Αρχικά οι εκδόσεις Carnívora ταυτίστηκαν με το λατινοαμερικάνικο νουάρ, δίνοντας ένα ευδιάκριτο στίγμα επιλογών και αισθητικής, σύντομα ωστόσο, παραμένοντας σε ισπανόφωνο έδαφος, ενέταξαν στον κατάλογό τους την κίτρινη σειρά, αποτελούμενη από μια λογοτεχνία σύγχρονη, με βάση το σκληρό βίωμα, μια συγκαιρινή τάση της λογοτεχνίας για το τραύμα και την απόπειρα επούλωσης, για τη δύσκολη και αποπροσανατολισμένη ενηλικίωση, που φλερτάρει με το αυτοβιογραφικό στοιχείο, με την αυτομυθοπλασία.
Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο της Μεξικανής, γεννημένης το 1985, Αλαΐδε Βεντούρα Μεδίνα, το πρώτο της ωστόσο που μεταφράζεται και κυκλοφορεί στα ελληνικά. Είναι η ιστορία δύο αδερφών στην οδυνηρή σκιά ενός κακοποιητικού πατέρα, μια ενηλικίωση γεμάτη από φόβο και τραύματα, ψυχικά και σωματικά, ιστορία που η πρωτοπρόσωπη αφηγήτρια θα διηγηθεί με φώτα πορείας κάποιες διάσπαρτες φωτογραφίες του αδερφού της, που εκείνος επέλεξε να κρατήσει. Η αφηγήτρια επιχειρεί πρώτα να απαντήσει στο γιατί επέλεξε να κρατήσει τη μία ή την άλλη φωτογραφία, ακολούθως να περιγράψει τη συνθήκη στο πλατό, όλα εκείνα που δεν φαίνονται στη στιγμιαία λήψη, έξω από το κάδρο.
«Είναι σημαντικό να έχεις έναν συνεργό. Δεν είναι υποχρεωτικό, αλλά μοιάζει καλή ιδέα να βασίζεσαι σε κάποιον που επίσης κατάγεται από εκείνον τον τόπο. Μάτια που γνώρισαν τον ίδιο πόλεμο, που έχασαν την ίδια πατρίδα. Δεν είναι αδύνατο να τα βγάλεις πέρα χωρίς σύντροφο. Είναι απλώς πιο δύσκολο. Η ιστορία θα πρέπει να ξαναπλαστεί από την αρχή. Ακόμα και έτσι, με συντροφιά, θα αποδειχτεί ανακριβής».
Στις πρώτες αυτές γραμμές θα υπονοηθεί η επιτακτικότητα αυτής της αφήγησης, θα επισημανθεί ωστόσο και η συγκυρία ύπαρξης ενός ακόμα θύματος ως συντρόφου, η γεμάτη αντίστιξη ευτυχής συγκυρία ύπαρξης ενός ακόμα θύματος, αλλά, κυρίως, η εξ αρχής και εν γνώση της επίγνωση της ανακρίβειας. Η αναπόφευκτη ανακρίβεια είναι που σχετικοποιεί σε μεγάλο βαθμό την αλήθεια, το αν τα πράγματα έγιναν όντως έτσι, αφού, ακόμα και αν πεις τη δική σου ιστορία, μορφή μυθοπλασίας θα έχει.
Μία τραυματική και επίπονη ενηλικίωση δεν φέρει a priori κάποια πρωτοτυπία, αποτελώντας κοινό λογοτεχνικό έδαφος ανά τους αιώνες της γραφής, ταυτόχρονα, ωστόσο, η μοναδικότητά της την κάνει να είναι ξεχωριστή.
Η Μεδίνα μοιάζει να έχει υπόψη της τους περιορισμούς και τις παγίδες αυτής της αφηγηματικής απόπειρας, ξέρει πως δεν έχει πολλά περιθώρια πρωτοτυπίας, ούτε στη μορφή ούτε στο περιεχόμενο, και συμβιβάζεται με αυτό, ίσως ξέρει ακόμα πως οι Ραγισμένοι είναι ένα μυθιστόρημα με χαμηλό λογοτεχνικό ταβάνι. Είναι μια επίγνωση αυτή που στο μυαλό μου δίνει τον χαρακτήρα μιας τιμιότητας προθέσεων. Εχει μια ιστορία να πει, μια ιστορία δύσκολη, μοναδική ωστόσο για τα θύματα, επιλέγει μια πρωτοπρόσωπη αφήγηση και μέσω αυτής αναδύεται το γιατί είναι σημαντικό αυτή η ιστορία να ειπωθεί. Το εύρημα με τις φωτογραφίες, τι και αν δεν είναι πρωτότυπο, αποδεικνύεται άκρως λειτουργικό, τεχνικά, διανοητικά και αισθητικά, αφού μέσω αυτού διερευνάται το τι επιλέγουμε να κρατήσουμε αναμνηστικό από το παρελθόν· μια στιγμή νηνεμίας και η νοσταλγία ξεπηδά.
Με τρόπο λιτό και χωρίς έντονες εξάρσεις, η Μεδίνα διαχειρίζεται το υλικό της ενηλικίωσης ως κάτι που έχει συμβεί και δεν αποτελεί έκπληξη για την αφηγήτρια. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, θα ήταν τεχνητό και διόλου αληθοφανές, θα βαρυφόρτωνε με αχρείαστη ένταση την αφήγηση, ένας αυτοσκοπός, ένας συναισθηματικός εκβιασμός του αναγνώστη, μετατοπίζοντας την ανάγκη της αφήγησης σε εδάφη οίκτου κι όχι βιωμένης εκφραστικής ανάγκης. Η επανάληψη της διανυθείσας διαδρομής, άλλωστε, όταν συμβαίνει σε πρώτο πρόσωπο, σκοπό έχει τη διερεύνησή της από το υποκείμενο, η ανάγκη για κατανόηση και επαναδιαπραγμάτευση προηγείται του μοιράσματος, να αφεθεί όσο από το βάρος είναι δυνατόν πίσω στο παρελθόν, να κάνει την πορεία προς το μέλλον πιο διαχειρίσιμη, να βοηθήσει την επούλωση του τραύματος.
Οι Ραγισμένοι ανήκουν στη λογοτεχνία που λειτουργεί αντιστικτικά ανάμεσα στο τι λέει και το πώς το λέει, στην απαιτητική λογοτεχνία που ανάγει το φαινομενικά ατομικό σε συλλογικό, χωρίς να κραυγάζει και να διατυμπανίζει κενά ιδεολογικά σχήματα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας