Νέο κύκλο εθελουσίας εξόδου στις τράπεζες εγκαινιάζει η Εθνική

Νέο πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου ξεκίνησε η Εθνική Τράπεζα με στόχο την αποχώρηση τουλάχιστον 700 εργαζόμενων με προϋπηρεσία από 7 έως 30 έτη, που θα προστεθούν στους 600 οι οποίοι έφυγαν τον περασμένο Δεκέμβριο.

Οι όροι οικειοθελούς αποχώρησης είναι οι ίδιοι με αυτούς του προηγούμενου προγράμματος που έληξε στο τέλος του 2020, καθώς τυπικά πρόκειται για συνέχειά του και προβλέπει: ανώτερη αποζημίωση τις 150.000 ευρώ (10 έως 35 μηνιαίους μισθούς ανάλογα με την προϋπηρεσία, την ηλικία κ.λπ.) και ελάχιστη τα 20.000 ευρώ. Επίσης δίνεται η εναλλακτική επιλογή άδειας μετ’ αποδοχών από 2-5 έτη με καταβολή αποδοχών (100% στη διετή άδεια που μειώνεται σταδιακά στο 50% για 5ετή άδεια), οι αναλογούσες εισφορές σε ασφαλιστικά ταμεία, φορείς ή λογαριασμούς θα καταβάλλονται κανονικά και στη λήξη της θα γίνεται λύση της σύμβασης εργασίας.

Αν και οι υπόλοιπες τράπεζες κρατούν κλειστά τα χαρτιά τους, εκτιμάται ότι με την Εθνική ανοίγει ένας νέος κύκλος εθελουσίων εξόδων στο τραπεζικό σύστημα και προβλέπεται ότι μέχρι το τέλος του 2023 -αν όχι νωρίτερα-, και ενώ θα συρρικνώνεται το δίκτυο καταστημάτων, 2.500-3.000 τραπεζοϋπάλληλοι θα έχουν κατευθυνθεί προς την έξοδο.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Ενωσης Τραπεζών, στις 31.12.2019 ο αριθμός των εργαζομένων στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα ήταν 37.734 άτομα έναντι 44.332 υπαλλήλων στο τέλος του 2014. Σημειώνεται ότι το 2020 οι αποχωρήσεις ξεπέρασαν τις 3.000 άτομα λόγω και των carve out (μεταφορά εργαζομένων στις θυγατρικές - servicers)

Την ώρα που οι διοικήσεις των τραπεζών είναι εστιασμένες στην ψηφιοποίηση, είναι σαφές διά γυμνού οφθαλμού για τους συναλλασσόμενους ότι το προσωπικό στα καταστήματα είναι οριακά επαρκές και δεν έφυγαν μόνο κάποιοι υπάλληλοι αλλά και η γνώση και η εμπειρία που διέθεταν. Κι αυτό γιατί τα προγράμματα οικειοθελούς αποχώρησης ήταν άνευ επιλογής των υπαλλήλων που οδηγούνταν προς την έξοδο και χωρίς όριο.

Η ρητορική περί πελατοκεντρικού χαρακτήρα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πολιτική συρρίκνωσης του προσωπικού και του δικτύου των τραπεζών, σε μια περίοδο μάλιστα που το τραπεζικό σύστημα θα όφειλε -ή τουλάχιστον «καλό θα ήταν»- να προσφέρει άμεσες εξατομικευμένες συμβουλές και λύσεις στους πελάτες του, ταπεινούς δανειολήπτες και καταθέτες και όχι μόνο του private banking. Χωρίς να παραγνωρίζεται η φιλοτιμία και η ενσυναίσθηση που επιδεικνύουν τραπεζικά στελέχη ακόμα και στην κορυφή της ιεραρχίας, ο κίνδυνος μετατροπής των τραπεζών σε απρόσωπες ηλεκτρονικές πλατφόρμες είναι προ των πυλών.