Ακούει άραγε κανείς;

Δεν ξέρει κανείς πώς να αντιδράσει όταν ακούει από το στόμα ανθρώπου που -λόγω θέσης- έχουν δει πολλά τα μάτια του τα παρακάτω πικρά λόγια:

«Η υπουργός Πολιτισμού ομιλεί περί τοξικού κλίματος. Τι προσδιορίζει ακριβώς ως τοξικό; Τοξικό κλίμα συνιστούν οι αποκαλύψεις απεχθών πράξεων και βαθύτατων τραυμάτων ή μήπως η τοξικότητα συνίσταται στην έως τώρα συγκάλυψη των εγκλημάτων με αντίστοιχη ανάδειξη και αποθέωση των εγκληματιών;

»Συνεχίζει δε να ομιλεί περί ανυπαρξίας καταγγελιών ενώ γνωρίζει ότι υπάρχουν επώνυμες καταγγελίες σε περισσότερα μάλιστα αρμόδια όργανα πολύ πιο ανατριχιαστικές από όσα έχουμε ακούσει. Για ποιες αντοχές ομιλεί άραγε και ποιου προσώπου; Των τσακισμένων ανθρώπων που καταστράφηκαν οι ίδιοι και τα όνειρα τους άπαξ δια παντός και που άντεξαν τόσα χρόνια στην αφάνεια ή τις αντοχές αυτών που τους τσάκισαν και που η ίδια προώθησε με αναξιοκρατικούς τρόπους τοποθετώντας τους σε ύψιστες για τον πολιτισμό της χώρας θέσεις.

»Πολιτισμός είναι πάνω από όλα ο σεβασμός στον άνθρωπο και η αποδοχή του διαφορετικού κι όχι η δια της βίας επιβολή των επιθυμιών όποιου διαθέτει μια θέση εξουσίας. Είναι αυτός ο αέρας τοξικότητας που δυσκολεύει την αναπνοή της ευαίσθητης υπουργού ενώ ως τώρα πατούσε πάνω στο παχύ στρώμα της συγκάλυψης και δεν αντιλαμβανόταν ότι δεν ήταν πολύτιμο περσικό χαλί! Εύχομαι κάποια μέρα ένα αντίστοιχο κίνημα metoo να ξεκινήσει και στο χώρο της Δικαιοσύνης». 

Κι είναι αυτό ακόμα πιο τρομακτικό όσο κι αν μοιάζει τόσο καθημερινό. Είναι τρομακτικό να ενισχύονται τόσο διάχυτα παντού το bullying και οι ωμοί εκβιασμοί, συσκοτίζοντας και μπερδεύοντας τις θλιβερές αλήθειες με τα κατασκευασμένα ψέματα, την ώρα που καταστρέφονται ζωές.