Οι πόλεμοι αποσταθεροποιούν την Ευρώπη. Και την Ελλάδα ακόμη περισσότερο. Η Ελλάδα έχει τώρα απέναντί της όχι μόνο την Τουρκία, αλλά και τη Ρωσία, ενώ έχει στρέψει τα νώτα της στον διασπασμένο αραβικό κόσμο.
Ο ρωσοουκρανικός πόλεμος κλόνισε τις ευρωπαϊκές οικονομίες και εμμέσως προκαλεί πολιτική αστάθεια στις δύο μεγαλύτερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Ολόκληρη η Ε.Ε. βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση απ’ ό,τι ήταν μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και την κρίση χρέους που ακολούθησε, αλλά και μετά την έκρηξη του προσφυγικού εξαιτίας του πολέμου στη Συρία το 2015.
Η κατάρρευση του καθεστώτος Ασαντ στη Συρία, μαζί με τη συνεχιζόμενη γενοκτονία στην Παλαιστίνη και τις διαρκείς συγκρούσεις στον μαρτυρικό Λίβανο, όχι μόνο θα στείλει εκατομμύρια νέους πρόσφυγες, αλλά μεταβάλλει βαθιά την πολιτική γεωγραφία στη Μέση Ανατολή, όπως είχε διαμορφωθεί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα σημαντικότερα κοσμικά καθεστώτα του αραβικού εθνικισμού έχουν καταρρεύσει από εμφύλιους και ξένες επεμβάσεις. Η Λιβύη, το Ιράκ, η Συρία είναι μαύρες τρύπες, όπως το Αφγανιστάν· ο Λίβανος ψυχομαχεί, η Παλαιστίνη ισοπεδώνεται από τις βόμβες, η Ιορδανία τρέμει, η δικτατορία Σίσι κρατάει τη μεγάλη Αίγυπτο. Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, χωρίς τους λαβωμένους συμμάχους της Χεζμπολάχ και Χαμάς, χωρίς διαδρόμους προς τη Μεσόγειο, περικυκλωμένη και βομβαρδιζόμενη από το Ισραήλ, επισπεύδει το πυρηνικό της πρόγραμμα.
Στη Δαμασκό κυριαρχούν τώρα οι κληρονόμοι του φονταμενταλιστικού ΙSIS, βοηθημένοι προφανώς από την Τουρκία και με την ανοχή τουλάχιστον του Ισραήλ· είναι αυτοί που διέλυαν μνημεία και αποκεφάλιζαν αρχαιολόγους, και τώρα πλασάρονται από δυτικά ΜΜΕ ως «diversity friendly», «συμπεριληπτικοί».
Γαλάζια Πατρίδα και Μείζον Ισραήλ
Εδαφικά και στρατηγικά κερδισμένοι είναι η Τουρκία και το Ισραήλ, αυτοί που κοκορομαχούσαν έως πριν από λίγες ημέρες. Το Ισραήλ μετά την ισοπέδωση της Γάζας και τη γενοκτονία ξετυλίγει το σχέδιο του Μείζονος Ισραήλ· η δε Τουρκία πλαγιοκοπεί τους Κούρδους και υλοποιεί το όραμα της Γαλάζιας Πατρίδας στη ΝΑ Μεσόγειο.
Οι επιταχύνσεις στη Μέση Ανατολή συνδέονται ασφαλώς με τη ρωσοουκρανική σύρραξη αλλά και με τους βίαιους ανταγωνισμούς για τον έλεγχο στρατηγικών πόρων και εμπορικών δρόμων. Επηρεάζονται επίσης από τον «νεκρό» χρόνο της αμερικανικής ηγεσίας, λίγο πριν αναλάβει την προεδρία ο απρόβλεπτος Ντ. Τραμπ.
Προπάντων όμως δείχνουν πόσο ρευστές και διαρκώς μεταβαλλόμενες είναι οι σχέσεις: το μέλλον της Συρίας κρίθηκε από την ισορροπία που συμφωνήθηκε μεταξύ Ρωσίας, Ιράν και Τουρκίας με το Ισραήλ· η Ρωσία χρειάζεται την Τουρκία, τουλάχιστον όσο και οι ΗΠΑ, η Ρωσία επίσης δεν αντιπαρατίθεται στο Ισραήλ· η Τουρκία, παρά τους αντιισραηλινούς μύδρους του Ερντογάν, επιχειρεί στη Συρία εν γνώσει και με την ανοχή του Ισραήλ· τέλος, η Τουρκία έχει βαθείς οικονομικούς δεσμούς με τη Ρωσία, παρότι δικά της drones από την Ουκρανία χτυπούν ρωσικούς στόχους.
Ολα είναι άλλα από ό,τι φαίνονται και όλα μεταβάλλονται. Αίφνης, δεν γνωρίζουμε τι διημείφθη στο Παρίσι, κατά τα εγκαίνια της αποκατεστημένης Νοτρ Νταμ, μεταξύ του Τραμπ, του Μακρόν και του Ζελένσκι, σχετικά με την πορεία του πολέμου. Τον παρότρυναν να στείλει κι άλλους ΝΑΤΟϊκούς πυραύλους στα ρωσικά εδάφη ή του είπαν ότι εφεξής την εναπομείνασα Ουκρανία αναλαμβάνουν η Black Rock και άλλοι Δυτικοί παραχωρησιούχοι;
Η πειθήνια Ελλάδα
Πού βρίσκεται η Ελλάδα σε όλα αυτά; Η χώρα μας έχει διαθέσει στις ΗΠΑ ίσως τις δύο σημαντικότερες βάσεις για τις επεμβάσεις της στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή: την Αλεξανδρούπολη και τη Σούδα. Η Αλεξανδρούπολη, ουσιαστικά μια χερσαία παράκαμψη των Δαρδανελίων, έχει προκαλέσει τη δυσαρέσκεια της Τουρκίας, εκτός από της Ρωσίας. Συνολικά, η στάση της Ελλάδας περιγράφεται ως στάση πειθήνιου και πρόθυμου μαθητή της αμερικανικής πολιτικής, τόσο στο Ουκρανικό όσο και στη γενοκτονία της Γάζας. Μόνο σε μια-δυο ψηφοφορίες του ΟΗΕ η Ελλάδα έδειξε κάποια μικρή απόσταση.
Σε αυτή την κατάσταση πλήρους πρόσδεσης στις ΗΠΑ, χωρίς ορατά υλικά ανταλλάγματα, η Ελλάδα προσέρχεται σε συνομιλίες με την Τουρκία για το Αιγαίο χωρίς ξεκάθαρη ατζέντα, τουλάχιστον όχι δημοσίως, διότι ατύπως υπάρχει πλαίσιο, και το διαλαλεί ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Φιντάν. Ουσιαστικά, η Ελλάδα προσέρχεται ως η πειθήνια σύμμαχος των ΗΠΑ και η Τουρκία ως περιφερειακή δύναμη που ασκεί έλεγχο ή συμμετέχει σε proxy πολέμους, από την Αρμενία και τη Συρία έως τη Λιβύη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πιθανότατα εύχεται να μην προχωρήσει καμία διαπραγμάτευση, να παραμείνουν όλα ως έχουν, εκκρεμή ή και γκρίζα, όπως λίγο-πολύ έχει συμβεί σε όλη τη Μεταπολίτευση. Δεν γνωρίζουμε τι δεσμεύσεις έχει αναλάβει. Είναι βέβαιο πάντως ότι αν η οποιαδήποτε ρύθμιση επιχειρήσει έχει αμφισβητήσιμα σημεία, τότε θα βρεθεί πολλαπλώς εκτεθειμένος, τότε δεν θα του αρκεί ούτε η μιντιακή υπεροπλία ούτε η διαγραφή του διαφωνούντος Σαμαρά. Και δεν θα βρει μαξιλάρια στα δεξιά του, θα βρει την καταλαλιά. Ισως γι’ αυτό πολιορκεί φιλικά τον Νίκο Ανδρουλάκη, μετά το Predator που του επιδαψιλεύτηκε.
Οι πόλεμοι μας επηρεάζουν με κάθε δυνατό τρόπο, έμμεσα και άμεσα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας