«Εκλεκταί σελίδες»

Το κείμενο που ακολουθεί έχει μια ωραία ιστορία: Φίλος, συνάδελφος και συνεργάτης της σελίδας, μετακόμισε πρόσφατα σε άλλο σπίτι, όπου «κληρονόμησε» από τον προηγούμενο ένοικο μια βιβλιοθήκη.

Αρχισε σιγά σιγά να διαβάζει. Κάποια στιγμή έπεσε πάνω σ' ένα παλιό βιβλίο με τίτλο «Εκλεκταί σελίδες», όπου ανακάλυψε το κείμενο αυτό, ένα διήγημα του Παύλου Νιρβάνα. Μου το έστειλε, μήπως μ' ενδιέφερε. Το βρήκα θαυμάσιο και σας συνιστώ να το διαβάσετε -πρόκειται για διαμαντάκι.

Το βλέπεις το ψοφήμι, το πεταμένο στη ρεματιά; Είναι ο μαντρόσκυλος της στάνης. Το τομάρι του είναι γδαρμένο απάνω στη ράχη. Μια βαθειά τρύπα φτάνει ώς το ραχοκόκκαλό του. Δέκα χρόνια φύλαγε τη στάνη, σαν πιστός στρατιώτης. Τον περασμένο χειμώνα πάλεψε μ’ ένα κοπαδι λύκους και βγήκε νικητής γεμάτος από τίμιες πληγές. Δεν τον κάνανε στρατηγό, δεν του χαρίσανε τιμές και δόξες. Ενα κομμάτι κουραμάνα ήτανε η αμοιβή του.

Το χοντρό σχοινί, γύρω από το λαιμό του, το παράσημό του. Τώρα μια πληγή βαθειά, με παγωμένο αίμα, στολίζει το ηρωικό του σώμα. Οι κλεφτες μπήκανε στο μαντρί. Τους αλύχτησε, τους έσχισε με τα δόντια, τους έδιωξε μακρυά. Φεύγοντας, ο κλέφτης του φύτεψε ένα βόλι στο κορμί. Κ’ έπεσε νεκρός, φράζοντας ακόμα και με το κουφάρι του την πόρτα της στάνης. Τον δέσανε μ΄ένα σχοινί από το ποδάρι και τον σύρανε στη ρεματιά. Δεν του ρίξανε τουφεκιά, δεν του σκεπάσανε με τη σημαία το κορμί του, δεν του στήσαν έναν μαρμαρένιο τάφο.

Και -στοχάσου!- η Ιστορία, πούχει πάντα άγραφα φύλλα για κάθε ηρωισμό και για κάθε θυσία, δε θα περάση ποτέ στα φύλλα της τόνομά του. Η αρετή είναι μονάχα για τους ανθρώπους. Από την αρετή ενός σκύλλου δεν απομένει άλλο παρά ένα ψοφήμι. Και τα ανόητα αυτά πλάσματα εξακολουθούνε να δουλεύουνε την αρετή, που δεν τους χρησιμεύει σε τίποτε. Αξίζει, μα το Θεό, να γονατίσης μπροστά σ’ αυτό το ψοφήμι και να το στολίσης με λουλούδια.