Αλλαξαν δουλειά για να είναι με τα «μωρά» τους

Οπως συνέβη σχεδόν σε όλο τον κόσμο, εκατομμύρια εργαζόμενοι αναγκάστηκαν στη διάρκεια της πανδημίας να αφήσουν τα γραφεία τους και να εργαστούν από το σπίτι. Πολλοί απ’ αυτούς αποφάσισαν να υιοθετήσουν ένα ζωάκι για παρέα ως αντίδοτο στην απομόνωση.

Κάποτε οι κίνδυνοι από την πανδημία μειώθηκαν και οι «απομονωμένοι» κλήθηκαν να επιστρέψουν στα γραφεία τους. Και τότε προέκυψε για πολλούς το ερώτημα: «Τι θα γίνουν τα ζωάκια μας μόνα στο σπίτι, τόσες ώρες πού θα λείπουμε εμείς στη δουλειά;»

Στη Βρετανία πάρα πολλοί πήραν την απόφαση να παραιτηθούν από τις δουλειές τους και να αναζητήσουν μια εργασία πού δεν θα τούς χώριζε από τα αγαπημένα τους πλασματάκια. Η ρεπόρτερ της «Daily Mail», Σαμάνθα Μπρικ, μίλησε με τρεις κυρίες πού πήραν αυτή τη δύσκολη απόφαση και δεν φαίνεται να το έχουν μετανιώσει:

● Ρόμπιν Μόρις, 29, αρχισυντάκτρια περιοδικού. Ζούσε στο Λονδίνο με τον Τσέστερ, ένα γλυκό τσιχουάχουα. Οταν άρχισε το λοκντάουν, η εταιρεία την ανάγκασε να εργάζεται από το σπίτι. Νοίκιασε ένα σπίτι εκτός Λονδίνου και υιοθέτησε κι άλλο ένα σκυλί, τη Μίνι, τσιχουάχουα κι αυτό. Η Μίνι όμως ήταν πολύ ζωηρή και... ομιλητική: «Κάθε φορά που κάναμε τηλεμίτινγκ με τα άλλα στελέχη του περιοδικού, αυτή παρενέβαινε, γάβγιζε, βολτάριζε πάνω στο πληκτρολόγιο και με ανάγκαζε να απολογούμαι διαρκώς στον διευθυντή. Αποφάσισα λοιπόν να αφήσω τη σταθερή δουλειά μου και να γίνω φρι λάνσερ, δηλαδή να επιλέγω τα θέματά μου και να τα πουλάω ως ανεξάρτητη. Και όλα πάνε καλά: και η δουλειά βγαίνει, και δεν έχω και κανέναν στο κεφάλι μου, και έχω καιρό να ασχολούμαι με τη Μίνι!».

● Χέλεν Γκάρλικ, 63, δικηγόρος, μεσολαβήτρια σε οικογενειακές υποθέσεις, ζει στο Σάσεξ: «Είχαμε την Πίπιν, ένα κόκερ σπάνιελ και στην πανδημία μάς ήρθε κι ο γιος της. Στην απομόνωση των λοκντάουν δεν εργαζόμουν, αλλά έγραφα ένα βιβλίο για τη ζωή μου και την πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά μου, την οποία σκόπευα να συνεχίσω μόλις τέλειωνε η πανδημία. Αλλά όταν ήρθε η ώρα, κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσα ν’ αφήσω σπίτι μόνα τους τα σκυλιά μου, ειδικά τον μικρό που με είχε ανάγκη. Και έτσι αποφάσισα να αφήσω τη δικηγορία και να συνεχίσω το γράψιμο του βιβλίου μου, έχοντας άφθονο χρόνο και για τα «μωρά» μου».

● Μίρα Τζέτουα, 33, ζει στο Πρέστον: «Τον Απρίλιο του ‘20 από μια αγγελία έμαθα για τον Τέο. Ηταν ένας σκύλος κυνοδρομιών πού, καθώς είχε περάσει τα 7, είχε σταματήσει να τρέχει. Εψαχνε για ένα σπίτι και για άνθρωπο με γνώση και υπομονή, διότι είχε προβλήματα: έχοντας ζήσει όλη του τη ζωή σε κένελ μαζί με άλλα γκρέιχαουντς -είναι τα σκυλιά αγώνων-, φοβόταν όποτε συναντούσαμε σκυλιά από άλλες φυλές. Εγώ εργαζόμουν ως γραμματέας σε κτηνιατρείο και ήξερα από σκυλιά, αλλά ο Τέο ήθελε πολλή δουλειά για να του φύγουν οι φοβίες. Αφησα λοιπόν το κτηνιατρείο, πού με απασχολούσε πολλές ώρες, και άρχισα να βγάζω -επαγγελματικά- βόλτα τα σκυλιά άλλων, αλλά και να εκπαιδεύω νεαρά σκυλιά. Οι νέες δουλειές μου πάνε καλά και μπορώ να φροντίζω και τον Τέο, που μου έχει γίνει απαραίτητος».