Οι δύο όψεις μιας διεύρυνσης

Επτά μήνες μετά την ήττα του καλοκαιριού, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να ανασυνταχθεί. Οι ζυμώσεις, οι διαφωνίες, οι αντεγκλήσεις συνυπάρχουν με το όραμα για τη δημιουργία ενός ευρύτατου δημοκρατικού ριζοσπαστικού μετώπου το οποίο θα είναι ικανό να διεκδικήσει εκ νέου την εξουσία.

Προς το παρόν φαίνεται να απουσιάζουν τόσο το συγκεκριμένο στίγμα όσο και η αναγκαία συσπείρωση, οι καύσιμες ύλες δηλαδή που απαιτούνται ώστε το εν λόγω εγχείρημα να κάνει τα απαραίτητα βήματα προς το όραμα. Κι αυτό συμβαίνει κυριότερα επειδή το όραμα παραμένει θολό.

Οι αναζητήσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο ταυτοτικό αλλά και οργανωτικό είναι αναμενόμενο ότι προδιαθέτουν για μια δύσκολη διαδρομή, με πολλές στάσεις στην πορεία, όπου ακόμα και τα πισωγυρίσματα ή οι λάθος στροφές είναι μέσα στο πρόγραμμα.

Οι αντεγκλήσεις και οι διαφωνίες για τον ΣΥΡΙΖΑ της νέας εποχής άρχισαν πριν από το βράδυ της 7ης Ιουλίου, μήνες πριν, όταν ο Αλέξης Τσίπρας, προκειμένου να διατηρήσει «ζωντανή» την κυβέρνηση, προχώρησε σε μια σειρά πολιτικών ελιγμών και συνεργάστηκε με ανθρώπους προερχόμενους από άλλους πολιτικούς χώρους, ορισμένοι μάλιστα εκ των οποίων απείχαν παρασάγγες από την ιδεολογία και την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ήττα του καλοκαιριού επέβαλε την αλλαγή και την πορεία προς τη διεύρυνση ως ουσιαστική υπαρξιακή ανάγκη και όχι ως μια ευκαιριακή πρωτοβουλία με κοντόφθαλμο ορίζοντα δράσης. Και κάπου εκεί τέθηκε το ερώτημα: Ναι στη διεύρυνση, αλλά πώς;

Τους μήνες που ακολούθησαν ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά χωρίστηκε στα δύο. Το παράδοξο είναι πως και οι δυο πλευρές συνομολογούν την ανάγκη διεύρυνσης και υπερθεματίζουν στην επίτευξή της ως το μεγάλο στοίχημα της επόμενης μέρας.

Ωστόσο διαχωρίζονται και σε κάτι ριζικά: σε εκείνους που λένε ναι στη διεύρυνση, επενδύοντας στην ποσότητα και όχι τόσο στην ποιότητα, και στους άλλους που αισθάνθηκαν ότι η «πασοκοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ είναι προ των πυλών και πως κάτι τέτοιο δεν πρέπει να συμβεί.

Οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές όμως συνομολογούν όμως και κάτι άλλο που έχει ιδιαίτερη σημασία: ότι στην παρούσα φάση δεν τίθεται θέμα αρχηγίας και πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρήσει με τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος κάνει γκελ στον κόσμο.

Ο στόχος

Υπό αυτές τις συνθήκες, κάθε συντεταγμένη συνάντηση στελεχών, κάθε συζήτηση στα όργανα, κάθε συνέντευξη, κάθε παρέμβαση και από τη μία και από την άλλη πλευρά φαίνεται πως έχει έναν συγκεκριμένο στόχο: πώς θα επηρεαστεί ο Αλέξης Τσίπρας ώστε να κλίνει προς τον έναν ή τον άλλον, κάτι που θα έχει ως αποτέλεσμα την κυριαρχία της μιας έναντι της άλλης πλευράς. Τούτων δοθέντων δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι οι εσωκομματικές διεργασίες είναι κάτι παραπάνω από έντονες.

Το ίδιο και οι δράσεις στο παρασκήνιο με ουκ ολίγα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη από τη μία προς την άλλη πλευρά.

Μόνο μέσα στην τελευταία εβδομάδα είδαμε την ένταση που επικράτησε στη Νεολαία του κόμματος με αποχώρηση στελέχους της (με αφορμή τη διεύρυνση), διαβάσαμε την επιστολή 21 βουλευτών (μεταξύ των οποίων οι Γιώργος Τσίπρας, Παύλος Πολάκης, Χρήστος Σπίρτζης, Θάνος Μωραΐτης, Βασίλης Κόκκαλης, Κατερίνα Νοτοπούλου κ.ά.), οι οποίοι έθεταν θέμα οργανωτικού, υπονοώντας ότι συγκεκριμένοι βουλευτές «σαμποτάρονται» απ’ αυτό στις εκδηλώσεις του κόμματος, ενώ ταυτόχρονα διαπιστώνεται μια σύμπλευση της τάσης των 53+ με παλαιά στελέχη όπως ο Νίκος Φίλης ή ο γραμματέας του κόμματος Πάνος Σκουρλέτης, σε μια προσπάθεια αναχαίτισης αυτού που θεωρούν ως προσπάθεια άλωσης του ΣΥΡΙΖΑ από τους πασοκογενείς.

Οι τελευταίοι, όπως φάνηκε και στο Πολιτικό Συμβούλιο της Πέμπτης, έχουν παράπονα από τις διαδικασίες και δη από τον οδικό χάρτη που οδηγεί στο συνέδριο του Μαΐου. Επιθυμούν ισότιμη συμμετοχή στα δρώμενα κι έχουν θέσει θέμα αλλαγής ονόματος του ΣΥΡΙΖΑ πριν από το συνέδριο, μέσω του εσωτερικού δημοψηφίσματος, το οποίο αναμένεται να γίνει τον Απρίλιο.

Ισες αποστάσεις

Απέναντι σε όλα αυτά, τουλάχιστον στις συνεδριάσεις των οργάνων, ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει είτε σιωπηλός, είτε επιλέγει να κρατήσει ίσες αποστάσεις.

Μειδιά με τα πρωτοσέλιδα που θέλουν τον Ευκλείδη Τσακαλώτο να ετοιμάζεται να του... πριονίσει την καρέκλα, γνωρίζοντας καλά πως το τελευταίο πράγμα στον κόσμο που απασχολεί τον πρώην υπουργό Οικονομικών είναι η αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζει επίσης το ίδιο καλά πως ο ίδιος αυτή τη στιγμή αποτελεί τον καταλύτη των εξελίξεων.

Με δεδομένο ότι το εσωκομματικό πρόγραμμα είναι πυκνό σε γεγονότα το επόμενο διάστημα (Πολιτική Γραμματεία τη Δευτέρα, Κεντρική Επιτροπή το επόμενο Σαββατοκύριακο, κεντρική πολιτική εκδήλωση στις 22 Φεβρουαρίου κ.ά.), αναμένεται να δούμε πώς θα εξελιχθούν και θα εκφραστούν οι συμμαχίες μέσα στο κόμμα, αλλά πάνω απ’ όλα ποιο θα είναι το στίγμα που θα δώσει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας στις εκδηλώσεις αυτές.