«Πολιτική» ομολογία Μιχαλολιάκου

Ξάφνιασε χτες το πρωί το κλείσιμο της συνέντευξης του Ν. Μιχαλολιάκου στον Νίκο Χατζηνικολάου (Real FM). Δηλώνοντας ότι αναλαμβάνει την «πολιτική ευθύνη» στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ο Ν. Μιχαλολιάκος αποδέχτηκε στην πραγματικότητα την κατηγορία της «διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης», η οποία του αποδίδεται στο κατηγορητήριο που προσπαθεί να αποκρούσει.

Ως γνωστόν ο πρώτος που είχε αναλάβει την «πολιτική ευθύνη» για τη δράση οργάνωσης που βρισκόταν υπό παρόμοια κατηγορία (άρθρο 187,1 ΠΚ) ήταν ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο οποίος πλήρωσε τη δήλωσή του αυτή με πολλά ισόβια. Ασφαλώς και η δήλωση Μιχαλολιάκου θα επιδράσει στη δίκη που συνεχίζεται στον Κορυδαλλό και μόλις τώρα μπαίνει στην εξέταση της ουσίας.

Βέβαια ο Ελληνας φίρερ δεν είχε υπολογίσει τον αντίκτυπο που θα είχε η ομολογία του. Πανικόβλητος έσπευσε αμέσως να ανασκευάσει τη δήλωσή του, αλλά ήταν πολύ αργά. Με δύο διαδοχικές «διαψεύσεις» ισχυρίστηκε ότι δεν εννοούσε αυτό που είπε και επανέλαβε τους παλιούς του ισχυρισμούς -που ήδη έχουν καταπέσει, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ του Γιάννη Μπασκάκη σε διπλανές σελίδες- ότι ο Ρουπακιάς ήταν απλός οπαδός και όχι μέλος του κόμματος.

Μάλιστα, τα παραδείγματα που σκέφτηκε ο Μιχαλολιάκος για να ελαφρύνει την ομολογία του, δυσκόλεψαν ακόμη περισσότερο τη θέση του. Γιατί σύγκρινε τη δολοφονία Φύσσα με εκείνες του Λαμπράκη και του Τεμπονέρα, διαμαρτυρόμενος που σ΄ εκείνες τις περιπτώσεις δεν είχε διωχτεί η ΕΡΕ και η Νέα Δημοκρατία αντίστοιχα.

Ατυχής έμπνευση. Γιατί, άθελά του, μ΄ αυτή τη σύγκριση παραδέχεται ότι και η δολοφονία Φύσσα ήταν αποτέλεσμα επίθεσης εναντίον πολιτικού αντιπάλου, όπως συνέβαινε στα δύο αυτά ιστορικά παραδείγματα. Βάζοντας τη δολοφονία Φύσσα δίπλα σ΄ αυτές τις δύο εμβληματικές πολιτικές δολοφονίες, ο αρχηγός πετάει στο καλάθι των αχρήστων όλους τους υπερασπιστικούς ισχυρισμούς περί «τσακωμού για το ποδόσφαιρο» και άλλες αθλιότητες.

Δεν είναι εύκολο να εξηγήσει κανείς για ποιο λόγο προχώρησε σ΄ αυτή τη δήλωση ο Μιχαλολιάκος, ο οποίος είναι πολύ προσεκτικός -και καλά δασκαλεμένος από τους συνηγόρους του- να μην εκτίθεται προσωπικά. Ισως είναι κάτι σαν τις «λεκτικές παραδρομές» στις οποίες επιδιδόταν σκοπίμως ο Λεπέν («οι θάλαμοι ήταν μια λεπτομέρεια» κ.λπ.), προκειμένου να απευθύνεται στους μυημένους οπαδούς του με δηλώσεις τις οποίες ο ίδιος αμέσως μετά ανασκεύαζε.

Τώρα ο Μιχαλολιάκος αισθάνεται την ανάγκη να υπενθυμίσει ότι καλύπτει «πολιτικά» την άσκηση βίας που υπήρξε το σήμα κατατεθέν της Χρυσής Αυγής και να καθησυχάσει τα μεσαία στελέχη της οργάνωσής του, τους «πυρηνάρχες» και τους βαθμοφόρους των Ταγμάτων Εφόδου που έβλεπαν ότι στη δίκη τούς είχε αδειάσει και μεθοδεύει τη δική του απαλλαγή εις βάρος εκείνων.

Εξάλλου σε όλη την ιστορία της Χρυσής Αυγής υπάρχουν πολλά παραδείγματα, στα οποία ο Μιχαλολιάκος και οι άμεσοι συνεργοί του προχωρούν σε μια ακρότητα (ναζιστικοί χαιρετισμοί, σβάστικες, ύμνοι στον Χίτλερ, ομολογία περί Ταγμάτων Εφόδου κ.λπ.) και αμέσως μετά την παίρνουν πίσω, έτσι ώστε να ικανοποιούνται οι οπαδοί, αλλά ταυτόχρονα να αποφεύγονται οι πολιτικές και ποινικές συνέπειες. Μόνο που αυτή τη φορά ο αρχηγός πήγε ένα βήμα παραπέρα. Και αυτό θα του στοιχίσει.

Υπονοούμενα...

Εχω προσωπική πείρα για την πολιτική των «υπονοούμενων» που χρησιμοποιεί κατά κόρον η ναζιστική οργάνωση. Αυτό, μάλιστα, αφορά και τη δολοφονία του Φύσσα. Σε ένα φύλλο της εφημερίδας «Εμπρός» (2/8/2014) που εκδίδει η Χρυσή Αυγή, επιχειρείται σε πολλά άρθρα η αντίκρουση της κατάθεσής μου στην ανάκριση, καθώς και η διάψευση των επιβαρυντικών ντοκουμέντων που έχω εισφέρει. Ακόμα και η σύλληψή μου προτείνεται σε κείμενο του συνηγόρου του Ν. Μιχαλολιάκου. Στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας, σε ένα ανυπόγραφο σχόλιο με τίτλο «Η δικαιοσύνη είναι ο Ψαρράς;» επιχειρείται μια αναπάντεχη σύγκρισή μου με τον Παύλο Φύσσα.

Η διατύπωση είναι άκρως αποκαλυπτική: «Το πόρισμα της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου βασίζεται σε μια φωτοτυπία ενός ψεύτικου καταστατικού του κόμματος που παρουσίασε ένας κατ΄ επάγγελμα ανθέλληνας που αυτοονομάζεται “Ιός”, όπως ο αντιφασίστας του Κερατσινίου αυτοονομαζόταν “Δολοφόνος” (Killah)».

Η στόχευση της φράσης αυτής ήταν σαφής: να απευθυνθεί μια έμμεση απειλή εναντίον μου ότι θα έχω την τύχη του Φύσσα. Αλλά αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Σημασία έχει ότι παραλληλίζοντας τον Φύσσα με έναν δημοσιογράφο που θεωρούν «εχθρό» τους (ο Μιχαλολιάκος με ονομάζει προσωπικό του Ιαβέρη!), παραδέχονται ότι στο πρόσωπο του Φύσσα αναγνωρίζουν έναν πολιτικό τους αντίπαλο. Πάνε περίπατο λοιπόν οι ισχυρισμοί για τυχαίο τσακωμό με θέμα το... ποδόσφαιρο. Αλλωστε και ο χαρακτηρισμός που αποδίδουν στον Φύσσα («αντιφασίστας του Κερατσινίου») προδίδει ότι αποδέχονται την πολιτική αντιπαλότητα. Ηταν η πρώτη ανάληψη της «πολιτικής ευθύνης» για τη δολοφονία.

Φυσικά ο Φύσσας δεν αυτοονομαζόταν «Δολοφόνος», αλλά «Δολοφόνος του παρελθόντος» -Κillah P(ast). Αλλάζοντας το όνομά του, οι χρυσαυγίτες νόμιζαν ότι θα μετριάσουν την αποτρόπαια πράξη τους. Δολοφόνοι όμως έμειναν μόνο οι ίδιοι.

Δήλωση Ν. Κ. Αλιβιζάτου

Σχολιάζοντας τη χθεσινή δήλωση του Ν. Μιχαλολιάκου στον Ν. Χατζηνικολάου, ο καθηγητής Ν. Κ. Αλιβιζάτος, υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας με το Ποτάμι, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«O κ. Μιχαλολιάκος, μιλώντας ως αρχηγός κόμματος και όχι ως κατηγορούμενος, ανέλαβε την πολιτική ευθύνη μιας δολοφονίας, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές. Παραδέχεται έτσι ευθέως ότι το κόμμα του θάλπει εγκληματίες.

»Πρόκειται για πολιτική δήλωση, η οποία δεν στερείται βέβαια ποινικών προεκτάσεων για την εκκρεμούσα δίκη. Απευθυνόμενος προς τους Ελληνες πολίτες, είναι σαν να λέει “ψηφίστε ένα κόμμα που καλύπτει δολοφόνους”. Σε τέτοιου είδους παράδοξα οδηγούν οι μεγάλες καθυστερήσεις στην απονομή της δικαιοσύνης».