Η «Εφ.Συν.» έγινε απείρως φτωχότερη

«Η “Εφημερίδα των Συντακτών” έγινε απείρως φτωχότερη. Σήμερα το πρωί έφυγε από την ζωή σε ηλικία 64 ετών ο Κώστας Μανιμανάκης, κορυφαίο στέλεχος της εφημερίδας μας, η ψυχή των “Νησίδων”, μιας σειράς εκδόσεων και των ενθέτων της σειράς των “Φακέλων” στην Ασφάλεια πολιτικών προσώπων και αγωνιστών. Ο Κώστας έχει μια τεράστια πορεία στον χώρο του Τύπου και αφήνει πίσω του ανεξίτηλη σφραγίδα αλλά κι ένα δυσαναπλήρωτο κενό» γράψαμε ανακοινώνοντας τον θάνατό του.

Στη συνέχεια ακολούθησε η ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ η οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ με θλίψη ανακοινώνει τον θάνατο του συναδέλφου Κωνσταντίνου Μανιμανάκη, ο οποίος έφυγε σήμερα από τη ζωή, σε ηλικία 64 ετών. Ο Κωνσταντίνος Μανιμανάκης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1960. Ξεκίνησε να εργάζεται ως δημοσιογράφος από 19 ετών, ως δόκιμος στο Πειραϊκό ρεπορτάζ και αργότερα ως βοηθός στην ύλη. Το 1981 άρχισε να δουλεύει στο “Εθνος” και από το 1986 στην “Πρώτη”. Επίσης, εργάστηκε στις εφημερίδες “Νέα Κρήτη”, “Αυγή”, “Απογευματινή”, “Τα Νέα” και “Εφημερίδα των Συντακτών”. Ανθρωπος πράος και προσηνής, επέδειξε σε όλη τη σταδιοδρομία του συναδελφικότητα και αλτρουισμό. Πιστός στις αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, εργάστηκε με ήθος και διακρίθηκε για την άψογη επαγγελματική συμπεριφορά του. Το Διοικητικό Συμβούλιο αποχαιρετά με συγκίνηση τον συνάδελφο και συλλυπείται την οικογένειά του, τη σύζυγό του Κωνσταντίνα και τα παιδιά του Πολύδωρο και Κύνθια, τους φίλους και τους οικείους του».

Πέρα από δημοσιογράφος, ο Κώστας ήταν και ένας βαθιά πολιτικοποιημένος άνθρωπος. Από νεαρός εντάχθηκε στον «Ρήγα» και στη συνέχεια στο ΚΚΕ Εσωτερικού, ενώ αργότερα δραστηριοποιήθηκε στον Συνασπισμό και στον ΣΥΡΙΖΑ, από τον οποίο αποστασιοποιήθηκε μετά τις εξελίξεις που δρομολογήθηκαν εκεί ύστερα από την ήττα των εκλογών του ’23 και την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα. Σε όλη την πολιτική διαδρομή του ήταν σταθερά με την Αριστερά και τους αδυνάτους, προσεγγίζοντας τις κάθε φορά εξελίξεις με ανεξάρτητο πνεύμα και με αρχές.

Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει σήμερα (στις 12 το μεσημέρι) από τον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου στου Φιλοπάππου (Αγράφων 2) και στη συνέχεια η σορός του θα μεταφερθεί στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη, όπως επιθυμούσε, για να ταφεί την Τετάρτη στο χωριό απ’ όπου κατάγεται, τον Δραπανιά Κισσάμου.

Ο Κωστής μας, ο Μανιμάνης μας

«Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θα ’σαι για πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα που γι’ αυτά έχεις λείψει,
θα ’σαι για πάντα μέσα σ’ όλο τον κόσμο»

Ο Κώστας έφυγε χθες το πρωί από τη ζωή έχοντας ζήσει για ό,τι πρέπει, έχοντας αγωνιστεί για ό,τι πρέπει, έχοντας προσφέρει απλόχερα σε όλους όσοι τον έζησαν αυτό που πρέπει, έχοντας βάλει σε μας στην «Εφ.Συν.» μια ανεξίτηλη σφραγίδα με τη δουλειά και το έργο του, καθώς έκανε πάντοτε ανιδιοτελώς και αγόγγυστα αυτό που πρέπει. Γι’ αυτό και θα είναι πάντα εδώ.

Για τον Κώστα Μανιμανάκη τα λόγια αποδεικνύονται λίγα, φτωχά και ανήμπορα να τον περιγράψουν.

Εμπαινε στην εφημερίδα και το χαμόγελό του αγκάλιαζε κάθε γωνιά της μαζί μ’ εκείνη την απαράμιλλη ηρεμία και πραότητα που τον διέκριναν.

Εμπαινε στο ατελιέ για να στήσει τις «Νησίδες» ή κάποιον από τους «Φακέλους» και γέμιζε ο χώρος αρχηγό. Γιατί ο Κώστας ήταν αρχηγός. Ηταν ηγέτης σε αυτό που έκανε. Ηξερε πού βρίσκεται το καθετί, τι του λείπει, τι χρειάζεται να γίνει. Κι είχε πάντα λύσεις. Δημιουργούσε λύσεις.

Ηταν όμως ένας ιδιαίτερος αρχηγός. Δεν επιζητούσε καμιάς μορφής αναγνώριση. Την αναγνώριση του την έδινε η δουλειά του. Κι όταν τελείωνε με αυτό που καταπιανόταν, ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ, γιατί αμέσως αναμετριόταν με το επόμενο.

Δικά του παιδιά στην «Εφ.Συν.» είναι οι «Νησίδες» και οι «Φάκελοι» φρονημάτων στην Ασφάλεια πολιτικών προσώπων και αγωνιστών. Στα χέρια του στήθηκαν, αυτός τα μεγάλωσε.

Ο Κώστας ήταν αγωνιστής της ζωής. Ως την τελευταία στιγμή ήταν γαντζωμένος στη ζωή. Δεν ήθελε να φύγει. Αλλά κι εμείς δεν πιστεύαμε ότι θα φύγει. Ζούσε πολλά χρόνια με το «θηρίο», το είχε πολλές φορές νικήσει και ποτέ του δεν το λογάριασε. Τελευταία όμως φαίνεται πως στριμώχτηκε και διάλεξε άλλο τρόπο να του ξεφύγει.

Δεν είναι εύκολο να αποχωριστούμε τον Κώστα. Στην πραγματικότητα δεν θα τον αποχωριστούμε ποτέ γιατί θα κυκλοφορεί πάντα μέσα στις σελίδες της εφημερίδας μας.

Είναι δύσκολο, όμως, να δεχτούμε πως δεν θα τον ξανασυναντήσουμε, πως δεν θα μας αγκαλιάσει ξανά με το βλέμμα του, δεν θα ζεστάνει τις καρδιές μας με την παρουσία του, πως δεν θα δουλέψουμε ξανά μαζί, παρ’ όλο που θα ζει μέσα σε όλα εκείνα για τα οποία θα έχει λείψει.

Αν και ο Κώστας με τη δουλειά του μάς πλούτισε, η «Εφ.Συν.» από χθες είναι απείρως φτωχότερη χωρίς εκείνον. Κι είναι ίσως αυτός ένας λόγος να γίνουμε ακόμη καλύτεροι, ακόμη πιο αποτελεσματικοί, για να καλύψουμε έστω και λίγη από αυτή μας τη φτώχεια, από το κενό που μας άφησε.