Ζίκο: η χαρά στο σπίτι μας!

Η ιστορία που ακολουθεί γράφτηκε απ' τον φίλο της σελίδας μας, κ. Χαράλαμπο Παπαδόπουλο, που ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι καλογραμμένη, μέσα στα όρια που έχουμε βάλει -είναι περίπου 500 λέξεις- και θα αγγίξει όσους έχουν βάλει ένα ζωάκι στη ζωή τους.

Πάει καιρός από τότε που θαυμάζαμε ένα μαύρο γατάκι κάτω από το σπίτι μου. Ναόμι την είχανε βγάλει. Ηταν μια υπέροχη μαύρη γατούλα που σκαρφάλωνε και έπαιζε μοναδικά. Απιαστη. Σε ένα συνεργείο γεννήθηκε και ο γκαραζιέρης την είχε παρέα. Κάθε μέρα στις 8.30 πηγαίνοντας στο γραφείο με περίμενε να την ταΐσω. Οποιος την έβλεπε τη θαύμαζε για την ομορφιά της, την εξυπνάδα της, το ταμπεραμέντο της.

Εγινε η αιτία για να κάνει η γυναίκα μου στροφή 180 μοιρών. Και από εκεί που έτρεμε τις γάτες, σήμερα την ακούω να λέει «να είχα μια μεγάλη αγκαλιά για να βάλω όλες τις γάτες μέσα». Να πώς έγινε.

Περιμένοντας, πριν από περίπου 10 χρόνια, στο πεζούλι της οικοδομής για να πάμε στο αντικαρκινικό για θεραπεία της, κάτι την έξυσε από πίσω. Γύρισε και αντί να τρομάξει από τον φόβο για τις γάτες, κοιτάχτηκαν βαθιά... Και έτσι έγινε η αρχή ενός άλλου έρωτα. Ιδιαίτερου. Χωρίς φοβίες. Τώρα άρχιζε το ενδιαφέρον για το πώς περνά η Ναόμι. Πού είναι, πότε θα γεννήσει. Οταν κάποτε χάθηκε και βρέθηκε, ήταν λίγο πριν από τον θάνατο. Ημασταν ευτυχισμένοι που τη βρήκαμε. Μιλούσε μέσα μας. Την ταΐσαμε και τη στειρώσαμε.

Καθώς δεν μπορούσαμε να την πάρουμε σπίτι γιατί ήταν πολύ ζωηρή, αγριούλα, ανεξάρτητη αλλά και μεγαλούτσικη για να γίνει οικόσιτη, είχαμε το δίλημμα ή να την αφήσουμε εκεί που τη βρήκαμε (το συνεργείο είχε κλείσει) ή να την πάμε κάπου που ευχαρίστως θα τη δέχονταν.

Ετσι βρέθηκε μια οικογένεια με μόνιμη κατοικία στην εξοχή και με μεγάλη αυλή. Της ευχηθήκαμε καλό κατευόδιο για τη νέα της ζωή, κάπου στη Χαλκιδική. Οταν την αφήσαμε, λες και αφήναμε το παιδί μας. Εκεί όμως τελείωσαν όλα. Εφυγε. Ισως κάπου που αυτή καλύτερα θα επέλεγε.

Οταν καμιά φορά βλέπω τον Ζίκο, τον γιο της, που τον πήραμε μικρούλη πριν από 8 χρόνια, τον φιλώ, τον χαϊδεύω, λες και βλέπω εκείνη. Μέσα από αυτόν βλέπω εκείνη, που τόσο πολύ αγάπησα αλλά δεν έζησα.

Είναι ένας τσαχπίνης γάτος που εδώ και 8 χρόνια μάς έχει παλαβώσει. Εγινε το μικρό μας παιδί στο σπίτι. Με λίγο νερό και φροντίδα σού δίνει τα πάντα. Το χάδι του, το νάζι του, την αγάπη του. Να ξυπνάς το πρωί για να πας στη δουλειά και να σε κάνει να γελάς με την τρέλα του. Και όταν γυρίζεις από τη δουλειά να σε περιμένει πίσω από την πόρτα να την ανοίξεις για να τον πάρεις στην αγκαλιά σου. Πρώτα αγάπη, ζούπηγμα και μετά φαγητό. Εξάλλου είναι και των δυο επιθυμία. Και μετά το φαγητό σκαρφαλώνει ανάμεσα σε μένα και την εφημερίδα, ανάμεσα στη γυναίκα μου και το βιβλίο της. Θέλει το ενδιαφέρον μας και απ' ό,τι φαίνεται, το έχει με το παραπάνω.

Αν με ρωτήσει κάποιος να πάρει γάτο, θα του πω να δει πρώτα τον εαυτό του. Ποιος είναι. Τι μπορεί να προσφέρει. Γιατί είναι σαν να παίρνεις μικρό παιδί στο σπίτι. Μπορείς να ανταποκριθείς; Να δώσεις αγάπη; Θα σου δώσει πολύ περισσότερα, να είσαι σίγουρος. Μην το υποτιμάς. Ξέρει πολλά που δεν τα καταλαβαίνεις. Εχει σοφία, συναίσθημα, τρυφερότητα.

Ευτυχώς ή δυστυχώς σε κάνει να έχεις ιδιαίτερες απαιτήσεις πλέον από τους ανθρώπους. Γιατί γνώρισες κάτι μαγικό, τρυφερό, συντροφικό, με τόση μα τόση ψυχική ομορφιά!

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ