Μία συνήθεια που σε ανύποπτο χρόνο έσκαβε βαθιά και πέταγε σπόρους

«Όταν παίζω με τη γάτα μου, πώς ξέρω ότι δεν παίζει αυτή μαζί μου;»
(Μισέλ ντε Μονταίν)

Mέσα στον διαρκώς ανατροφοδοτούμενο κυκεώνα εξελίξεων στη σφαίρα της δημόσιας ζωής, ενίοτε λαμβάνουν χώρα στην καθημερινότητά μας γεγονότα που μας σημαδεύουν. Παρά τη θέλησή μας... Γεγονότα, μικρά ή μεγάλα, που σε πολλούς μπορεί να μη λένε κάτι και ίσως να γίνονται αφορμή ακόμα και να σε χαρακτηρίσουν αρνητικά αν δώσεις εσύ μεγάλη έμφαση.

Όλες οι κινητικότητές μας ζυγίζονται, άσχετα αν δεν είναι όλες οι ζυγαριές «σωστές» και «δίκαιες». Όμως, όχι. Ο καθένας και η καθεμία ορίζει σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια τι είναι σημαντικό. Και η απώλεια ενός τετράποδου φίλου για μένα προσωπικά είναι κάτι σημαντικό, που με ωθεί να τον αποχαιρετίσω με τον τρόπο που κρίνω πως αρμόζει στα όσα αναπτύχθηκαν μέσα μου για αυτόν...

Ο συγκεκριμένος ασπρόμαυρος (κυρίως άσπρος) γατούλης, πανέμορφος κατά γενική ομολογία (αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία μπροστά στα όσα άλλα εξέπεμπε το μουτράκι του...), ήρθε στη ζωή στις αρχές της πρώτης καραντίνας. Μαζί με άλλα τρία γατάκια. Η ύπαρξή του, αρχικά, ήταν κάτι το όμορφο, αλλά όχι κάτι το καταλυτικό. Ήταν κάτι που απλά κέρδιζε λίγο χρόνο στην καθημερινότητά μου.

Καθώς πέρναγε ο καιρός ο γατούλης πλησίαζε περισσότερο. Και χωροταξικά και αλλιώς... Μέχρι που έγινε καθημερινότητα ο ίδιος. Αναπόσπαστο κομμάτι. Σίγουρα διακριτή και ευχάριστη παρουσία. Ικανή να γεμίσει τις μπαταρίες για όλες τις άλλες δυσκολίες μίας πραγματικότητας που δεν τη λες και την πιο ειδυλλιακή...

Ο μικρός αυτός γατούλης ήταν για μένα μία συνήθεια που σε ανύποπτο χρόνο έσκαβε βαθιά και πέταγε σπόρους. Δεσίματος, σεβασμού, και συναισθηματικής υφής. Και όταν ήρθε το τέλος, όλα αυτά βγήκαν αυτόματα στην επιφάνεια. Νόμιζα πως είχα τον έλεγχο, αλλά με είχε κερδίσει, είχε εισχωρήσει μέσα μου, περισσότερο από όσο καταλάβαινα...

Ο θάνατός του πριν λίγες μέρες ήταν ένα σοκ. Δεν θα το κρύψω και δεν θα το παίξω ατάραχος και «δυνατός»... Στα ξαφνικά, άλλη μία δοκιμασία, άλλο ένα τράνταγμα. Μία «διαδικασία» που εμπλουτίζει μεν τις εμπειρίες, που σε ωθεί να βρεις ισορροπίες, να βάλεις βεβιασμένα τη συνείδηση να ελέγξει το συναίσθημα, να μοιράσεις τα μερίδια σε υποφερτές αναλογίες, αλλά δεν παύει να κινείται στην επικράτεια του επώδυνου.

Αν επιχειρούσα να στήσω έναν επικήδειο λόγο θα του έλεγα τα εξής: «Είχα κάποιες μικρές εμπειρίες με τις γάτες. Προσπάθησα να σου δώσω το χώρο να κινηθείς όπως ήθελες. Να μην σου επιβάλλω ούτε μία στιγμή τα δικά μου θέλω. Απλά να ανταποκρίνομαι σε αυτά που ζητούσες και είχες διάθεση να παραχωρήσεις. Φαίνεται πως από το καλοκαίρι και μετά είχες όρεξη για πολλά. Κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα, κάθε μήνα, για ολοένα και περισσότερα. Σε ευχαριστώ. Έτσι, ακόμα και σήμερα που δεν υπάρχεις πια ανάμεσά μας, στο γρατζουνισμένο από τα παιχνίδια σου δεξί μου χέρι, δίπλα στις μικρές πληγές (που τείνουν να κλείσουν) ενίοτε αυτές τις ώρες κυλάει και κάτι που μοιάζει με δάκρυ ή κάτι παρεμφερές. Δεν έχει σημασία τι είναι, όσο πως υπάρχει... Η απώλειά σου έχει για μένα αξία που για να μετρηθεί απαιτούνται μονάδες μέτρησης από ένα βαρύ συναισθηματικό φορτίο. Την Κυριακή αργά το βράδυ, σε είδα, σε χάιδεψα, για τελευταία φορά. Δεν το ξέραμε και οι δύο εκείνες τις στιγμές. Εγώ, τώρα πια, ξέρω πως δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το πεντάλεπτο»...

Η σχέση του ανθρώπου με τα ζώα είναι πολύ σημαντική πτυχή για την ίδια τη ζωή, σε μεγαλύτερο βαθμό από όσο νομίζουμε ή από όσο παραδεχόμαστε δημόσια... Είναι ένα λεπτό, μα και αρκετά στενάχωρο πολλές φορές, θέμα αυτό... Και αν δεν θέλουμε να ρωτήσουμε κάποιον ψυχολόγο ή κάποιον άλλον ειδικό, ας ρωτήσουμε δικούς μας ανθρώπους που έχουν τριβή με τα ζώα ή just ας εμπιστευτούμε την κρίση και το αισθητήριό μας. Δεν πρέπει να την υποτιμάμε.

Σε αυτή τη σχέση το λάθος συνήθως είναι βαμμένο στα ανθρώπινα χρώματα. Πόσες φορές κάθε μέρα κάποιος άνθρωπος βλάπτει κάποιο ζώο σε πάρα πολλά μέρη του πλανήτη... Φοβάμαι πως ο πραγματικός αριθμός είναι τρομακτικός. Ας προσπαθήσομε όσοι μπορούμε να αντιστρέψουμε τα ποσοστά. Το αξίζουν και τα ίδια τα ζώα και εμείς...

Αλλά, δεν θέλω σε αυτό το «αποχαιρετιστήριο γράμμα» σε ένα αξιολάτρευτο πλάσμα να επεκταθώ περισσότερο. Αυτές οι λέξεις είναι δικές του, και αυτό ευτυχώς δεν υπέφερε στη ζωή του από τους ανθρώπους. Αυτό δυστυχώς υπέφερε τα δύο τελευταία 24ωρα παραδομένο στη γαστρεντερίτιδα που του έκοψε το νήμα της ζωής του...

ΥΓ. Αντίο Ομορφούλη. Ελπίζω μονάχα να μπορέσαμε αυτούς τους μήνες της συντομότατης ζωής σου να σου φτιάξαμε τη διάθεση, να σε κάναμε να δεις, να αισθανθείς και να συνειδητοποιήσεις όσο το δυνατόν περισσότερες θετικές πτυχές της ζωής... Να έφυγες, τουλάχιστον, από δίπλα μας έχοντας πάρει γεύση από τα ωραία ενός κατά τα άλλα άσχημου σε πολλά κόσμου μας...