Στο ναδίρ η ποιότητα ζωής των εργαζομένων

Δηλώνει σίγουρος ότι το επόμενο εξάμηνο θα διατηρήσει τη θέση εργασίας που έχει. Αλλά αυτό δεν φτάνει για να καλύψει την απελπισία του. Γιατί πώς αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις την αυξανόμενη απαισιοδοξία του; Πώς αλλιώς μπορείς να σχολιάσεις ότι έχει αναγκαστεί να μειώσει την κατανάλωση βασικών ειδών διατροφής, να περιορίσει τις δαπάνες για τη θέρμανση και να ξεχάσει τι σημαίνει ψυχαγωγία, η οποία τείνει να ταυτιστεί πλέον μόνο με την τηλεόραση; Και δεν μιλάμε γι’ αυτό που κάποτε είχε αναφέρει η τέως γενική γραμματέας του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, ως λογική επιθυμία κάθε εργατικής οικογένειας «να μπορεί να πάει ένα ταξίδι με τα παιδιά της στο Παρίσι». Αλλά για πολύ πιο απλά πράγματα: μια βραδινή έξοδο για φαγητό, ένα καλό διήμερο, μια θεατρική παράσταση μετά ποτού ή φαγητού. Κάτι που δεν αποτελούσε εξαίρεση πριν από χρόνια για μια μέσου εισοδήματος εργαζόμενη οικογένεια.

Το προφίλ ενός εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα που δηλώνει ότι «δεν τα βγάζει πέρα» παρότι έχει δουλειά, σκιαγραφείται από τις απαντήσεις που δίνουν σε μεγάλα ποσοστά, 59%, 60% και 70%, εργαζόμενοι οι οποίοι συμμετείχαν σε ειδική θεματική έρευνα κοινής γνώμης της ΓΣΕΕ και του Ινστιτούτου Εργασίας (ΙΝΕ) που υλοποιήθηκε με την εταιρεία Alco.

Από τις απαντήσεις, εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι οι επιπτώσεις της ακρίβειας στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και ειδικότερα στη μείωση της κατανάλωσης βασικών ειδών διατροφής, στον περιορισμό των δαπανών για θέρμανση καθώς και στις δαπάνες ψυχαγωγίας έχουν διαμορφώσει ένα ζοφερό περιβάλλον για τους μισθωτούς. Γι’ αυτόν τον λόγο μόλις το 3% επιλέγει ως λύση τα επιδόματα στα οποία η κυβέρνηση έχει εστιάσει την στήριξη του εργατικού εισοδήματος. Το 49% επιλέγει τη μείωση των ειδικών φόρων και των φόρων κατανάλωσης και το 43% την αύξηση του κατώτατου μισθού. Συντριπτικό το ποσοστό των ερωτηθέντων που προκρίνουν (85%) την πρόταση της ΓΣΕΕ για επαναφορά τώρα του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και στη συνέχεια διαπραγμάτευση μεταξύ των κοινωνικών εταίρων.

Και πώς να μην κερδίζουν έδαφος η πρόταση για τα 751 ευρώ και η επαναφορά των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, όταν μόλις 10 στους 100 δηλώνουν ότι δεν έχουν περιορίσει τις δαπάνες θέρμανσης κι ακόμη λιγότεροι, 9 στους 100, ότι δεν έχουν μειώσει τα βασικά είδη κατανάλωσης. Αντιθέτως, το 74% των εργαζομένων δηλώνει ότι η άνοδος των τιμών τούς έχει οδηγήσει σε περιορισμό των δαπανών για θέρμανση. Το 60% έχει περιορίσει βασικά καταναλωτικά προϊόντα και το 80% τις δαπάνες για ψυχαγωγία. Στοιχεία που οδηγούν το 61% των μισθωτών να δηλώνει απαισιόδοξο και μόνο το 30% αισιόδοξο, με αποτέλεσμα ο «δείκτης αισιοδοξίας» να βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο του από τον Σεπτέμβριο του 2019.