Απειλές και αντιστάσεις

Τα κείμενα που αντάλλαξαν Αθήνα και θεσμοί, και τα οποία ακόμα μια φορά δημοσιοποιήθηκαν μέσω «διαρροών» σε διεθνή και εγχώρια μέσα ενημέρωσης, αποτυπώνουν γλαφυρά τη στρατηγική και την τακτική της κάθε πλευράς. Η ελληνική κυβέρνηση, με σαφείς υποχωρήσεις, επιχείρησε να κάμψει τις αντιστάσεις των δανειστών και να κρατήσει σταθερή τη θέση της για ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, που θα απομακρύνεται από τη λιτότητα.

Οι δανειστές είχαν δύο επιλογές: Είτε να στείλουν ένα κείμενο που θα «κλονίσει» τον Έλληνα πρωθυπουργό, του είδους «κοίτα με ποιους έχεις να κάνεις», και να ανακόψουν έτσι την προσδοκία ότι οι ηγεσίες των θεσμών είναι πιο «ήπιες» από τα τεχνικά κλιμάκια. Είτε να επιδώσουν μια δέσμη προτάσεων που θα μπορούσε να είναι συζητήσιμη για το Μαξίμου, αλλά θα προκαλούσε αντιδράσεις σε ορισμένους υπουργούς και τριγμούς στο εσωτερικό του κυβερνώντος σχήματος.

Επέλεξαν την πρώτη τακτική, γιατί ο σκληρός νεοφιλελεύθερος πυρήνας των δανειστών είναι εμμονικός στις ιδεολογικές και πολιτικές επιδιώξεις του. Ποτέ, τα προηγούμενα χρόνια, δεν φάνηκε διατεθειμένος να δώσει «χώρο» σε οτιδήποτε αμφισβητεί την ιδεοληψία του και την παντοκρατορία των διεθνών και ευρωπαϊκών αγορών. Το γεγονός, όμως, ότι ακολούθησαν αυτή την τακτική δεν σημαίνει ότι είναι αδύνατον να μεταβάλουν τη στάση τους σε λίγες μέρες, όταν θα πλησιάζει το κλείσιμο της γερμανικής Βουλής για διακοπές ή θα πλησιάζει η 30ή Ιουνίου, η νέα διορία καταβολής εφάπαξ όλων των δόσεων του τρέχοντος μήνα στο ΔΝΤ.

Προς το παρόν, μπορούμε να κρατήσουμε ως συμπέρασμα ότι ο χρόνος αποτελεί το ισχυρότερο όπλο όσων έχουν στα χέρια τους το χρήμα. Οι υπόλοιποι έχουν τη δύναμη της θέλησης, που απορρέει από τη λαϊκή εντολή. Και αν αυτή «θολώνει», τότε πρέπει να επαναβεβαιώνεται. Οι πολίτες πρέπει να είναι πάντα ενήμεροι για όσα συζητιούνται και με τη στάση τους να υπενθυμίζουν συνεχώς στους κυβερνώντες ότι έχουν να δώσουν λογαριασμό. Άρα, η επιβεβαίωση γίνεται είτε στον δρόμο είτε στην κάλπη...