Της Αλλοπάρ*

Δεν ξέρω αν και πώς τα καταφέρνετε εσείς, αλλά για μένα, όταν επιστρέφω απ’ το σούπερ μάρκετ, το πρόβλημα είναι πώς θα ανοίξω τη συσκευασία των προϊόντων που αγόρασα χωρίς να λερωθώ και χωρίς να κινδυνεύσει η σωματική μου ακεραιότητα. Σας γράφω αυτό το σημείωμα με δύο δάχτυλα ματωμένα, έπειτα από μια σκληρή μάχη εναντίον της κονσέρβας που περιέχει τη σκυλοτροφή μου.

Για να ανοίξει η κονσέρβα πρέπει να ανασηκώσεις έναν κρίκο και να τον τραβήξεις προς το μέρος σου. Αυτά θεωρητικά. Στην πράξη, πολύ συχνά ο κρίκος σπάει και σου μένει στο χέρι. Αυτό έπαθα κι εγώ. Μη βρίσκοντας το (αρχαίο) ανοιχτήρι κονσερβών, πήρα μια τανάλια, το κατσαβίδι και μια βαριοπούλα -όχι την πρωθυπουργική, αλλά μια άλλη, πιο ταπεινή. Στήριξα το κατσαβίδι στο καπάκι και το χτύπησα με τη βαριοπούλα. Τραγωδία: το μεν κατσαβίδι μπήκε στην κονσέρβα, αλλά απ’ την κονσέρβα πετάχτηκαν έξω σάλτσες που λέρωσαν τα ρούχα μου...

Εριξα αλάτι στη λερωμένη μπλούζα και συνέχισα τη μάχη: με μια τανάλια μάγκωσα το τσίγκινο καπάκι της κονσέρβας και το τράβηξα προς το μέρος μου δυνατά. Συμφορά: η λαδωμένη κονσέρβα μού ξέφυγε και και μ’ έκοψε σε δύο σημεία, με πήραν τα αίματα, με είδε ο δικός μου, τρόμαξε, μετά θύμωσε και πέταξε στα σκουπίδια την κονσέρβα, δηλώνοντας ότι «αυτό το προϊόν δεν θα ξαναμπεί στο σπίτι μου»...

Κάτι ανάλογο -και αιματηρό- είχε συμβεί και μ’ ένα μπουκάλι ξίδι, όταν το έφερα σπίτι και αποπειράθηκα να το ανοίξω. Αρχισα τραβώντας το τσιγκάκι του καπακιού, ανύποπτη για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Αλλά το τσιγκάκι έσπασε πριν ολοκληρώσει το έργο του. Πήρα την τανάλια, το μάγκωσα, το τράβηξα και έμενε, πια, να ξεβιδώσω το τσίγκινο καπάκι. Με το που πιάνω το καπάκι, ένα τσιγκάκι πού είχε στραβώσει απ’ την τανάλια μού έκοψε το δάχτυλο -νέα αίματα,νέες φωνές- άλλο ένα προϊόν που δεν θα ξαναμπεί στο σπίτι, σύμφωνα με νέα δήλωση του δικού μου...

● Το Αλλοπαράκι μου θα μπορούσε να σας γράψει και γι’ άλλες ατίθασες κονσέρβες και πεισματάρικα μπουκάλια, που για ν’ ανοίξουν χρειάζεται η επέμβαση της Πυροσβεστικής -και αν... Αλλά κρατιέται και αναρωτιέται: φταίει ο σαδισμός κάποιων βιομηχάνων ή ο μαζοχισμός κάποιων καταναλωτών; Ή, μήπως, η Δούρου κι ο Τσίπρας που άλλωστε φταίνε για τα πάντα;