(Αν)ηλικίωση

Τώρα, οκτώ χρόνια μετά και το δεύτερο βιβλίο του, ο Βουδούρης επιστρέφει στη φόρμα του διηγήματος με δεκατέσσερις ιστορίες που υφολογικά ταυτόχρονα απέχουν αλλά και συνδέονται με τα δύο προηγούμενα βιβλία του. Στην πλειονότητά τους ολιγοσέλιδες, οι ιστορίες αυτές έχουν όλες ως πρωταγωνιστές ανθρώπους των οποίων η ενηλικίωση παραμένει ανοιχτό τραύμα ή άλυτος γρίφος.

«[…] Μετά πήγε στο δωμάτιο και η μαμά τον ακολούθησε. Εμείς παρατήσαμε τα παγωτά μας στον νεροχύτη και κρατούσαμε την ανάσα μας. Περιμέναμε να ακούσουμε θόρυβο και βρισιές. Πήραμε χαρτί κουζίνας, το βρέξαμε για να είμαστε έτοιμοι. Κρατιόμαστε χέρι με χέρι και στα ελεύθερα χέρια μας είχαμε τα βρεγμένα χαρτιά ώστε όταν βγει η μαμά να καθαρίσουμε τις πληγές και να σκουπίσουμε το αίμα. Δεν ακούσαμε κανένα θόρυβο και η μαμά, εκείνη τη μέρα, βγήκε από το δωμάτιο όπως είχε μπει. Ούτε καινούριες μελανιές είχε, ούτε αίματα», λέει ο νεαρός αφηγητής του εναρκτήριου διηγήματος «Ο Τάκης».

«[…] Γελάνε τώρα ακόμα πιο πολύ. Πλησιάζουν το κοντάρι, βγάζουν τα πουλιά τους σαν να θέλουν να το κατουρήσουν, βρίζω άσχημα, τρέχω κατά ’κει, σκοντάφτω, πέφτω στα λασπόνερα, σηκώνομαι με το ζόρι. Περισσότερο κι απ’ το παντελόνι μου λασπώνεται η κοιλιά μου. Από πότε έχω τόσο μεγάλη κοιλιά; Τα παιδιά επιστρέφουν στα μπουκαλάκια τους. Εχει λήξει το συμβάν. Γυρνάω να δω μήπως είσαι εκεί, μήπως βλέπεις το παλαβό σκηνικό, και σαν να είσαι εκεί, παρών, θεατής, σου λέω: Τι θες, ρε πατέρα;» λέει ο μυστηριώδης αφηγητής στο «Σκήπτρο».

Τα περισσότερα διηγήματα στέκουν στην ίδια στάθμη· παρ’ όλα αυτά ξεχωρίζουν το διήγημα «Το παιδί με τα πέπλα», αλλά και το καταληκτήριο της συλλογής «Τρεις στο σπίτι», που είναι και το μόνο που αναπτύσσεται παραδοσιακά, αλλά μέσα από τριάντα μία καταχωρίσεις των δύο, τριών αράδων, κάτι ανάμεσα σε ημερολογιακές καταγραφές και εξομολογήσεις πριν το ξόδι. Αυτό το τελευταίο διήγημα μάλιστα είναι το μόνο που λειτουργεί εν κρυπτώ, καθώς σε όλα τα υπόλοιπα ο Βουδούρης μοιάζει να γράφει με το μαχαίρι στα δόντια, χωρίς μισόλογα, χωρίς υπαινιγμούς, χωρίς τίποτα (σχεδόν) να υπονοείται.

Για παράδειγμα: «[…]το μικρό δαχτυλάκι σκαλώνει για λίγο στον κρίκο, τον τραβάει δυνατά. Αφήνω μια πνιχτή κραυγή, λίγο αίμα στη θηλή, ανακατεύεται με τα σάλια του παιδιού και κυλάει στην αποτριχωμένη μου επιδερμίδα. Το Χριστό σου, μαλάκα! Με την παλάμη μου χαϊδεύω το στήθος μου, αν και έτρεξε μία σταγόνα μόνο αίμα, κοκκινίζουν τα δάχτυλα μου, χαμηλώνω το βλέμμα, περισσότερος ιδρώτας στο μέτωπό μου, ξεφυσάω. Πόνεσα, λέω σιγανά, κι ο Αντώνης απαντά συριχτά: δε σου το ’χα, καριόλη, κατόπιν με μια κίνηση του κεφαλιού και κοιτώντας στο στομάχι μου, λέει: μάζεψε το βρακί σου – το σορτσάκι μου είχε κατεβεί επικίνδυνα», αφηγείται ο Λουκάς στο «Οταν ο αέρας κουνάει το φεγγάρι».

Η υψηλότερη θερμοκρασία της γραφής, η ομόρριζη θεματική σε σχέση με τα προηγούμενα βιβλία του, αλλά και η απροκάλυπτη προσέγγιση του τραύματος είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των ανά χείρας διηγημάτων. Για τους ήρωες του Βουδούρη η ενηλικίωση είναι απλά μια λέξη – είτε δεν ήρθε ποτέ, είτε ήρθε πολύ νωρίτερα απ’ όσο οι ίδιοι άντεχαν. Με άλλα λόγια, ή μάλλον με τους στίχους του Κώστα Καρυωτάκη που ο συγγραφέας επέλεξε ως μότο του βιβλίου του: «Είσαι άντρας. Ομως ο ίδιος πάντα μένω·/ τα χρόνια που περάσανε με αφήσαν/ παράξενο παιδάκι γερασμένο».