Μια εικόνα, 276 λέξεις

Το πιο τραγικό (για την Ελλάδα και τους Ελληνες) και πιο αποκαλυπτικό (για τους πολιτικούς που την κυβέρνησαν, την κυβερνούν και φιλοδοξούν να την κυβερνήσουν) στοιχείο που προκύπτει από τη μελέτη του συνόλου του έργου του Γιάννη Ιωάννου είναι η διαχρονικότητα και η συνέπεια της εξουσίας στα ίδια λάθη, στα ίδια εγκλήματα, στα ίδια σκάνδαλα, στις ίδιες συμπεριφορές.

Η συνειδητοποίηση αυτή γίνεται ακόμη πιο οδυνηρή στο βιβλίο του «Το Μεγάλο Αφεντικό» (εκδόσεις Καστανιώτη – γελοιογραφίες και κόμικς που είχαν δημοσιευτεί πρώτη φορά στο περιοδικό «Σχολιαστής», 1985) με έργα που αν αλλάξουν οι φάτσες και τα ονόματα των πρωταγωνιστών θα μπορούσαν να περιγράφουν κάθε κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης, από το 1974 μέχρι σήμερα. Και, δυστυχώς, κάθε συμπεριφορά των απαθών νοικοκυραίων που ανέχονται (όταν δεν προάγουν και υπηρετούν) τη διαιώνιση της σαπίλας.

Πιστεύοντας πως με την ψήφο τους έχουν μετατραπεί στα μεγάλα αφεντικά και παίρνουν αυτοί τις αποφάσεις καθισμένοι πάνω σε μια κλειδαμπαρωμένη κάλπη με το φακελάκι στο χέρι, έτοιμοι να αισθανθούν «κυρίαρχος λαός» και να εκλέξουν τους επόμενους «άρχοντες».

Ολα όσα σχεδίαζε και έγραφε ο Γιάννης Ιωάννου το 1985 θα μπορούσαν να προσαρμοστούν με μικρές τροποποιήσεις στο σήμερα (και, αλίμονο, στο αύριο). Με αποκορύφωμα τη γελοιογραφία με τους ναυαγούς σε μια σχεδία με ξεφτισμένο το λάβαρο του σοσιαλισμού, μεσοπέλαγα, κάτω από τον καυτό ήλιο.

Ο ένας, αξύριστος και αποκαμωμένος, με τα μαχαιροπίρουνα στο χέρι και ένα πετσετάκι στον λαιμό γιατί οι καλοί τρόποι δεν ξεχνιούνται ποτέ, ετοιμάζεται να καταβροχθίσει τον άλλον που είναι αδύναμος να αντισταθεί. Και σε λίγο θα πέσει θύμα των δικών του «αποφάσεων».

Ο πρώτος είναι, φυσικά, ο Ανδρέας Παπανδρέου, σταθερός πρωταγωνιστής του Γιάννη Ιωάννου. Ο δεύτερος μήπως σου (μας) θυμίζει κάτι αγαπητέ ψηφοφόρε και αναγνώστη;