Τον Γιάννη Ρίτσο που γεννήθηκε το 1909 και τον Λέοντα Τολστόι το 1828 τούς χωρίζουν αρκετές δεκαετίες. Οταν ο Ρίτσος γίνεται ενός έτους, πεθαίνει ο Τολστόι! Τους ενώνει όμως η γραφή, η αγωνία της ειρήνης και ο τρόμος του πολέμου.
Κι όπως αυτοί οι δυο για να μιλήσουν για ειρήνη αναφέρονται στον πόλεμο και αντίστροφα, το τραγικό είναι πως κι εμείς 110 χρόνια μετά τη γέννηση του Ρίτσου και τον θάνατο του Τολστόι δεν έχουμε κουνήσει ρούπι και με τη σειρά μας για να μιλήσουμε για την ειρήνη μιλάμε για τον νέο -αυτή τη φορά- πόλεμο και, το χειρότερο, ζούμε τον πόλεμο στην Ουκρανία, τα παιδιά της Ευρώπης ξαναντύνονται στρατιώτες, ο φόβος της καταστροφής μάς διαπερνά, μέχρι και που τα σπίτια μας φτάνουν να γκρεμίζονται από τον φόβο της τηλεόρασης πριν πέσουν βόμβες για να τα αποτελειώσουν!
Και μοιάζει να ‘φτασε η ώρα μας ξανά, η ώρα της Ευρώπης για να θάψουμε πάλι νεκρούς, ανεπάντεχα πρόωρα και άδικα χαμένους, νέα παιδιά μα και αμάχους και γυναικόπαιδα που δεν πρόλαβαν ακόμα και δεν θα προλάβουν να αγαπηθούν και ν’ αγαπήσουν...
Κι αγναντεύουμε ξανά εκείνο το ποτάμι της προσφυγιάς που με έναν μπόγο στην πλάτη γεμάτο απόγνωση παίρνει το μονοπάτι του ξεριζωμού, από εκεί που το άφησαν οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας στη Μικρασία κι ύστερα για τελευταία φορά στην καμένη χώρα απ' τη γερμανική κατοχή και τον αδελφοσπαραγμό μας.
Τι κι αν ο εχτρός άλλαξε κι αλλάζει πρόσωπο, χρώμα, σημαία, στρατόπεδο και ιδεολογία ακόμα, κι ας μοιάζει τούτος ο πόλεμος να μην την έχει;
Αμείλικτα ίδιοι με τους προγόνους μας, ούτε μέτρο δρόμο μοιάζει να ‘χουμε διαβεί, ούτε κουκούτσι μυαλό να (μην) έχουμε βάλει.
Και πώς -μετά από όλα αυτά-, μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους και τη θηριωδία του ναζισμού, φτάσαμε να πάψουμε να μιλάμε για ειρήνη και μιλάμε ξανά για πόλεμο ή και χειρότερα για το ενδεχόμενο-απειλή της συντέλειας μιας πυρηνικής καταστροφής; Ή μήπως τις εικόνες από τη ρωσική σφαγή που αποκαλύφθηκε στην πόλη Μπούτσα, μια νέα Γκερνίκα χωρίς Πικάσο!
Ομως εγώ δεν έχω δρόμο να σας δείξω άλλο κι άλλος δρόμος, φοβάμαι, δεν υπάρχει... Το μονοπάτι του Λαμπράκη (που τραγικά τη μέρα της δολοφονίας του κατήγγειλε κι εκείνος βάσεις και πυρηνικά υποβρύχια Πολάρις!) βλέπω ξανά κι εκείνη την ηρωική πορεία από τον Τύμβο του Μαραθώνα και (γι' αυτό) ξέρω καλά πως μ' εκείνου τη θυσία έχουμε πια τουλάχιστον έναν δρόμο στρωμένο κι έτοιμο να διαβούμε φωνάζοντας, ξαναφωνάζοντας κι απλώνοντας το ίδιο πανό που φώναξε κι εκείνος, που γράφει την ίδια λέξη, τη μόνη λέξη που ταιριάζει στους ελεύθερους ανθρώπους: ΕΙΡΗΝΗ!
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας