Μαρξισμός 2025, 22-25 Μάη, Νομική Αθήνας

Έχει αντίπαλο τον κόσμο που πλημμύρισε τους δρόμους και έβαλε λουκέτο σε όλους τους εργατικούς χώρους με τη δύναμη της εργατικής τάξης. Δεν ήταν μεμονωμένη έκρηξη αλλά  συνέχισε στις 8 Μάρτη, την ημέρα ενάντια στη καταπίεση των γυναικών, στις 22 Μάρτη με τους συγγενείς των θυμάτων της Πύλου και των Τεμπών να ενώνουν τις φωνές τους στο Σύνταγμα, με νέα γενική Απεργία στις 9 Απρίλη, με Εργατική Πρωτομαγιά σεισμό παγκόσμια. Άνοιξε διάπλατα το ταξικό ρήγμα που μας χωρίζει από το στρατόπεδο των κερδοσκόπων που σκοτώνουν κόσμο με τα εγκλήματά τους στα Τέμπη, στην Πύλο, στη Γάζα, στις γυναικοκτονίες. 

Γι’ αυτό, τώρα είναι η ώρα για να κλιμακώσουμε τον αγώνα ώστε να τους αποτελειώσουμε. Άμεσα, δίνοντας συνέχεια στις κινητοποιήσεις. Κλιμακώνουμε τη δράση, κλιμακώνουμε και το πρόγραμμα των διεκδικήσεών μας, με ορίζοντα να απαλλαγούμε από τον καπιταλισμό που βάζει τα κέρδη πάνω από τις ζωές.  

Δεν περιμένουμε δικαίωση του αγώνα από  κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Εμπνεόμαστε από την επαναστατική παράδοση της Παρισινής Κομμούνας, του Κόκκινου Οκτώβρη, του Μάη του 68.  Και αντλούμε ιδέες από την παράδοση του Μαρξ και του Ένγκελς, του Λένιν και του Τρότσκι, της Ρόζας και του Γκράμσι.

Το τετραήμερο Μαρξισμός 2025 είναι μια ευκαιρία να προχωρήσουμε αυτή τη συζήτηση. Θα υπάρχουν πάνω από 40 συζητήσεις. Να είμαστε εκεί όλες και όλοι, συναγωνιστές και συναγωνίστριες από όλα τα μέτωπα του κινήματος.

• Από την πάλη ενάντια  στις φονικές ιδιωτικοποιήσεις. Κρατικοποίηση των τρένων χωρίς αποζημίωση για την HellenicTrain και κάτω από τον έλεγχο των εργατών. 

• Από τον αγώνα ενάντια  στις σεξιστικές διακρίσεις και επιθέσεις. Η απελευθέρωση των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙ, των Τρανς είναι υπόθεση όλης της εργατικής τάξης. 

• Από την αντίσταση στις ρατσιστικές πολιτικές που θέλουν να στρέψουν την οργή μας ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες. Σύνορα ανοιχτά για την προσφυγιά, όχι στην ΕΕ-φρούριο.

• Από την πάλη ενάντια στους εξοπλισμούς και την πολεμική εμπλοκή δίπλα στο ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά!

Τώρα είναι η ώρα για να δυναμώσουμε την Αριστερά της εργατικής επανάστασης και του Σοσιαλισμού. Για να κάνουμε την ανατροπή της κυβέρνησης των δολοφόνων αφετηρία για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Ακραία υποκριτική είναι η στάση των απο πάνω, από τον Τραμπ μέχρι τον Μητσοτάκη. Ο «πλανητάρχης» το παίζει ειρηνοποιός από την Ουκρανία ως τη Μέση Ανατολή, την ώρα που ο Νετανιάχου εξαπολύει νέα επίθεση στη Γάζα. Η λιμοκτονία που επιβάλλει το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ δεν καταφέρνει να λυγίσει την Παλαιστινιακή αντίσταση και οι δολοφόνοι ξαναγυρνάνε με τα τανκς και τις σφαγές. Την ώρα αυτής της φρίκης, ο Τραμπ ζητάει από τα Αραβικά καθεστώτα να προχωρήσουν στις «Συμφωνίες του Αβραάμ» αγκαλιάζοντας το Ισραήλ και τη γενοκτονική μανία του.

Η απάντηση από τα κάτω ήρθε με τη μαζικότητα των συλλαλητηρίων στο πλευρό της Παλαιστίνης. Ρεκόρ συμμετοχής στο Λονδίνο και στη Χάγη, αλλά και στην πολύπαθη Υεμένη. Σχεδόν ογδόντα χρόνια μετά τις σιωνιστικές σφαγές της Νάκμπα το 1948, η αλληλεγγύη για τους Παλαιστίνιους που επιμένουν να αγωνίζονται γίνεται μεγαλύτερη.

Ο Μητσοτάκης ξεπερνάει σε χυδαιότητα τον Τραμπ. Παριστάνει κι αυτός τον «υπερασπιστή του Διεθνούς Δικαίου» πηγαίνοντας στον ΟΗΕ με την Ελλάδα να προεδρεύει στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Ταυτόχρονα, όμως, η στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας-Ισραήλ κλιμακώνεται, με τον Δένδια να αγοράζει αντιαεροπορικό «θόλο» από τον Νετανιάχου. Αυτό που δεν μπορούν να αγοράσουν, όμως, όσο κι αν προσπαθούν, είναι έναν «θόλο» προστασίας από τη μαζική οργή των εργατών και της νεολαίας. Οι προσπάθειές τους είναι συνεχείς, συστηματικές, αλλά και γελοίες. Καμιά Γιουροβίζιον δεν μπορεί να ξεπλύνει τη συνενοχή στα εγκλήματα του Ισραήλ. Και στην Αθήνα το συλλαλητήριο του Σαββάτου στο πλευρό της Παλαιστίνης ήταν το μεγαλύτερο εδώ και μήνες. 

Κραυγές προπαγάνδας

Ακόμα πιο προκλητικές είναι οι κυβερνητικές προσπάθειες να σβήσουν το έγκλημα των Τεμπών. Οι κραυγές της Νεοδημοκράτικης προπαγάνδας για το «πόρισμα του Πολυτεχνείου» απλά επιβεβαιώνουν ότι το μόνο που ενδιαφέρει τον Μητσοτάκη και τους υπουργούς του είναι να κάψουν τις ευθύνες τους μέσα σε μια «πυρόσφαιρα» κρίσης των θεσμών, από τη Δικαιοσύνη μέχρι το καθηγητικό κατεστημένο και τη Βουλή. 

Δεν το καταφέρνουν, όμως. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες έδωσαν ξανά αυτό το μήνυμα με το μαύρισμα της ΔΑΠ και την άνοδο της Αριστεράς. Και στους εργατικούς χώρους ο απεργιακός αναβρασμός είναι ασταμάτητος, από τα νοσοκομεία και τα σχολεία μέχρι τους ναυτεργάτες και τους λιμενεργάτες. Στις 6 Ιούνη ετοιμάζεται μια νέα Πανεργατική απεργία. Ήδη η ΑΔΕΔΥ καλεί όλο το δημόσιο σε στάση εργασίας για το 13ο-14ο μισθό. 

Το πραγματικό ζήτημα είναι το πώς η Αριστερά μπορεί να οδηγήσει όλες αυτές τις αντιστάσεις στη νίκη. Η αναζήτηση για την απάντηση σε αυτό το ερώτημα βρίσκεται στη σκέψη και στη δράση χιλιάδων αγωνιστών που κουβαλάνε τις εμπειρίες από τις μεγάλες μάχες όλων των περασμένων χρόνων. Η εφημερίδα Εποχή οργάνωσε την περασμένη βδομάδα ένα τριήμερο όπου στελέχη από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν για το τι πήγε στραβά με την εμπειρία της «Πρώτη φορά Αριστερά» στην κυβέρνηση. Οι απαντήσεις που έδωσαν δεν μπόρεσαν να καλύψουν τις ανάγκες. Θύμισαν, όμως, πόσο εγκλωβισμένοι ήταν οι υπουργοί της κυβέρνησης Τσίπρα στους εκβιασμούς και στις πιέσεις των από πάνω και των «θεσμών» τους.

Έχουν περάσει πάνω από εκατό χρόνια από τότε που η Ρόζα Λούξεμπουργκ προειδοποιούσε καυστικά ενάντια στις αυταπάτες του κοινοβουλευτικού δρόμου. Όταν ένας σοσιαλιστής γίνεται υπουργός, έγραφε η Ρόζα, αυτό δεν σημαίνει ότι το κόμμα του ελέγχει το κράτος, αλλά αντίθετα, το κράτος ελέγχει το σοσιαλιστικό κόμμα. 

Σήμερα, είναι πρωταρχική ανάγκη να ανακαλύψουμε ξανά την επαναστατική στρατηγική της μαρξιστικής παράδοσης. Να συγκροτήσουμε τη ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης και της νεολαίας σε επαναστατικό κόμμα που παλεύει για να μην μείνει «πέτρα πάνω στην πέτρα» από το βάρβαρο σύστημα του καπιταλισμού και το κράτος του. Για την Αριστερά της επαναστατικής ανατροπής που απλώνει ρίζες στους εργατικούς χώρους και λογοδοτεί στους πρωτοπόρους αγωνιστές και αγωνίστριες και όχι στην αναζήτηση συμβιβασμών με τους καπιταλιστές και το κράτος τους.