Διυπουργική ζωής ή θανάτου για την ΕΒΖ

Ωρα μηδέν για την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης. Τα λόγια -όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ αλλά κι όσα κατάντησαν ξέφτια- σώθηκαν. Αύριο συνεδριάζει η διυπουργική επιτροπή υπό τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και το θέμα της ΕΒΖ αναμένεται να συζητηθεί, προκειμένου να ληφθούν άμεσα αποφάσεις πρώτα σε ό,τι αφορά τη χρηματοδότηση για να μη χαθεί η καλλιεργητική περίοδος.

Είναι, πάντως, ακατανόητο ότι στην παρούσα στιγμή -σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες της «Εφ.Συν.»- υπάρχουν στελέχη που προκρίνουν τη μετατροπή της Βιομηχανίας σε… «εισαγωγέα».

Αλλά προφανώς και δεν έχουν και δεν ενδιαφέρονται όλοι αυτοί να δώσουν καμία απάντηση στην αγωνία χιλιάδων αγροτών -έστω με ωφελιμιστική οπτική-, οι οποίοι με την ψήφο τους είχαν στείλει στα ουράνια τον ΣΥΡΙΖΑ πριν από τρία χρόνια στην Ορεστιάδα, τις Σέρρες και την Ημαθία.

Πέντε μήνες μετά την αλλαγή διοίκησης στην ΕΒΖ, η παρούσα, δυστυχώς, δεν έχει παρουσιάσει κανένα απολύτως σχέδιο, δεν έχει μια δημόσια τοποθέτηση και, ενώ υπό κανονικές συνθήκες τέτοια εποχή τα τεύτλα στα χωράφια ήταν ήδη φυτρωμένα, οι αγρότες όχι μόνο είναι απλήρωτοι, αλλά δεν έχουν στη διάθεσή τους ούτε καν σπόρους για να σπείρουν.

Πριν από 15 μέρες, η σημερινή διοίκηση έλεγε στους τευτλοπαραγωγούς ότι, την Παρασκευή (αύριο), θα πληρωθούν.

Χθες, και μέσα στην απελπισία τους, οι αγρότες απειλούσαν θεούς και δαίμονες να πουληθεί όπως όπως η ποσότητα της ζάχαρης του Πλατέως σε εταιρεία που εκδήλωσε «ενδιαφέρον», αλλά… αρνούνταν τις εγγυήσεις.

Ως πότε θα σιωπούν;

Το ζήτημα πλέον είναι πως όσοι έχουν ακόμη πλήρη συνείδηση του μεγέθους και των συνεπειών ενός λουκέτου στα εργοστάσια, δεν γίνεται να παρατείνουν άλλο την αφωνία της αγωνίας τους.

Είναι θλιβερό και αρκούντως απογοητευτικό να γίνεται αναπάντητα επικοινωνιακή σπέκουλα πάνω στις αποθηκευμένες ποσότητες ζάχαρης της περυσινής σοδειάς από την οποία θα αποπληρωθούν οι τευτλοπαραγωγοί για τον κόπο τους. Κι όμως, έσπευσαν κάποιοι ακόμη και να «καταγγείλουν» -με τη γνωστή επιδεξιότητα- τον αρμόδιο υπουργό Αλέξη Χαρίτση, γιατί απαίτησε εγγυήσεις για τις ποσότητες που θέλησαν να αγοράσουν.

Πάλι καλά που δεν του ζήτησαν να καταστεί αυτομάτως υπόδικος, όπως είναι ήδη παλιότερες διοικήσεις της ΕΒΖ για το πλιάτσικο των 52 εκατομμυρίων ευρώ. Αλλά και οι εξυπνάδες σώθηκαν πλέον.

Πολύ περισσότερο, καθώς, ως φαίνεται, το επενδυτικό ενδιαφέρον για την ΕΒΖ δεν έχει διόλου εξανεμιστεί, το αντίθετο, έχουν πραγματοποιηθεί απανωτές συναντήσεις όχι πια με αντιπροσώπους, αλλά με τους άμεσα ενδιαφερόμενους επικεφαλής ξένων κεφαλαίων για την επένδυση. Με τον χρόνο να έχει πλέον εξανεμιστεί, το θέμα είναι αν και ποιοι θα βάλουν πλάτη για να εκχωρηθεί σε επενδυτή μια ζώσα βιομηχανία και όχι λαμαρίνες.

Εφόσον έχει αποδειχτεί περίτρανα ότι τραπεζική χρηματοδότηση -για να προχωρήσει η σπορά- είναι μάταιο να αναζητηθεί, επειδή χωρίς χρηματοδότηση καμιά διοίκηση δεν θα αναλάμβανε ευθύνες να υπογράψει συμβόλαια με τους αγρότες, επειδή η μετατροπή μιας Βιομηχανίας σε απλό εμπορικό αντιπρόσωπο δεν σώζει καν τα προσχήματα και επειδή ευτυχώς -υπάρχει ακόμη αυτό το ευτυχώς- δεν έχει γκρεμιστεί ακόμη ο κόσμος, δηλαδή υπάρχουν λύσεις, η κυβέρνηση πρέπει να κόψει μια και καλή τις αλυσίδες που τη σέρνουν στον βυθό, λέγοντας ονόματα και δίνοντας διευθύνσεις, όπως πράττει σε άλλες περιπτώσεις.