Σταυρούλα, η ταμίας

Ξύπνησε νωρίς. Ημέρα της γυναίκας, λέει. Γέμισε ο ηλεκτρονικός της τοίχος με μηνύματα, καρδούλες, στίχους ποιητών. Καλά έκαναν. Να γελάσει λίγο το χειλάκι μας. Το ένα αυτί ήταν στην ανοιχτή τηλεόραση. Γιορτάζει το μισό του ουρανού, σαν διάνος ο κοστουμάτος αράδιαζε όσα σπουδαία έχουν γίνει για τη γυναίκα και τα δικαιώματά της. Στα δεκάξι της έγραφε ποιήματα, γρατσούνιζε δηλαδή, όχι τίποτα σπουδαία. Τότε θα ενθουσιαζόταν με όσα άκουγε. Τώρα, την περιμένει η βάρδια.

Εφτιαξε τον καφέ της, ο άντρας της έφυγε αχάραγα, στη χάση και στη φέξη βρίσκει κανένα μεροκάματο. Απ’ όταν έκλεισε το εργοστάσιο κι έχασε τη δουλειά του, παλεύει με ένα στρέμμα που έχουν. Καλλιεργεί κηπευτικά, τα δίνει στον κουμπάρο τους τον μανάβη, ίσα βγάζει κάποια ψιλά, να νιώθει πως προσφέρει στην οικογένεια. Παλιότερα που δούλευε, ήταν βαρύ το μεροκάματο, όποτε ένιωθε πανικό, πέταγε ένα «άχρηστε» κι αμέσως ισορροπούσε. Από τότε που το βλέμμα του έγινε απλανές, μετράει τις κουβέντες της.

Ψήνει τον καφέ της, μπροστά το κινητό, πατάει λάικ, να βγάλει και τις υποχρεώσεις που έχει. Ημέρα της Γυναίκας, λέει. Δικαιώματα… Αλλιώς ξεκίνησε. Ονειρευόταν να γίνει αρχαιολόγος. Από μικρή. Επαιρνε τον κασμά του πατέρα της κι έσκαβε. Στον τόπο της τα αρχαία ήταν σπαρμένα παντού. Εκπαιδευόταν στην ανασκαφή περιμένοντας την ώρα που τα φώτα θα πέσουν πάνω της. Που θα έχει κάνει τη μεγάλη ανακάλυψη. Μ’ αυτό το όνειρο σπούδασε αρχαιολογία. Περιμένοντας το όνειρο, έτρεχε από ανασκαφή σε ανασκαφή. Ακόμη και με τετράμηνες συμβάσεις. Πού θα πάει, σκεφτόταν, θα ’ρθει και η δική μου η ώρα.

Ωσπου ήρθε η καταστροφή. Η πρόταση την έφερε σε αμηχανία. Ταμίας σε σούπερ μάρκετ. Γράμματα ξέρεις, ο πατέρας της την ενθάρρυνε. Μην το σκέφτεσαι καθόλου. Δεν είχε όμως άλλη επιλογή. Με δυο παιδιά που άρχιζαν το δημοτικό, στένευε η δική της επιθυμία. Κλείδωσε τα όνειρά της σε μπαούλο και πήρε θέση μπροστά στην ταμειακή μηχανή. Ευτυχώς η συνάδελφός της την προφύλαξε. Μην σκέφτεσαι τίποτε όσο δουλεύεις. Είμαστε κι εμείς μηχανές, εξάρτημα της ταμειακής. Λίγες λέξεις, τις απαραίτητες, πρόσωπο ανέκφραστο.

Πώς μπορείς να είσαι ανέκφραστη στην ανέχεια; Οταν ο πελάτης υπολογίζει τα ψώνια του με τρεμάμενο χέρι; Κι όμως, είχε δίκιο η φίλη. Εκπαίδευσε τον εαυτό της να μη φανερώνει τα συναισθήματα. Ακόμη και τον φόβο, ευτυχώς που η μάσκα της πανδημίας έκρυβε πολλά. Ενιωθε πιο κοντά στην ταμειακή φορώντας τη μάσκα.

Στο σπίτι άφηνε τον εαυτό της ελεύθερο. Απλωνε τα πόδια στον καναπέ, έβγαζε τις ειδικές κάλτσες για κιρσούς, οι φλέβες κόντευαν να σπάσουν. Χρόνια πολλά, μανούλα - ολοκληρώθηκε η εξ αποστάσεως εκπαίδευση των παιδιών.