«Παλεύουμε για ένα σοσιαλιστικό, οικολογικό, όραμα»

Συνοδοιπόροι,

Οι αμερικανικές εκλογές άλλαξαν πολλά δεδομένα. Η εκλογή Τραμπ, πέραν όλων των άλλων αντίκτυπων, αποτελεί βαρύ πλήγμα για αυτή την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, και ιδίως από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, η Ευρώπη έχει παραδώσει την εξωτερική, αμυντική και ενεργειακή της πολιτική στις ΗΠΑ. Το ΝΑΤΟ, έχοντας καταβροχθίσει Σουηδία και Φινλανδία, ουσιαστικά υποκατέστησε την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αντικατοπτρίζοντας το βαθύτερο πρόβλημα της ανυπαρξίας ευρωπαϊκής επενδυτικής πολιτικής (τον κύριο λόγο της κατάρρευσης της όποιας φιλοδοξίας για ευρωπαϊκή πολιτική ένωση), φτάσαμε στο σημείο ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου να λέει πως την ανάπτυξη στην Ευρώπη θα την φέρει ένα καινούργιο ευρωπαϊκό στρατιωτικό-βιομηχανικό κατεστημένο, την ώρα που η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μετεμφιέστηκε σε μαζορέτα του Ισραήλ και χορηγός των τεξανικών εταιρειών υγροποιημένου φυσικού αέριου.

Και, κάπου εκεί, επανεκλέγεται ένας Ντόναλντ Τραμπ ο οποίος, καλώς ή κακώς, θεωρεί την Ευρωπαϊκή Ένωση απειλή για τις ΗΠΑ, και τον πόλεμο στην Ουκρανία, στον οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση επένδυσε τόσα και τόσα, ένα τεράστιο σφάλμα της αμερικανικής διπλωματίας. Αυτό που απαιτείται να καταλάβουμε είναι ότι ο Τραμπ βλέπει τη Γερμανία ειδικότερα και την ΕΕ γενικότερα ως εξαγωγέα προς τις ΗΠΑ ύφεσης και ανεργίας. Γιατί; Λόγω των μεγάλων, μόνιμων καθαρών γερμανικών-ευρωπαϊκών εξαγωγών προς τις ΗΠΑ. Πράγματι, από το 2019, όταν άρχισαν να μειώνονται οι ευρωπαϊκές εξαγωγές προς την Κίνα, οι ευρωπαϊκές εξαγωγές προς τις ΗΠΑ διπλασιάστηκαν. Για τον Τραμπ αυτό σημαίνει εξαγωγή ύφεσης από την ΕΕ στις ΗΠΑ. Να γιατί ο Τραμπ αντιμετωπίζει την ΕΕ ως ένα καρτέλ επιχειρήσεων που εκμεταλλεύονται την αμερικανική αγορά αποσπώντας από αυτήν πλεονάσματα. Προεκλογικά, ο Τραμπ ήταν ξεκάθαρος: Θα επιβάλει επί πλέον δασμούς ύψους 10% στα ευρωπαϊκά προϊόντα. Πραγματική καταστροφή σε ό,τι έχει μείνει όρθιο από το γερμανικό βιομηχανικό μοντέλο.

Με άλλα λόγια, η απολύτως – και με ενθουσιασμό του κατεστημένου της – εξαρτημένη από τις ΗΠΑ Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται μετέωρη μετά την εκλογή Τραμπ. Θα σκεφτόταν κανείς ότι αυτή είναι μια σπουδαία ευκαιρία η Ευρώπη να απεξαρτοποιηθεί από την Ουάσιγκτον. Τι θα σήμαινε αυτό; Μια νέα πανευρωπαϊκή επενδυτική πολιτική που θα ενίσχυε την εγχώρια ζήτηση ώστε, πρώτον, να μην έχει πλέον ανάγκη η ευρωπαϊκή βιομηχανία τις καθαρές εξαγωγές στις ΗΠΑ και, δεύτερον, να μπει μπροστά η παραγωγή εδώ στην Ευρώπη των τεχνολογιών που δεν κατάφερε η Ευρώπη να παράξει λόγω της στάσης επενδύσεων που έφερε η ανόητη, και ταξικά ορμώμενη, διαχείριση της κρίσης του ευρώ. Ναι, αλλά μια τέτοια πανευρωπαϊκή επενδυτική πολιτική απαιτεί ευρωομόλογο, πραγματική τραπεζική ένωση – εν ολίγοις, η ευρωπαϊκή πρόκληση που αντιπροσωπεύει η κυβέρνηση Τραμπ 2.0 απαιτεί πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Ακριβώς αυτό που Μέρκελ, τρόικες, Σολτς, Μακρόν και Σια αποτρέπουν 20 χρόνια τώρα!

Μήπως, μπροστά στον κίνδυνο του Τραμπ 2.0, τελικά η ΕΕ ενωθεί; Σε καμία περίπτωση! Το αντίθετο ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη: Ακόμα μεγαλύτερος κατακερματισμός. Κι ένας θλιβερός ανταγωνισμός ευρωπαίων ηγετών για το ποιος θα αποσπάσει την εύνοια του Τραμπ. Για τον Βίκτορ Όρμπαν και την Τζόρτζια Μελόνι, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά – είναι ήδη μέλη της άτυπης Εθνικιστικής Διεθνούς που ίδρυσε το 2016 ο Τραμπ. Το ενδιαφέρον είναι αυτό που γίνεται στη Γερμανία και στη Γαλλία: Την ώρα που κέρδιζε ο Τραμπ, έτοιμος να πλήξει τις γερμανικές εξαγωγές, η κυβέρνηση Σόλτς διαλυόταν, ο Μακρόν μέτραγε μέρες, η Ακροδεξιά γιόρταζε παντού.

Εμείς, το ΜέΡΑ25, γνωρίζουμε γιατί: Η ευρωκρίση και η υπερίσχυση της τρόικας σε Νότο και Βορρά διέλυσε την όποια φαντασίωση ότι η ΕΕ ενώνεται εν όψει υπαρξιακής κρίσης. Μόνο αποδόμηση και αποτελμάτωση ακολούθησε τότε, με την κρίση του ευρώ, μόνο περαιτέρω αποδόμηση και αποτελμάτωση της ΕΕ θα ακολουθήσει την επανεκλογή Τραμπ.

Για του λόγου το αληθές, αρκεί μια ματιά στον επόμενο γερμανό καγκελάριο – όπως δείχνουν τα πράγματα – τον Φρίντριχ Μέρτζ ο οποίος, μαζί με την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ήδη δηλώνουν ότι στόχος της ΕΕ πρέπει να είναι μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με τον Τραμπ. Αυτό ξεπερνά τα όρια του παραληρήματος. Είναι σαφές ότι δεν παίρνουν στα σοβαρά την πρόθεση του Τραμπ να επιβάλει δασμούς, ούτε την απαίτησή του να αυξήσουν τις ευρωπαϊκές αμυντικές δαπάνες στο 3% του ευρωπαϊκού ακαθάριστου εισοδήματος – κάτι που είναι αδύνατον εντός του γελοίου Σύμφωνου Σταθερότητας της ΕΕ.

Όλες και όλοι τους, φον ντερ Λάιεν, Μερτζ, Σολτζ, Μακρόν, Μελόνι, Μητσοτάκης, Ορμπάν θα θυμίζουν τους παρεπιδημούντες στις αυλές των παρακμιακών βασιλιάδων της φεουδαρχικής Ευρώπης που ανταγωνίζονταν αλλήλους για την εύνοια του Μεγάλου Ανδρός – του Ντόναλντ Τραμπ ο οποίος τους έχει γραμμένους στα παλαιότερα των υποδημάτων του. Όταν το Βερολίνο, όποιος κι αν είναι καγκελάριος, καταλάβει ότι ο Τραμπ θέλει να πνίξει τις γερμανικές εξαγωγές, και εργάζεται αποτελεσματικά ώστε οι γερμανικές εταιρείες να μετακομίσουν στις ΗΠΑ, τότε θα είναι πολύ αργά.

Όσον αφορά την άλλη μεγάλη πληγή στα πλευρά της Ευρώπης, τον Ουκρανικό πόλεμο, τα δεδομένα κι εκεί έχουν αλλάξει άρδην. Ελπίζουμε η ήττα των neocons που «τρέχουν» εκ μέρους των Biden-Harris τον ουκρανικό πόλεμο να φέρει τέλος στο καθημερινό, άσκοπο μακελειό χιλιάδων ανθρώπων ημερησίως. Το μόνο που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι ο Τραμπ δεν πρόκειται να συνεχίσει να δαπανά δισεκατομμύρια για την Ουκρανία. Η ΕΕ, και να θέλει, δεν θα μπορέσει να καλύψει τα χρηματοδοτικά κενά που άφησαν οι ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα θα είναι η διχοτόμηση της Ουκρανίας κατά μήκος μιας γραμμής εκεχειρίας δυτικά του σημερινού μετώπου. Η Ουκρανία δεν θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Η ένταξή της στην ΕΕ θα προχωρήσει στα χαρτιά αλλά θα παραπεμφθεί στο απώτερο μέλλον. Και οι διαπραγματεύσεις για τον προϋπολογισμό της ΕΕ, και ιδίως για την Κοινή Αγροτική Πολιτική, για την εξαετία 2028-2034 θα είναι αδυσώπητες.

Να το πω απλά: το ΜέΡΑ25 πρέπει να προετοιμάσουμε τους αγρότες μας, τον λαό μας γενικότερα, για ένα μέλλον ουσιαστικά χωρίς ΚΑΠ, για ένα μέλλον απεξάρτησης από τα κοινοτικά προγράμματα, τα ΕΣΠΑ, τα Ταμεία Ανάκαμψης. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει ο λαός μας, η πατρίδα μας: Ο σχεδιασμός για ένα μέλλον χωρίς ουσιαστικό ρόλο για την σημερινή ΕΕ, η οποία, και να θέλει, δεν θα μπορεί να παίζει ουσιαστικό ρόλο.

Πριν αφήσω τις αμερικανικές εκλογές και έρθω στα δικά μας, μια τελευταία κουβέντα. Γιατί έχασε η Κάμαλα Χάρις; Γιατί συνετρίβη, όχι απλώς έχασε, το Δημοκρατικό Κόμμα; Επειδή το εγκατέλειψε η εργατική τάξη και η νεολαία, αρχικά οι λευκοί προλετάριοι και κατόπιν μεγάλο μέρος των μαύρων και λατινοαμερικανικής προέλευσης. Γιατί το εγκατέλειψαν στρεφόμενοι προς τον Τραμπ; Για τον ίδιο λόγο που, μετά τη συνθηκολόγηση πρώτα του ΠΑΣΟΚ και μετά του ΣΥΡΙΖΑ στη «γραμμή» του μεγάλου κεφαλαίου, των ολιγαρχών και των χρηματαγορών, μεγάλο ποσοστό των εργαζόμενων και της νεολαίας – θυμωμένο με μια «κεντροαριστερά» που φλέρταρε χυδαία με τους έχοντες – στράφηκε στην Δεξιά και στους φασίστες.

Στο μεταξύ στην Ελλάδα μας, όπου κριτήριο επιτυχίας των οικονομικών πολιτικών είναι η επιτάχυνση του ξεπουλήματος της χώρας σε όποια τιμή προκύψει, και βέβαια η εκδίωξη των ιθαγενών είτε στο εξωτερικό είτε στο κοινωνικό περιθώριο, είχαμε άλλη μια τεράστια επιτυχία: Ξεπεράσαμε τη Βουλγαρία στον αγώνα δρόμου προς τον ευρωπαϊκό πάτο!

Μάλιστα συνοδοιπόροι. Δεν είναι πια προτελευταία η Ελλάδα, πάνω από την Βουλγαρία, σε όρους μέσου μισθού ανά δεδουλευμένη ώρα εργασίας, υπολογισμένου σε όρους κοινής αγοραστικής δύναμης. Καταφέραμε να πιάσουμε πάτο εκτοπίζοντας τη Βουλγαρία από την περίοπτη τελευταία θέση. Συγκριτικά με τις χώρες της ΕΕ των 27, η ελληνική οικονομία κατέχει πλέον την τελευταία θέση. Αυτό σημαίνει πως, και επίσημα πλέον, μεγάλο μέρος των εργαζόμενων που δουλεύουν σήμερα σε καθεστώς πλήρους απασχόλησης βρίσκονται κάτω από το εισόδημα φτώχειας του 2009. Και δεν πρόκειται για «πρωτιά» μας μόνο σε απόλυτες τιμές αλλά και σε σχετικές: Στη διάρκεια της δεκαπενταετούς περιόδου που μεσολάβησε από την κρίση του 2009, η Ελλάδα παρουσιάζει τη μεγαλύτερη μείωση στο ύψος των πραγματικών ωρομισθίων (-23,7%), με δεύτερη την Ουγγαρία (-15%). Άντε, κ. Μητσοτάκη, κ. Τσίπρα, κ. Σαμαρά, κ. Στουρνάρα, κ. Παπανδρέου, κύριοι και κυρίες που σώσατε τον λαό μας με τα γενναίας σας μνημόνια και εις... κατώτερα!

Δεν θα σας μαυρίσω την ψυχή με όλη τη γκάμα των στατιστικών της συμφοράς – δημόσιο χρέος, ιδιωτικό χρέος, τα βουνά ληξιπρόθεσμων οφειλών που όλο και ψηλώνουν, τις αποεπενδύσεις που ντύνονται επενδύσεις, τα ένα εκατομμύριο εκατό χιλιάδες σπίτια και μαγαζιά που σφετερίζονται τα αρπακτικά ταμεία, το διογκούμενο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών το οποίο μεταφράζεται σε ένα 10% του ΑΕΠ το οποίο ισοδυναμεί με το ξεπούλημα ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας στο ξένο κεφάλαιο χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει.

Το μόνο θετικό είναι ότι αυτά τα στοιχεία δεν τα γνωρίζουμε μόνο εμείς πια – τα έχει εμπεδώσει, τα έχει νιώσει στο πετσί της, μια όλο και μεγαλύτερη σιωπηλή πλειοψηφία η οποία έχει αρχίσει να βλέπει το ΜέΡΑ25 διαφορετικά.

Άνθρωποι που, δηλητηριασμένοι από τα μέσα μαζικής εξαπάτησης, έβλεπαν το ΜέΡΑ25 σαν κόμμα επικίνδυνο για την «ανάκαμψη» και την «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», σήμερα κυμαίνονται μεταξύ του να αναρωτιούνται «μπας και είχε δίκιο το ΜέΡΑ25;» και του να δηλώνουν εμφατικά «τελικά είχε δίκιο το ΜέΡΑ25!». Αυτό δεν σημαίνει ότι θα συρρεύσουν στις ΟΒ μας, ούτε καν ότι θα μας ψηφίσουν (αν ψηφίσουν και δεν απέχουν). Σημαίνει όμως κάτι άλλο, ίσως ακόμα πιο συναρπαστικό για εμάς σήμερα: Είναι ανοικτές και ανοικτοί σε εμάς, στον λόγο μας, στα επιχειρήματά μας, στις πολιτικές μας. Στο χέρι μας είναι να τους μιλήσουμε, να τους πείσουμε, να γίνουμε ως ΜέΡΑ25 ο καταλύτης για την ανοικοδόμηση της Αριστεράς στην Ελλάδα.

Πως θα πετύχουμε αυτό; Με τρία εργαλεία.

1. Πειστικές απαντήσεις στο τι μπορεί να γίνει αύριο το πρωί, όχι στη Δευτέρα Παρουσία, ώστε να ανακουφιστεί το 80% που δεν τα βγάζει πέρα. Αυτές τις απαντήσεις τις έχουμε ήδη. Απλά, να τις θυμηθούμε και να τις επικαιροποιούμε συνεχώς.

Σχεδιασμένη χρεοκοπία των funds & ίδρυση δημόσιας εταιρείας διαχείρισης κόκκινων δανείων.
Πλαφόν στη λιανική τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, κατάργηση του «Χρηματιστήριου Ενέργειας» και επανασύσταση της Ενιαίας ΔΕΗ με διοίκηση που θα διορίζεται από, και θα λογοδοτεί σε, Διαβουλευτικό Συμβούλιο ΔΙΑΣΚΕΠ.
Κατάργηση του αποικιακού «Υπερταμείου» και μεταφορά της δημόσιας περιουσίας σε Νέα Αναπτυξιακή και Νέα Αγροτική Τράπεζα.
Για τον ΦΠΑ, το 24% θα κατέβει στο 15%, το 13% στο 6%, τα βασικά είδη διαβίωσης στο 0%.
Τέλος όλες οι προπληρωμές φόρων για μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, ενώ ο φορολογικός συντελεστής των μικρών θα πέσει το 10%, των μεσαίων (από 10 ως 500 εργαζόμενους) στο 20% και των μεγάλων (άνω των 500 εργαζόμενων) στο 40%.
Κατάργηση της ενοικιαζόμενης εργασίας και συλλογικές συμβάσεις παντού.
Εγχώρια παραγωγή τεχνολογιών πράσινης ενέργειας σε περιοχές που πλήττονται από την αποβιομηχάνιση.
Νέοι Αγροτικοί Συνεταιρισμοί με έμφαση στις τράπεζες γηγενών σπόρων και στόχο την παράλληλη μείωση των ποσοτήτων και τη θεαματική αύξηση των ποιοτήτων.
Θεσμικό πλαίσιο για Νέες Συνεταιριστικές Αυτοδιαχειριζόμενες Μεταποιητικές Εταιρείες, στο πρότυπο της ΒΙΟΜΕ, με τη διαφορά ότι το κράτος θα είναι αρωγός, όχι τραμπούκος που προσπαθεί να τις πνίξει.
Διπλασιασμός των δαπανών για τη δημόσια παιδεία και το ΕΣΥ εντός τετραετίας, με παράλληλη συρρίκνωση των ιδιωτικών δαπανών για παραπαιδεία και ιδιωτικές κλινικές.
Τέλος, ναι, νομοθετούμε το σύστημα «Δήμητρα».
2. Εμπνευσμένο σοσιαλιστικό, οικολογικό όραμα του αυτοδιαχειριζόμενου, αποκεντρωμένου, οικολογικού σοσιαλισμού για τον οποίο παλεύουμε – ένα όραμα, ένα ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ του ΜέΡΑ25 για την Ελλάδα του 2035που καλούμαστε το σμιλεύσουμε όλες και όλοι μαζί και να το ψηφίσουμε – θα έλεγα – μέσα από καθολική ψηφοφορία και, ίσως, στο μέλλον περαιτέρω επικαιροποίηση από το 3ο Διαβουλευτικό Συνέδριο (όποτε γίνει).

3. Νέο καθημερινό μήνυμα/αφήγημα με το οποίο, όλες και όλοι θα προσεγγίζουμε τον κόσμο που έχει αρχίσει να μας ακούει – μήνυμα/αφήγημα που να μας απεγκλωβίζει από τις συνεχείς αναφορές στο 2015 και να μας επιτρέπει να δώσουμε στο ΜέΡΑ25 την εικόνα κόμματος που κοιτά αποκλειστικά στο μέλλον.

Τι πρέπει να είναι αυτό το νέο μήνυμα/αφήγημα, με το οποίο από εδώ και μπρος θα αποδράσουμε από το 2015 και θα αγκαλιάζουμε κόσμο που δεν αρέσκεται να ακούει συνεχώς για το Δημοψήφισμα, τα μνημόνια και το παρελθόν; Μαζί θα το αποφασίσουμε. Όσον με αφορά, θεωρώ ότι ο εξαιρετικός προχτεσινός χαιρετισμός του συνοδοιπόρου Κώστα Ντάσκα στο 1ο Συνέδριο της Νέας Αριστεράς μπορεί να αποτελεί τη βάση για αυτό το μήνυμα/αφήγημα.

Παραθέτω τα σχετικά εδάφια:

Στο ΜέΡΑ25 ποσώς μας ενδιαφέρει το παρελθόν. Το μελετάμε μόνο για δύο λόγους.

Πρώτον επειδή έρχεται και μας βρίσκει στην καθημερινότητά μας· για παράδειγμα με την ακρίβεια στο ρεύμα ως απότοκο του χρηματιστηρίου ενέργειας ή με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας που συνεχίζονται καθημερινά, με τις περιβαλλοντοκτόνες εξορύξεις που όλο επανέρχονται και με το έγκλημα των Τεμπών που δεν μας αφήνει να ξεχάσουμε την ιδιωτικοποίηση του τρένου.

Δεύτερον, επειδή αγωνιούμε για τι θα συμβεί εάν η Αριστερά βρεθεί ξανά κοντά στην εκτελεστική εξουσία και πως θα φτάσει ξανά μέχρι εκεί. Όταν η ολιγαρχία και τα συμφέροντα πέσουν πάνω μας σαν λυσσασμένα σκυλιά, εμείς θα υποκύψουμε; Πού θα σταματά η τακτική υποχώρηση από το πρόγραμμά μας; Και πού θα αρχίζει, ξανά, η συνθηκολόγηση; Αλλά και πώς θα φτάσουμε ξανά σε εκείνο το σημείο; Με τις ευλογίες των μεγάλων συμφερόντων ή με τον κόσμο στρατευμένο υπέρ μας κι εναντίον τους;

Όσες και όσοι παραμένουν απλώς περήφανες και περήφανοι για την κυβερνητική σταδιοδρομία της περιόδου Ιουλίου 2015 – Ιουλίου 2019, παραγνωρίζουν ότι στον πυρήνα της είχε την αποδοχή της ΤΙΝΑ εκ μέρους της Αριστεράς. Παραγνωρίζουν ότι αυτή η αποδοχή οδήγησε τον κόσμο, την κοινωνία σε μια δυσάρεστη, αλλά ορθολογική επιλογή: Αν δεν γίνεται αλλιώς από αυτό που υποστηρίζει η Δεξιά, τότε η κοινωνία αργά η γρήγορα δίνει στη Δεξιά το δικαίωμα να διαχειριστεί την πολιτική της. Πώς λοιπόν, όσες και όσοι παραγνωρίζουν αυτά, θα εμπνεύσουν τον κόσμο, τη νεολαία, να στρατευτεί στον αγώνα που χρειάζεται για να επανέλθει η Αριστερά σε πρωταγωνιστικό ρόλο; Και πώς, όταν έρθει εκείνη η ώρα, θα αντισταθούν στην έλξη της συνθηκολόγησης – την οποία, και πάλι, θα αναγκαστούν να ονομάσουν «τακτική» υποχώρηση, ακυρώνοντας άλλη μια φορά την Αριστερά για χρόνια πολλά;

Το ΜέΡΑ25 λειτουργεί για την ενότητα των ανθρώπων και οργανώσεων της Αριστεράς που όλα αυτά τα θέματα να τα έχουν λυμένα κι έτσι μπορούν πραγματικά να ανταποκριθούν στις προκλήσεις του μέλλοντος.

Με αυτά τα τρία εργαλεία (άμεσο πρόγραμμα, εμπνευστικό όραμα και νέο μελλοντο-κεντρικό, ενωτικό μήνυμα/αφηγημα) το ζητούμενο είναι να επιτευχθούν δύο κομματικοί στόχοι που προτείνω να ενστερνιστούμε!

Α. Τη μαζικοποίηση των οργανώσεών μας η οποία θα μας επιτρέψει να κλείσουμε την ψαλίδα μεταξύ της (σχετικά) μεγάλης απήχησης που έχει το ΜέΡΑ25 στον κόσμο και της (σχετικά) ισχνής μας ικανότητας να κινητοποιούμε αυτό τον κόσμο.

Β. Ο εκλογικός μας στόχος ο οποίος, αντί να βάζει τον πήχη στο θλιβερό 3%, να τον θέτουμε τουλάχιστον στο 6%. Όχι μόνο επειδή υπάρχει σοβαρή πιθανότητα η Νέα Δημοκρατία να αυξήσει το όριο εισόδου στη Βουλή αλλά επειδή, δεδομένης της αυτό-κατάργησης του καθεστωτικού ΣΥΡΙΖΑ, στο νέο περιβάλλον, με τόσο κόσμο απογοητευμένο και κομματικά άστεγο, οι δεξαμενές ανθρώπων και ψήφων του ΜέΡΑ25 έχουν μεγαλώσει. Ένα ΜέΡΑ25 που σέβεται τον εαυτό του, σε αυτές τις νέες συνθήκες, έχει υποχρέωση να διπλασιάσει το ύψος του πήχη.

Στο πλαίσιο αυτό, προτείνω να θέσουμε κοινό στόχο την συμπερίληψη όλων όσων ανέφερα σε νέο Μανιφέστο με τίτλο «Η Ελλάδα του 2035» όπως την οραματίζεται το ΜέΡΑ25, το οποίο προτείνω να ανακοινωθεί την 5η Ιουλίου 2025, δέκα χρόνια μετά το συγκλονιστικό λαϊκό ΟΧΙ, τιμώντας εκείνο το ΟΧΙ με ένα ΝΑΙ σε ένα εμπνευστικό νέο όραμα για τη χώρα, το οποίο μάλιστα θα εξηγεί τι κάνουμε (και τι δεν θα κάνουμε) αύριο το πρωί, σε 6 μήνες, σε 1 χρόνο, σε 5 χρόνια, σε 8,9, 10 χρόνια - στον δρόμο για την Ελλάδα του 2035.

Με αυτό το Μανιφέστο για την Ελλάδα του 2035 θα μπορέσουμε να ανανεώσουμε, και να κάνουμε ελκυστικότερο, το ενωτικό μας κάλεσμα για Πλατύ Μέτωπο – κάλεσμα που αφορά όσες και όσους συμφωνούμε ότι, σήμερα, μετά τη διεθνή, ευρωπαϊκή και ελληνική κρίση που ξεκίνησε το 2008 και συνεχίζει ακάθεκτη ως σήμερα:

Η Ελλάδα δεν είναι βιώσιμη – φθίνει, ερημοποιείται υπό τας διαταγάς της ανανεωμένης Ολιγαρχίας που ευθύνεται για το Φάσμα της Αρπαγής, της Εξάρτησης των Αποεπενδύσεων εντός του πλαίσιου του 3ου και του 4ου Μνημονίου.
Το ΜέΡΑ25 δεσμευόμαστε να εργαστούμε, χωρίς ρεβανσισμούς και μικρότητες, για τη δημιουργία αυτού του Πλατιού Μετώπου πάνω σε αυτή την κοινή αντίληψη ότι χωρίς σύγκρουση με το Φάσμα της Αρπαγής, της Εξάρτησης, των Αποεπενδύσεων, που θεμελιώνεται στο 3ο και το 4ο Μνημόνιο, η Ελλάδα μόνο θα μικραίνει, θα φθίνει, θα τελειώνει.
Στόχος μας, στις συζητήσεις με ανθρώπους που δεν είναι ήδη κοντά μας πρέπει να είναι η κουβέντα να φύγει από το «με ποιους;» και να επικεντρωθεί στο «με τι στόχο;». Οπότε όταν μας ρωτούν «με ποιους;» απαντάμε: με όλες και όλους που συμφωνούν στον στόχο και στα μέσα επίτευξής του.