Την ουσία, όχι τους τύπους

H πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι αδιαμφισβήτητα διακεκριμένη νομικός και πολιτικός με μέλλον. Η τυπολατρία όμως, από την οποία εμφανώς διακατέχεται, την οδηγεί σε ένα κατ’ επανάληψη ατόπημα, που καταλήγει στην... υπεράσπιση των δικαιωμάτων των βουλευτών της Χ.Α. Χθες προχώρησε ένα βήμα παραπάνω από ό,τι την περασμένη Τετάρτη. Ενέταξε τα δικαιώματα των χρυσαυγιτών στο πλαίσιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ τα συνέκρινε -απίθανο πραγματικά- με εκείνα του υπόδικου νεαρού Νίκου Ρωμανού.

Φυσικό επόμενο να εισπράξει τους ύμνους του ναζιστικού μορφώματος και την αντίδραση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, αφού απειλεί να καταργήσει όλους τους νόμους -μνημονιακούς και μη- που πέρασαν με ονομαστική ψηφοφορία, δίχως την παρουσία των προφυλακισμένων χρυσαυγιτών βουλευτών με κάτω από 150 ψήφους.

Πέραν αυτού προχωρά στη συγκρότηση επιτροπής λογιστικού ελέγχου για το χρέος και όχι μόνο, τασσόμενη ευθέως, σε αντίθεση με την κυβέρνηση πλέον, υπέρ του «κουρέματος» και χαρακτηρίζοντάς το «επαχθές και επονείδιστο». Είναι σαφέστατο ότι απευθύνεται πια όχι μόνο στο κομματικό, αλλά στο εθνικό ακροατήριο, ανοίγει μέτωπο με τη Γερμανία, ενεργώντας αυτοβούλως και ερήμην της κυβέρνησης.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της περίπου τρίωρης συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε στους κοινοβουλευτικούς συντάκτες, σύσσωμο το οικονομικό επιτελείο βρισκόταν σε σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό και δεν είχε ενημέρωση για τα λεγόμενα της προέδρου της Βουλής. Κι όταν ενημερώθηκαν, αρνήθηκαν να τα σχολιάσουν. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε. Σε μια τόσο κρίσιμη για τη χώρα και την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς περίοδο δεν θέλουν να δημιουργήσουν αντιπαλότητα με την πρόεδρο της Βουλής, την οποία στο κάτω κάτω οι ίδιοι επέλεξαν για τον θώκο, καθιστώντας τη δεύτερο πολιτειακό παράγοντα της χώρας μετά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Γεγονός είναι όμως ότι η κ. Κωνσταντοπούλου γίνεται απρόβλεπτη. Και όσο θεμιτές κι αν είναι οι φιλοδοξίες μιας νέας πολιτικού, θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικότερη και να επιμένει στην ουσία και όχι στους τύπους. Θα έπρεπε να σκεφτεί αν οι απόψεις της κάνουν κακό όχι μόνο στην κυβέρνηση, η οποία της έδωσε τη θέση που κατέχει, καθιστώντας την τη νεότερη πρόεδρο της Βουλής, αλλά και στη χώρα.