Κάθε συνομιλία μας βγάζει σ’ ένα ξέφωτο

Ανάμεσα σε αναθυμιάσεις αρωματικών υδρογονανθράκων και σεισμικές κατακρημνίσεις, ψαύουμε την επιδερμίδα παλαιών και νέων φίλων. Οι άνθρωποι πάντα.

Γνωρίζω το πρόσωπο πίσω από ένα βιβλίο, χρονικό-μαρτυρία και καλλιτεχνική ανασυγκρότηση του βιωμένου χρόνου. Ω, ταιριάζει το πρόσωπο με τη γραφή! Οι ώρες της θερμής φλυαρίας, ιδιωτικής και δημόσιας, καταλαμβάνουν δύο μέρες, τις γεμίζουν απαλά, οι διασταυρούμενες συνομιλίες σκεπάζουν Σόλωνος, Ασκληπιού, Σκουφά, χιονάτο σεντόνι.

Κάθε συνομιλία είναι θρεπτική ύλη, τη λογαριάζω ανώτερη από το πυρετικό διάβασμα. Ακόμη και τη γραφή – η συνομιλία εν πολλοίς την προϋποθέτει. Η συνομιλία δεν μεταμφιέζεται, δεν κατασκευάζει, δεν φιλοδοξεί να παγιωθεί σε ιστορία, τουλάχιστον σε πρώτο χρόνο. Είναι ριψοκίνδυνη, βραχύβια, στήνεται για να την πάρει ο άνεμος. Ενα αεράκι που ενώνει την Αλτη της Ολυμπίας, τα άνω Εξάρχεια, το σεισμικό Αρχιπέλαγος και το Σίδνεϊ Εκεί Κάτω. Χαίρε, Βρασίδα! Χαίρε, Θάνο!

Giant Steps

Και είναι και οι συνομιλίες με τη μουσική, με τους συνακροατές, με την αύρα των τραγουδιών, τα αισθήματα που αφυπνίζει η πολύσημη αφαίρεση της μουσικής.

Είναι η συνομιλία με τις ηλεκτρικές αρμονίες του καιρού μας, κεντημένες πάνω σε παλαιούς καμβάδες, μια Καραγκούνα από τζαζ κουαρτέτο, ένα μελωδικό Caravan από τον Μεσοπόλεμο, ένα ριζοσπαστικό Giant Steps από το ζενίθ του bebop μοντερνισμού μεταμφιεσμένο σε jungle ιδίωμα. Χαίρε, Τηλέμαχε!

Ροζ Γάτος

Είτα, το απρόοπτο, το απρογραμμάτιστο, το γλυκύ. Το κέντρισμα είναι του πανακροατή Δημήτρη, ως συνήθως. Βάζει ένα όνομα στον χάρτη, βρίσκεται μέσα στην Ακαδημία Πλάτωνος, το «στέιτζ» λέγεται Ροζ Γάτος, neon σε μονοκατοικία αυτοσχέδιας αρχιτεκτονικής, ανάμεσα σε δεκαόροφα θηρία.

Λαϊκά τραγούδια του 20ού αιώνα, μπουζούκια, παιγμένα όμως από την «ξεκούρδιστη» ηλεκτρική κιθάρα του μαέστρου, ένα ακούραστο μπασοκίθαρο, ένα κρουστό και μια φωνάρα, της Σοφίας. Ο μαέστρος Απέργης πηγαίνει στην καρδιά κάθε τραγουδιού και την μπολιάζει ανεπαισθήτως, μαγικά, με μπολέρο, με φανκ, με σουίνγκ, με μπλουζ, με ανατολίτικα σερμπέτια, και ίπτανται μετουσιωμένοι, τωρινοί, κλασικοί, Χιώτης Τσιτσάνης Καλδάρας Δερβενιώτης Ακης Πάνου Γαβαλάς Μανώλης Αγγελόπουλος… Με ουίσκια μπίρες και μεζέδες, σαν να ’μαστε στην Τριάνα του Χειλά, στο Ροσινιόλ και στο Ρόδον μαζί, βαφτιζόμαστε στον λαϊκό μοντερνισμό μιας εποχής, κολυμπάμε στη δική μας εποχή τη βουβή την αμήχανη. Μαγικός μεταχρονισμός. Βρίσκομαι στο ’60 και στο 2024 ταυτοχρόνως.

Electric Music for the Mind and Body

Αρκεί ένα ξεκούρδισμα, μια τόση δα διασκευή, η μαστοριά και η γνώση, για να ακούς ένα λαϊκορεμπέτικο ή ένα δημώδες ολόφρεσκο και δραστικό. Αυτή η μαστοριά μπορεί να ονομαστεί ανανέωση της παράδοσης, την ονομάζω τέχνη του καιρού μας, Electric Music for the Mind and Body, όπως ονόμασε την τέχνη του ο Κάντρι Τζο Μακντόναλντ το φλεγόμενο 1967. Κάθε εποχή έχει τις δικές της φλόγες, άλλες φανερές κι άλλες σώψυχες. Χαίρε, Αντώνη!

Χαρά, καλοσύνη

Την επαύριον, προσγείωση στο συλλογικό τραύμα Τέμπη, γείωση με τους σεισμούς που απειλούν το Αρχιπέλαγος. Αργά τη νύχτα με άλλους συνομιλητές, καινούργιους φίλους, ακροπατάμε σε όχθες ποίησης και μουσικής, πάλι· ακουμπάμε εμμονές του υλικού βίου, φέρνουμε στο τραπέζι κεκοιμημένους. Ανακαλούμε την τζαζ του ’50-’60 και τον ρομαντισμό, μιλώντας τα.

[Διαβάζω τον Φιλήμονα: «Γιατί η αριστερά στην Ελλάδα δεν επενδύει στη χαρά και την καλοσύνη;» Από τις πιο ρηξικέλευθες προτάσεις που άκουσα πρόσφατα. Καμπάνιζε στ’ αυτιά όλο το τετραήμερο συνομιλιών και συναντήσεων.]

Κάθε συνομιλία μάς βγάζει σ’ ένα ξέφωτο.