάντοτε ένα κομβικό γεγονός αποτελούσε τη «ρίζα» της διαφωνίας: οι εξελίξεις στην Κομμουνιστική Διεθνή, ο «υπαρκτός σοσιαλισμός», η δικτατορία κ.ά. Κι όμως, η Αριστερά έψαχνε και έβρισκε τελικά τον δρόμο της.

Παρά τις εσωτερικές συγκρούσεις της, ήταν ελκυστική, πειστική και παρούσα. Είχε (και έχει) πιστούς συνοδοιπόρους, έντιμους αγωνιστές. Κατάφερε να εμπνεύσει με τα οράματά της και να πρωτοστατήσει σε μεγαλειώδεις ενωτικούς αγώνες του λαού (ΕΑΜ).

Διατήρησε το «ηθικό πλεονέκτημα» έναντι των αντιπάλων της σε πολύ δύσκολους καιρούς (με εξορίες και εκτελέσεις).

Η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, η ιδιότυπη ένωση αριστερών κομμάτων και οργανώσεων σε ένα περιβάλλον διεσπαρμένο με «μοναδικές αλήθειες», έμοιαζε πριν από λίγα χρόνια ουτοπία. Κι όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε πολλαπλασιαστικά και επανενεργοποίησε χιλιάδες κόσμου, τον γέμισε αισιοδοξία, δίνοντας το μήνυμα για να αντιμετωπιστεί το «μείζον».

Και τα κατάφερε, φτάνοντας μέχρι και την κυβέρνηση. Χιλιάδες άνθρωποι συστρατεύτηκαν σε μία εποχή που οι προοδευτικές ιδέες (παγκοσμίως) υποχωρούν και τα σαρώνει όλα ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός.

Το νέο «μεγάλο γεγονός», η υπογραφή του νέου Μνημονίου, έδωσε την αφορμή για μια νέα διάσπαση. Η αναγκαία πολιτική συζήτηση, όμως, έχει παραμεριστεί. Η συζήτηση για το αύριο της χώρας υπό τη μνημονιακή ασφυξία είναι περιορισμένη και κυριαρχούν οι ύβρεις, οι εξοβελισμοί, οι κατηγορίες (ακόμη και για προδοσία) με το βλέμμα στο παρελθόν.

Βρίσκεται σε εξέλιξη ένας σκληρός πόλεμος ανάμεσα σε (πρώην) συντρόφους. Και στην άκρη, το χρεοκοπημένο σύστημα, που κυριαρχούσε μέχρι χθες, παρακολουθεί ευχαριστημένο και περιμένει να πάρει τη ρεβάνς.

Οι διαφορές είναι υπαρκτές και σεβαστές. Θα διεξαχθεί όμως διαπάλη πολιτικών επιχειρημάτων ή θα αρκεστούν οι πρωταγωνιστές των δύο «όχθεων» στην εύκολη λύση των αλληλοκατηγοριών; Η ψυχραιμία και η νηφαλιότητα είναι επιβεβλημένες αυτές τις ώρες. Για να μη γίνει η διαφωνία πικρία, και η πικρία παραίτηση.

Ηδη γνωστά στελέχη δηλώνουν δημοσίως ότι παραιτούνται μη αντέχοντας το εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Το ίδιο ρεύμα καταγράφεται και στις χαμηλότερες βαθμίδες.

Η εποχή και η συγκυρία απαιτούν διαφορετική ανάγνωση και συμπεριφορά από τους ταγούς. Εκτός αν όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν...