Η εποχή της γύμνιας

«Εάν δεν πηγαίνω στο γραφείο κάθε μέρα, ποιος είμαι;», αναρωτιέται ένας δευτερεύων ήρωας στη σειρά Mad Men. Μόλις τον έχουν διώξει με το γάντι από τη διαφημιστική εταιρεία της οποίας είναι στέλεχος, μετά από ένα ατυχές συμβάν.

«Εάν δεν πηγαίνω στο γραφείο κάθε μέρα, ποιος είμαι;». Οι άνθρωποι, δεκαετίες τώρα, καταρρέουν ψυχολογικά όταν βρεθούν άνεργοι, όχι αποκλειστικά λόγω του συνεπακόλουθου οικονομικού αδιεξόδου αλλά κυρίως επειδή δεν έχουν άλλο τρόπο να οργανώσουν την καθημερινότητά τους και, σε ένα πιο βαθύ κι ουσιαστικό επίπεδο, δεν έχουν άλλο τρόπο για να τους συνέχει ως προσωπικότητες. Ξαφνικά όταν εκλείπει η επαγγελματική ρουτίνα, όλη η υπαρξιακή γύμνια έρχεται στην επιφάνεια με μια ανυπόφορη ωμότητα.

Ο εγκλεισμός, που για πολύ κόσμο αυτή την εποχή συνοδεύεται από αεργία και για αρκετούς σέρνει την πολύ ρεαλιστική προοπτική της ανεργίας όταν τελειώσει η κρίση του κορονοϊού, μας φέρνει αντιμέτωπους με ό,τι οι περισσότεροι σπρώχνουμε κάτω από το χαλί στις ζωές μας. Δεν είναι τυχαίο που σε πολλούς ακόμη κι οι ειδυλλιακότερες διακοπές φέρνουν αμηχανία όταν ξεπερνούν ένα χρονικό όριο. Σαν οι άνθρωποι να χάνουν το σχήμα τους όταν εκλείψουν οι εξωτερικές παράμετροι της επαγγελματικής και κοινωνικής ζωής τους.

Αντε και πλύναμε τα χέρια μας κάμποσες φορές σχολαστικά μέσα στην ημέρα, είδαμε διαδικτυακά εξαίρετες θεατρικές παραστάσεις, ξεσκονίσαμε το Netflix, άντε κι ενημερωθήκαμε για τα τεκταινόμενα στον κόσμο καταβάλλοντας την ολοένα και πιο επίπονη προσπάθεια να ξεχωρίσουμε την αληθινή είδηση από την κατασκευασμένη, η αδυσώπητη αλήθεια παραμένει ότι αυτή την εποχή, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, ξυπνάμε και πλαγιάζουμε αγκαλιά με την αίσθηση της υπαρξιακής γύμνιας, σκοντάφτουμε ολοένα και πιο αναπόφευκτα στα λοφάκια από το αταξινόμητο υλικό που είναι θαμμένο κάτω από το χαλί.

Οι σοφοί μάς το λέγανε πάντα πως η πηγή της ισορροπίας και της αφθονίας είναι εντός μας, αλλά το ξεπετάγαμε και συνεχίζαμε από βολική αδράνεια να στηρίζουμε τη ζωή μας σε εξωγενείς παράγοντες. Και ξαφνικά ήρθε ένας ιός να επανασκηνοθετήσει την ανθρωπότητα και να μας βάλει αντιμέτωπους με τους εαυτούς μας. Ακριβώς αυτό που οι περισσότεροι αποφεύγουμε σε όλη μας τη ζωή.

Αν δεν απαντήσουμε τώρα τι είναι αληθινό και ουσιαστικό, τότε πότε; Αν δεν αγκαλιάσουμε με τρυφερότητα κι ειλικρίνεια εμείς οι ίδιοι τη φτωχή, ταπεινή μας ύπαρξη τώρα που κανείς δεν αγκαλιάζει κανέναν κι ο βίος είναι πιο αχάιδευτος από ποτέ, τότε ποιος θα την αγκαλιάσει;

Οταν θα περάσει η κρίση του Covid-19, θα τη θυμόμαστε ως την εποχή εκείνη που ήρθαμε αντιμέτωποι με τη γύμνια μας. Κάποιοι θα έχουν γίνει σοφότεροι, θα έχουν ξεσκονίσει τις σκοτεινές γωνιές τους και θα έχουν πετάξει ό,τι άχρηστο μάζευαν για καιρό, κάποιοι άλλοι –οι περισσότεροι– θα λένε ανέκδοτα ή θα περάσουν στην άρνηση, προσποιούμενοι πως δεν συνέβη ποτέ, φουσκώνοντας το βουναλάκι κάτω από το χαλί.

* καλλιτέχνις, ακτιβίστρια