Στις αρχές του μήνα, μεταξύ δεύτερου και τρίτου αυστηρότερου lockdown ο συνάδελφος Δημήτρης Τερζής είχε εκφράσει από τη φιλόξενη στήλη του «ΑΝΩ/ΚΑΤΩ», μια σειρά από απορίες, ρητορικά ερωτήματα περισσότερο, για την ασφυκτική καθημερινότητα του υγειονομικού εγκλεισμού, με κοινή κατάληξη: «Πώς είναι άραγε η καθημερινότητα ενός ανθρώπου στις φυλακές; Τι είδους γεύση έχει η ελευθερία;»

Με τον κίνδυνο να γίνω γραφική (εξάλλου ποιος απαντά σε ένα σχόλιο εφημερίδας δύο εβδομάδες μετά;) καταθέτω κι εγώ τις απορίες μου. Όχι τόσο σαν απάντηση στο Δημήτρη, αλλά σαν υπενθύμιση ότι εκτός από «τα κεφάλια μέσα» υπάρχει ακόμα η ζωή εκεί έξω, και ανθίζει στις χαραμάδες της καραντίνας.

Πόσες φορές θα κλείσεις τα μάτια και θα δεις χρώματα να χορεύουν, καθώς κινείται το όχημα στο οποίο βρίσκεσαι, ενώ έξω έχει ήλιο - όπως στην ονειρομηχανή του Μπράιον Γκάισιν;  Πόσες φορές θα ακούσεις ξανά το  Wild Horses ενώ ο ήλιος δύει ή ανατέλλει ή δεν έχει ανατείλει ακόμα;

Πόσες φορές θα χαμογελάσεις σε ένα παιδί που κάνει ποδήλατο και μόλις έβγαλε τις βοηθητικές; Πόσες φορές θα προσπαθήσεις να μαντέψεις ένα πρόσωπο που κρύβεται πίσω από τη μάσκα, και θα αρκεστείς στο αίνιγμα που στέλνουν δύο μαύρα μάτια;  Πόσες φορές θα ξανακούσεις τους Can να τραγουδάνε  She Brings the Rain ενώ περιμένεις να εκπνεύσει η προθεσμία πριν την απαγόρευση κυκλοφορίας για να επιστρέψεις, ενώ θα ήθελες να μείνεις έξω και άλλο, και άλλο και άλλο;

Πόσες φορές θα έχεις χρόνο να μην κάνεις τίποτα και να μη σε νοιάζει γιατί το τίποτα είναι τόσα πολλά; Πόσες φορές θα γράψεις με κόκκινο ή μαύρο μαρκαδόρο σε ένα μαύρο ή κόκκινο σκληρόδετο τετράδιο, σε ένα πέτρινο παγκάκι στον δικό σου, δημόσιο αλλά  μυστικό κήπο;  Πόσες φορές θα κοιτάξεις ψηλά στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών και θα προσπαθήσεις να φανταστείς τις ζωές όσων μένουν μέσα; Πόσες φορές θα ακούσεις ξανά την Marianne Faithfull να τραγουδάει το As Tears Go By;

Πόσες φορές θα κάνεις κοπάνα από εκεί που θα έπρεπε να είσαι για να είσαι εκεί που θέλεις;

Ξέρεις τη γεύση της ελευθερίας. Είναι σαν το ποδήλατο. Άμα το μάθεις δεν το ξεχνάς ποτέ.