Γιατί το «παστούρωμα» πρέπει να σταματήσει

Υπάρχει μια συνήθεια, παλιά όσο και βάρβαρη, να δένουν τα πόδια των βοοειδών και των ιπποειδών ώστε να μην μπορούν να φύγουν όταν τ' αφήνουν μόνα τους σε αφύλακτους και μη περιφραγμένους χώρους. 

Η πρακτική αυτή έχει καταγγελθεί επανειλημμένα από φιλοζωικά σωματεία και από μεμονωμένους σοβαρούς, ευαίσθητους και ζωόφιλους πολίτες.

Οι κάτοχοι των ζώων που χρησιμοποιούν αυτή τη μέθοδο -το «παστούρωμα»- αντιδρούν, ισχυριζόμενοι ότι «έτσι έμαθαν να κάνουν απ' τους γονείς και παππούδες τους» και ότι «τα ζώα δεν παθαίνουν τίποτα». 

Για να σταματήσει αυτό το τραγικό συνήθειο και να δοθεί τέλος στην παραφιλολογία των ανευθυνοϋπεύθυνων που συντάσσονται με τις αναχρονιστικές πρακτικές αυτών των κακών κτηνοτρόφων, η Πανελλαδική Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Ομοσπονδία ζήτησε μια γνωμάτευση επί του θέματος από δύο καθηγητές της Κτηνιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, που είναι και οι καθ' ύλην αρμόδιοι να έχουν γνώμη γι 'αυτό.

Πρόκειται για τους κ. Λυσίμαχο Παπάζογλου και Νικόλαο Διακάκη. 

Η γνωμάτευση των δύο καθηγητών δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας: Το «παστούρωμα» βλάπτει σοβαρά την υγεία των ζώων και συνιστά κακοποίησή τους.

Και άρα, σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο, πρέπει να απαγορευτεί. Ακολουθεί η γνωμάτευση. Αξίζει να τη διαβάσετε. 

Το παστούρωμα ενός ιπποειδούς περιλαμβάνει το δέσιμο με σκοινί των δύο ομοπλάγιων άκρων του.

Η πρακτική αυτή είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στις αγροτικές περιοχές της χώρας μας. 

Είναι όμως σαφές ότι πρόκειται για μια απαράδεκτη, απάνθρωπη και βασανιστική για το ζώο πρακτική.

Ολα τα ιπποειδή χαρακτηρίζονται από διαγώνια στήριξη, δηλαδή το πρόσθιο δεξί είναι ανατομικά συνδεδεμένο με το οπίσθιο αριστερό άκρο.

Αυτό σημαίνει ότι, προκειμένου να εξασφαλιστεί η κίνηση, μετακινούν αρχικά το πρόσθιο δεξιό μαζί με το οπίσθιο αριστερό και στη συνέχεια τα άκρα της άλλης διαγωνίου.

Η ακινητοποίηση ενός ιπποειδούς με τη μέθοδο του παστουρώματος αποσκοπεί ακριβώς στο να μην μπορεί να κινήσει τα άκρα του.

Είναι, λοιπόν, πρόδηλο ότι τα παστουρωμένα ιπποειδή βρίσκονται σε κατάσταση απόλυτου στρες καθώς αδυνατούν να μετακινηθούν.

Αυτό, από μόνο του, θα έπρεπε να αποτελεί αιτία κατάργησης της μεθόδου αυτής. Φυσικά, το στρες αυτό πολλαπλασιάζεται όταν το ζώο καθίσει στο έδαφος και λόγω της πρόσδεσης των άκρων του δεν μπορεί να σηκωθεί. 

Πέρα όμως από το στρες, η μέθοδος αυτή συνήθως χρησιμοποιείται σε εκτάσεις όπου δεν υπάρχουν σκέπαστρα και υποδομές σίτισης ή ύδρευσης.

Τις περισσότερες φορές, τα ιπποειδή εγκαταλείπονται στη μέση ενός χωραφιού, χωρίς νερό και τροφή ή στην καλύτερη περίπτωση το νερό βρίσκεται στην άκρη του κτήματος.

Τονίζεται όμως και πάλι ότι το κάθε βήμα ενός παστουρωμένου ιπποειδούς είναι μετέωρο και, κυρίως, επώδυνο.

Ετσι, τα ζώα αυτά υποσιτίζονται και αφυδατώνονται καθώς το να φτάσουν στην άκρη του κτήματος είναι έντονα επώδυνο.

Η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη εάν αναλογιστούμε ότι βρισκόμαστε σε μια χώρα στην οποία παρατηρούνται υψηλές θερμοκρασίες του περιβάλλοντος για μεγάλα χρονικά διαστήματα του καλοκαιριού.

Στο σημείο αυτό σημειώνεται ότι τα ιπποειδή είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα στη θερμοπληξία και κινδυνεύουν άμεσα όταν η θερμοκρασία του περιβάλλοντος ξεπεράσει τους 32-33οC.

Κατά συνέπεια, τα ζώα αυτά, ήδη αφυδατωμένα, συχνά εγκαταλειμμένα σε χωράφια χωρίς σκιά, οδηγούνται σε σοβαρότατες παθήσεις, όπως η ζωική εξάντληση, η οξεία νεφρική ανεπάρκεια και ο κολικός.

Τα ζώα αυτά, λοιπόν, βασανίζονται έντονα από την ακινητοποίηση των άκρων τους και προσπαθούν να ελευθερωθούν.

Πέρα από την αγωνία που τους προκαλείται, οι προσπάθειές τους αυτές συχνά απολήγουν στην πρόκληση εκτεταμένων και επικίνδυνων για τη ζωή τους τραυμάτων, όπως η σηπτική αρθρίτιδα ή η σηπτική τενοντοελυτρίτιδα. 

Τέλος, τα ιπποειδή στηρίζονται στην ταχύτητά τους και τις οπλές τους προκειμένου να αμυνθούν απέναντι στα σαρκοφάγα.

Ενα παστουρωμένο ζώο ουσιαστικά προσφέρεται ως θυσία στο όποιο σαρκοφάγο θα τύχει να περάσει από τον «χώρο στάθμευσης», ο οποίος τις περισσότερες φορές είναι απόμακρος και ερημικός.

Είναι πολλά τα περιστατικά κατά τα οποία ιπποειδή πέθαναν με φρικτό τρόπο καθώς αγέλες αδέσποτων σκύλων ή άλλων σαρκοφάγων τα έφαγαν ζωντανά, καθώς δεν μπορούσαν να αντιδράσουν. 

Για όλους τους παραπάνω λόγους πιστεύουμε ότι το παστούρωμα αποτελεί μια απαράδεκτη, απαρχαιωμένη και βάρβαρη τεχνική ακινητοποίησης η οποία θα πρέπει να απαγορευτεί.

*αν. καθηγητής Χειρουργικής Ιπποειδών

**καθηγητής Χειρουργικής 

Τμήμα Κτηνιατρικής ΑΠΘ