Κάποιοι άνθρωποι θεωρούν την εργασία το ύψιστο αγαθό που τους χάρισε ύπαρξη. Ο λόγος δεν είναι μόνο οικονομικός.
Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, η επί πληρωμή απασχόληση έχει και θετικές ψυχολογικές επιπτώσεις σε έναν εργαζόμενο καθώς τονώνει την αυτοεκτίμησή του, του επιτρέπει να εκφράσει (ενίοτε) τη δημιουργικότητά του, διευκολύνει την κοινωνική του ένταξη.
Για να διασφαλίσει όμως κάποιος όλα αυτά τα ψυχολογικά οφέλη δεν χρειάζεται να καταφύγει στο.... «επταήμερο εργασίας» που επανέφερε στο προσκήνιο μετά από αιώνες με τις γνωστές του δηλώσεις ο «οδοστρωτήρας» πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Βρετανική μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Social Science and Medicine έδειξε ότι… μία μόνο μέρα (οκτώ ώρες) την εβδομάδα είναι αρκετή.
Η μελέτη πραγματοποιήθηκε μεταξύ 2009 και 2018 σε δείγμα 71.000 ατόμων ηλικίας 16-64 ετών, επιχειρώντας να ανιχνεύσει πώς τα ωράρια εργασίας και οι αλλαγές σε αυτά επηρέαζαν: α. την ψυχική υγεία των εργαζομένων (προκαλώντας τους για παράδειγμα άγχος, κατάθλιψη, αϋπνία κ.ά.) και β. τον βαθμό ικανοποίησης από τη ζωή τους.
Διαπιστώθηκε ότι ο κίνδυνος ψυχικών προβλημάτων για τα άτομα που ήταν άνεργα ή άεργα και εν συνεχεία μετακινήθηκαν σε καθεστώς πληρωμένης απασχόλησης διάρκειας έως 8 ώρες την εβδομάδα μειώθηκε κατά 30%.
Περισσότερη δουλειά όμως, πέραν αυτών των 8 ωρών εβδομαδιαίως, δεν προσέφερε και περισσότερο ψυχολογικό όφελος.
Κάποιος που δούλευε 38 ή 40 ώρες την εβδομάδα δεν είχε καλύτερη ψυχική υγεία από αυτόν που εργαζόταν μόνο οκτώ ώρες.
Οι επιστήμονες κατέληξαν έτσι στο συμπέρασμα ότι για να έχει κάποιος τα ψυχοκοινωνικά οφέλη της εργασίας δεν χρειάζεται πολλή δουλειά και ότι η εβδομάδα εργασίας μπορεί να μειωθεί δραστικά χωρίς κάποια αρνητική επίπτωση στην ψυχική υγεία των εργαζομένων.
Το συμπέρασμα αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς η τεχνητή νοημοσύνη και η ρομποτική αντικαθιστούν σταδιακά όλο και μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης εργασίας.
Εγείρει ερωτήματα για το ποιες θα είναι οι ελάχιστες ώρες απασχόλησης σε ένα μέλλον λιγοστής διαθέσιμης εργασίας, αλλά και το πώς θα στηριχθούν οικονομικά οι άνθρωποι μέσω αυτών των ωραρίων.
Από την πλευρά τους πάντως οι Βρετανοί ερευνητές εκτιμούν -σε αντίθεση με τον Κυρ. Μητσοτάκη- ότι στο μέλλον τα Σαββατοκύριακα θα είναι… πενθήμερα.
Κάποιοι άνθρωποι, εκτιμούν, θα δουλεύουν πενθήμερο αλλά μόνο για μια-δύο ώρες τη μέρα, ενώ οι ετήσιες διακοπές από μερικές εβδομάδες μπορεί να φτάνουν τους μερικούς μήνες ή εναλλακτικά διακοπές δύο μηνών για κάθε μήνα εργασίας.
Το μοντέλο αυτό θα αποβεί θετικό όπως λένε για την καλύτερη εξισορρόπηση της εργασίας με την προσωπική ζωή, υψηλότερη παραγωγικότητα των εργαζομένων, αλλά και μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου καθώς οι μετακινήσεις από και προς την εργασία θα περικοπούν δραστικά.
Υπογραμμίζουν ωστόσο ότι η κάθετη μείωση των ωραρίων θα πρέπει να αφορά τους πάντες προκειμένου να μην ενταθούν οι κοινωνικοοικονομικές ανισότητες, ενώ οι θέσεις εργασίας πρέπει να είναι ποιοτικές προσφέροντας εργασιακή ασφάλεια.
Εξίσου σημαντική όμως ήταν και μια δεύτερη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Journal of Personality and Social Psychology και η οποία διαπίστωσε ότι οι πλούσιοι είναι όντως υπερόπτες, καθώς θεωρούν τον εαυτό τους καλύτερο από τους υπόλοιπους.
Η μελέτη εστίασε σε περισσότερους από 150.000 ιδιοκτήτες μικρών εταιρειών του Μεξικού. Διαπίστωσε ότι όσοι εξ αυτών είχαν υψηλό εκπαιδευτικό επίπεδο, μεγαλύτερο εισόδημα και ανήκαν σε τάξη που αντιλαμβάνεται εαυτήν ως υψηλότερου επιπέδου τρέφουν μια υπερβολική αυτοπεποίθηση πως έχουν καλύτερες επιδόσεις σε σχέση με τους υπόλοιπους των κατώτερων τάξεων, ακόμη και αν αυτό δεν συμβαίνει.
Η ιδέα του καλύτερου από τον άλλον είναι πιο διαδεδομένη μεταξύ των μεσαίων και των υψηλών τάξεων, καθώς οι της μεσαίας τάξης διδάσκονται να ξεχωρίζουν από τους άλλους. Αντίθετα, οι προερχόμενοι από την εργατική τάξη διδάσκονται να είναι ταπεινοί και τη σημασία τού «να γνωρίζουν ποια είναι η θέση τους» στην κοινωνική κλίμακα.
«Η κοινωνική τάξη διαπλάθει τις συμπεριφορές και τη θέση που έχουν οι άνθρωποι για τις προσωπικές ικανότητές τους και αυτό έχει, με τη σειρά του, σημαντικές συνέπειες στον τρόπο με τον οποίο διαιωνίζονται οι ταξικές ιεραρχήσεις από γενιά σε γενιά», κατέληξε η μελέτη.
