Πριν από δύο μήνες, κυρίες και κύριοι, το ταξίδι της σελίδας μας έκλεισε τριάντα ολόκληρα χρόνια. Ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1991 στην «Ελευθεροτυπία» έως τον Οκτώβριο του 2011, οπότε η εφημερίδα έκλεισε. Και ξανάρχισε τον Νοέμβριο του 2012 στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Σήμερα ο κύκλος κλείνει.
Οταν ξεκινήσαμε, τα πράγματα, όσον αφορά τη συμπεριφορά μας απέναντι στα ζώα, ήταν εντελώς διαφορετικά. Ελάχιστοι γνώριζαν τη στείρωση, τα αδέσποτα ζωάκια συνήθως τα πετροβολούσαν -«είδες σκύλο, πάρε ξύλο...»-, παντού άκουγα «Γιωργάκη πρόσεχε, θα σε φάει ο σκύλος» και «καλέ, δαγκώνει;» και άλλα τέτοια που σήμερα δεν υπάρχουν. Η έννοια «ζώο συντροφιάς» ήταν γνωστή μόνο σε πολύ λίγους: Ο σκύλος έπρεπε να βγάζει το ψωμί του (στο κυνήγι, στο μαντρί ή στην αυλή σαν φύλακας), αλλιώς ήταν άχρηστος, περιττός.
Σήμερα αυτά έχουν αλλάξει, η φροντίδα για τα ζώα μας θεωρείται αυτονόητη, το να κατέχεις ζωάκια απλώς για συντροφιά δεν θεωρείται εκκεντρικότητα και όσοι/ες βοηθούν και προστατεύουν τα αδεσποτάκια δεν χαρακτηρίζονται ψώνια ή τρελοί. Και ακόμα τα κτηνιατρεία σήμερα συναγωνίζονται σε αριθμό τα περίπτερα -άλλη μία απόδειξη του πόσο νοιάζεται σήμερα η κοινωνία για τα ζώα της πόλης ειδικότερα.
Τότε, πριν από 30 χρόνια, είχε νόημα -και μεγάλο- να γράφει κανείς για ζωοφιλία, για δικαιώματα των ζώων, για Ευρωπαϊκή Σύμβαση Προστασίας των Ζώων κ.λπ. Σήμερα όλα αυτά είναι γνωστά, αποδεκτά και αυτονόητα. Εκατοντάδες σωματεία και σύλλογοι με χιλιάδες μέλη και εθελοντές, εκατοντάδες ιστοσελίδες ασχολούνται με τα ζώα, ενώ στο διαδίκτυο βρίσκεις εύκολα κάθε πληροφορία γι’ αυτά. Το τοπίο έχει αλλάξει άρδην.
Εύκολα λοιπόν αντιλαμβάνεται κανείς ότι, ευτυχώς για τα ζώα, η σελίδα μας δεν έχει πια να καλύψει κάποια ανάγκη όπως είχε όταν ξεκίνησε. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι σήμερα δεν υπάρχουν απαράδεκτες συμπεριφορές απέναντι σε ζώα, αλλά αυτό δεν θα αλλάξει όσες ζωοφιλικές σελίδες ή εκπομπές και να υπάρχουν μιας και είναι θέμα ψυχιατρικής...
Καθώς πιάσαμε λιμάνι, θα ‘θελα να ευχαριστήσω την εφημερίδα αυτή που μου έδωσε την ευκαιρία να συνεχίσω τη σελίδα για άλλα δέκα χρόνια, αλλά και τους συναδέλφους (Δημήτρη Φίλη, Καίτη Βλάχου, Στέλιο Κερκεντζέ και πολλούς ακόμα) που ανέχτηκαν την τεχνολογική ασχετοσύνη μου.
Και φυσικά τους αγαπημένους συνταξιδιώτες μου που δεν ζουν πια: τον Αρη, τη Φέη, τον Μένιο, το διποδάκι, την Κιττάρα, τη Λούνα, τη Λου την πινέζα, την Αλμα, τη Μαρίκα, τον Χηνοφώτη, την Κάρμεν, το «Τρίγωνο», τον Σούρτα και την Αλλοπάρ. Και τον Ταρζανάκο μου, φυσικά, που ζει και βασιλεύει! Με τον οποίο και θα συνεχίσουμε να φροντίζουμε όσα περισσότερα αδεσποτάκια μπορούμε κάθε μέρα εδώ στον Μαραθώνα. Διότι καλή η θεωρία, αλλά χρειάζεται και η πράξη.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας