Γράμμα σ’ έναν (λογοτεχνικό) ήρωα

Ανθρωποι της γραφής (ποιητές, πεζογράφοι, κριτικοί, πανεπιστημιακοί) στέλνουν γράμμα στον αγαπημένο λογοτεχνικό τους ήρωα. Σύντομες επιστολές, διακειμενικά παίγνια, μεταιχμιακές αφηγήσεις στην κόψη επινοημένης πραγματικότητας και μυθοπλαστικής οικειότητας.

Επιμέλεια: Μισέλ Φαϊς

Αγαπητέ Χριστόφορε,

Πώς είναι να πεθαίνεις; Πώς είναι να τρέχεις πάνω σε άλογο, κρατώντας τη σημαία; Και να ’ναι φθινόπωρο, που μοιάζει καλοκαίρι;

Πόσες φορές σκοτώθηκες όλα αυτά τα χρόνια; Σε πόσες γλώσσες σε φωνάξανε να σηκωθείς, να τρέξεις; Και τα παράθυρα; Σε ποια γλώσσα στριγκλίζουνε πιο τρομακτικά «Φωτιά!»; Πες μου.

Πώς ψελλίζουν οι σάλπιγγες απ’ έξω, στο προαύλιο; Πώς πάλλονται τα τύμπανα να δίνουν τον ρυθμό; Πώς καίγεται ο πύργος; Οι διάδρομοι, οι πόρτες; Πώς καίνε πάλι τα πόδια σου οι ξύλινες οι σκάλες; Πώς μαίνεται ο τόπος όλος;

Κι εκείνο το λυπητερό τραγούδι; Εκείνο που λένε τα κορίτσια στον τόπο σου, το φθινόπωρο, στα χωράφια; Πώς πάει ο σκοπός του;

Βλέπεις κι εσύ κάθε φορά τα παγωμένα μάτια του σκοτωμένου χωρικού; Τι είν’ αυτό που καθρεφτίζεται μέσα τους, αφού δεν είν’ ο ουρανός; Πόση ώρα μετά ακούτε σκυλιά να αλυχτάνε; Ποιος βλέπει πρώτος, και χαίρεται, τον πέτρινο τον πύργο;

Είναι, αλήθεια, πιο μικρές στο κρεβάτι οι προσευχές; Και πιο βαθιές;

Πόσες ζωές σού χάρισε ο ποιητής μ’ εκείνη τη μία νύχτα; Που δεν τη ρωτάς για τον άντρα της, που δεν σε ρωτά τ’ όνομά σου;

Την πλησιάζεις πρώτος εσύ ή σε διαλέγει εκείνη; Τι λόγια σού ψιθυρίζει;

Πώς παίρνεις στα χέρια σου το σύμβολο σαν λιπόθυμη γυναίκα; Και τη στολή, πώς την ξεχνάς πίσω σου, πάνω στην καρέκλα, να καεί; Και μαζί με τη στολή και το γράμμα που γράφεις στη μητέρα σου; Και το ροδοπέταλο της ξένης της γυναίκας, που θα ’δινε στο γράμμα τ’ άρωμά του και σου το δίνει ο άντρας της σαν θεία κοινωνία, για να σε προστατεύει;

Πώς γίνεσαι ένα μ’ εκείνο τ’ άλογο, πώς γίνεστε μαζί μία κραυγή, μία ιαχή που σκίζει τον αέρα; Τι μουσικές να φτάνουνε στ’ αφτιά σου;

Γιατί τους περνάς όλους και φεύγεις μόνος σου μπροστά, γιατί απομακρύνεσαι τόσο πολύ κι αφήνεις, καλπάζοντας, ακάλυπτα τα νώτα σου;

Πες μου, σε παρακαλώ, ξαφνιάζεται το σώμα με κάθε χτύπημα ή μόνο με το πρώτο;

Πόση ζωή μεσολαβεί ανάμεσα στο πρώτο και το τελευταίο χτύπημα; Θυμάσαι;

Με ειλικρινή εκτίμηση,

Αλέξανδρος Κ.

ΥΓ. Κρατάς τα μάτια σου ανοιχτά, όταν αστράφτουνε τα δεκαέξι γιαταγάνια; Δεν σε τυφλώνουν; Δεν λιποψυχείς;

➥ Reiner Maria Rilke, Die Weise von Liebe und Tod des Cornets Christoph Rilke (Axel Juncker Verlag, 1906) (Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Ο σκοπός του έρωτα και του θανάτου του σημαιοφόρου Χριστόφορου Ρίλκε, εκδόσεις Axel Juncker, 1906)

Ο Αλ. Κυπριώτης είναι μεταφραστής. Το 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο «Μ’ ένα καλά ακονισμένο μαχαίρι» (Ινδικτος).