Ο γόρδιος δεσμός της διάσπασης

Η ψηφοφορία την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή οριστικοποίησε το χάσμα στον ΣΥΡΙΖΑ. Οσοι βουλευτές του ψήφισαν το τρίτο Μνημόνιο έκαναν μια πολύ δύσκολη επιλογή: να συνεχίσουν να στηρίζουν την κυβέρνηση στη διαμόρφωση μιας νέας στρατηγικής με βάση τα νέα δεδομένα που δημιούργησε η συμφωνία της 13ης Ιουλίου με τους δανειστές. Αλλά κι εκείνοι που ψήφισαν «όχι» ή «παρών» δεν είχαν να διαλέξουν εύκολο δρόμο. Ενα κόμμα που το δημιούργησαν όλοι μαζί και όλοι μαζί από το 4,5% το έφεραν στην κυβέρνηση, δεν είναι κάτι που το εγκαταλείπεις εύκολα. Για όλους, ένθεν κακείθεν, η αναμενόμενη -και τυπικά- διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας ακρωτηριασμός που πονάει το ίδιο και στοιχίζει το ίδιο. Τουλάχιστον για εκείνους που, πιστοί στις αρχές της Αριστεράς, δεν είδαν ποτέ την κοινωνική προσφορά σαν επάγγελμα.

«Η πολιτική στέγνωσε την ψυχή μου», είχε πει κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Και είχε δίκιο. Πολιτική σημαίνει να έχεις τη δύναμη να πάρεις σκληρές αποφάσεις, με ψυχρό μυαλό και χωρίς συναίσθημα. Υπό αυτή την έννοια, οι κορυφαίοι πολιτικοί στην κυβερνητική παράταξη πήραν τις αποφάσεις τους και θα πορευτούν έτσι όπως απαιτούν οι αρχές και η ιδεολογία τους, η θέση ευθύνης που ο καθένας έχει - ακόμη κι αν πρόκειται να συγκρουστούν με το παρελθόν τους, με ό,τι διακήρυξαν ή δημιούργησαν μέχρι χθες. Στη ζωή και στην κοινωνία, όμως, δεν υπάρχουν μόνον οι πολιτικοί. Υπάρχει κι ο απλός κόσμος, ο οποίος αποτελεί και τη βασική δύναμη της Αριστεράς. Διότι πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα οι απλοί άνθρωποι είναι αυτοί που την κράτησαν ζωντανή σε δύσκολες εποχές και χάρη στην πίστη τους και στους αγώνες τους την έφεραν μέχρι και το Μαξίμου.

Στο κόμμα ο καθένας -τάσεις, ομάδες, φράξιες ή πρόσωπα- θα ακολουθήσει τον δρόμο που επέλεξε. Ο κόσμος, όμως, της Αριστεράς, που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, ζει με την αγωνία πως αν όλο αυτό που γίνεται εξελιχθεί σε ήττα της Αριστεράς, θα ηττηθούν μαζί οι ελπίδες και τα όνειρά του. Εδώ λοιπόν βρίσκεται ο γόρδιος δεσμός, και οι έχοντες την ευθύνη ας βρουν μια σύγχρονη και αποτελεσματική λύση, δίχως να ακολουθήσουν την πεπατημένη. Είναι αυτό εφικτό στις εποχές των Μνημονίων;